A xornalista Anna Figuera analiza nun libro a estreita e poliédrica relación do exlíder de CiU e expresident de Catalunya con Israel e o mundo xudeu.
.O pujolismo ten unha grande influencia do sionismo, principalmente do de inspiración laborista, así como dos políticos que lideraron a fundación do Estado de Israel. A idea de facer país, a importancia das ganas de ser e a esixencia moral no proxecto nacional, que se articularon ao outro extremo do Mediterraneo, contribuíron a dar corpo a un novo catalanismo despois da Guerra Civil e durante a ditadura franquista. A xornalista Anna Figuera, redactora de política das mañás de Tv3 e profesora de comunicación na Universidade Ramon Llull, analiza esta poliédrica relación do expresident da Generalitat co mundo hebreos nun libro que ven de saír á venda. "Jordi Pujol i els jueus. Construír la Terra Promesa", editado pola editorial Pòrtic, non esconde as críticas que o expresident fai á política israelí, sempre desde a admiración pola cultura xudía. E estuda a influencia que figuras do mundo xudeu e da mitoloxia bíblica, como o Moisés que viviu mais que nunca perto da terra prometida, tiveron en Pujol. O exlíder de CiU é admirador de Moisés, non pola súa figura mesiánica, senón porque fai dúas contribucións esenciais á humanidade: é o primeiro que asume a idea do Deus infinito, e do monoteismo, coa revolución cultural que isto comporta. E crea a mentalidade de pobo, diferenciado da multitude; de xente cun código, no seu caso os dez mandatos.
.
Na introdución do libro, o expresident explica que un elemento chave que o vai interesar do pensamento sionista, alén do sentido comunitario que tivo na súa orixe, foi a idea de que facer país vai antes que facer estado. Recorda que esta mesma actitude a defendían Enric Prat de la Orla, Vicenç Vives e Pierre Vilar. Anna Figuera repasa todas as moitas estadías que Pujol tivo en Israel e a súa estreita relación coa familia Tennenbaum, e describe curiosas escenas. Recorda que o expresident autorizou no ano 2002 unha voda xudía ao interior do patio dels Tarongers do Palau da Generalitat, como un xesto de desagravio polos pogroms contra o Call (barrio) xudeu de Barcelona no idade media. O libro, de 185 páxinas, ten un aspecto especialmente interesante, cando descobre as raíces xudías do Palau da Generalitat, que ate agora estiveron case enterradas. No ano 1400 unha familia xudía barcelonesa vendeu as casas, que pertencían ao Call, para converter a finca na Diputació do Xeneral, a actual Generalitat. Un dos contrastes do estudo é que repasa tanto a simpatía de Jordi Pujol para o mundo xudeu, como o seu paso pola Escola Alemana de Barcelona, nun momento especialmente delicado como foi a Segunda Guerra Mundial. O expresident explica as contradicións que alí se vivían. Figuera pregúntase no volume de que serve Israel a Pujol, para alén de nutrir o seu discurso e o seu pensamento político. "Israel é para min o exemplo por excelencia para mostrar aos cataláns todo aquilo que fai falta, aquilo que é necesario para se construír nacionalmente como pobo e para facerse un lugar no mundo, para contar no mundo", argumenta. O libro é froito dunha tese doutoral sobre o mesmo tema, mais a autora reescribiuna de novo con estilo xornalístico.
.
Na introdución do libro, o expresident explica que un elemento chave que o vai interesar do pensamento sionista, alén do sentido comunitario que tivo na súa orixe, foi a idea de que facer país vai antes que facer estado. Recorda que esta mesma actitude a defendían Enric Prat de la Orla, Vicenç Vives e Pierre Vilar. Anna Figuera repasa todas as moitas estadías que Pujol tivo en Israel e a súa estreita relación coa familia Tennenbaum, e describe curiosas escenas. Recorda que o expresident autorizou no ano 2002 unha voda xudía ao interior do patio dels Tarongers do Palau da Generalitat, como un xesto de desagravio polos pogroms contra o Call (barrio) xudeu de Barcelona no idade media. O libro, de 185 páxinas, ten un aspecto especialmente interesante, cando descobre as raíces xudías do Palau da Generalitat, que ate agora estiveron case enterradas. No ano 1400 unha familia xudía barcelonesa vendeu as casas, que pertencían ao Call, para converter a finca na Diputació do Xeneral, a actual Generalitat. Un dos contrastes do estudo é que repasa tanto a simpatía de Jordi Pujol para o mundo xudeu, como o seu paso pola Escola Alemana de Barcelona, nun momento especialmente delicado como foi a Segunda Guerra Mundial. O expresident explica as contradicións que alí se vivían. Figuera pregúntase no volume de que serve Israel a Pujol, para alén de nutrir o seu discurso e o seu pensamento político. "Israel é para min o exemplo por excelencia para mostrar aos cataláns todo aquilo que fai falta, aquilo que é necesario para se construír nacionalmente como pobo e para facerse un lugar no mundo, para contar no mundo", argumenta. O libro é froito dunha tese doutoral sobre o mesmo tema, mais a autora reescribiuna de novo con estilo xornalístico.
.
Podes descargar aqui o primeiro capítulo:
Comentarios