Por Pilar Rahola
La Vanguardia - 01.12.2012
Por fin, despois de 65 anos, Palestina aceptou a resolución 181 que, con data 29/XI/1947, falaba da creación de dous estados, un xudeu e un palestino. De maneira que, 65 anos despois, entrou na historia. Mágoa que non aceptasen esa resolución seis décadas antes, porque evitarían miles de mortos. Pero, nunca é tarde para facer o correcto e desde o primeiro momento o correcto era querer un Estado palestino, e non simplemente querer destruír ao Estado xudeu. Non serei eu, en calquera caso, quen estea en contra da creación dese Estado, e só podo celebrar que sexa ese o camiño, e non os suicidas, os mísiles iranianos, Hezbollah, a explosión de autobuses, etcétera.
Con todo, sería bo que fose un camiño sen trampas. Primeiro porque a resolución 181 fala de dous estados, o xudeu e o palestino, e de momento os palestinos só aceptan unha parte da resolución. A outra, a aceptación da existencia de Israel, parece que se lles esqueceu. Tardaron pois 65 anos en aceptarse a si mesmos, pero aínda queren entrar pola porta de atrás. Ademais, expono como unha cuestión unilateral, cando calquera resolución do conflito, fronteiras (tema fundamental), refuxiados, Xerusalén, debe nacer dunha negociación. De maneira que cabe preguntarse se queren o Estado para camiñar cara á paz ou o queren para prepararse mellor para a guerra. E esta pregunta é clave, porque até o momento as treguas pactadas nunca foron para preparar a paz, senón a violencia, así que cabe desexar que esta vez cambie o rumbo e que todo isto non sexa outro xesto de axitación propagandística, senón unha sincera estratexia para resolver o conflito. Tamén é importante lembrar que Israel sempre é acusada de non cumprir as resolucións da ONU e esquécense de que Palestina as incumpre todas, empezando por non recoñecer a Israel e continuando por enviarlle continuamente mísiles.
Quizais esta vez, xa coa aparencia dun Estado, se tomen máis seriamente esas mesmas resolucións burladas e con todo recriminadas ao inimigo. E postos a preguntar, agora que conseguiron ser considerados un Estado observador na ONU, comportaranse como tal e non dispararán contra o seu veciño? Porque se cambia o status político de Palestina, calquera agresión contra outros tamén tería outro status.
E finalmente, acabar coa mentira. Non é Israel quen non quere un Estado palestino, son os líderes palestinos quen sempre o impediron. Oxalá este paso consolide a Mahmud Abas e non ao islamismo fanático, porque tamén niso vaille a vida a todos. En calquera caso, a perspectiva é outra en función de quen leve o éxito. Para acabar, un desexo: que os líderes palestinos teñan agora a grandeza e o sentido da historia que durante 65 anos non tiveron. Ou iso, ou continuarán fóra da historia.
Comentarios