Por Daniel Pipes
20 de Xuño de 2006
Historicamente, a posición relixiosa de Xerusalén para os musulmáns chegou e marchou dependendo das circunstancias políticas. Nun ciclo constante e predicible repetido seis veces ao longo de catorce séculos, os musulmáns centráronse na cidade cando servía ás súas necesidades e a ignoraron cando non lles servía.
Este contraste foi especialmente obvio durante o século pasado. O control británico sobre a cidade, entre 1917-48, galvanizou unha paixón por Xerusalén que estivera ausente ao longo dos 400 anos de control otomán. Con todo, durante todo o control xordano da cidade amurallada, entre 1948-67, os árabes volveron a ignorala. Por exemplo, a radio xordana non retransmitia as oracións de venres desde a mesquita da Al-Aqsa, senón desde unha pequena mesquita de Ammán. O documento fundacional da Organización para a Liberación de Palestina, a Carta Nacional Palestina, que data de 1964, non contén ningunha mención a Xerusalén.
O interese musulmán na cidade só reviviu coa conquista israelí de Xerusalén en 1967. Xerusalén converteuse entón no punto de fuga da política árabe, servindo para unificar os elementos fraccionados. En 1968 a OLP emendou a súa carta para chamar a Xerusalén "o enclave da Organización para a Liberación de Palestina". O rei de Arabia Saudita en persoa declaraba a cidade "exactamente igual" que A Meca relixiosamente - unha idea novel, por non dicir blasfema.
Cara a 1990, a atención islámica sobre Xerusalén alcanzaba unha intensidade tan surrealista que os árabes palestinos pasaron de exaltar Xerusalén a negar a importancia histórica e sacra da cidade para os xudeus. O estamento árabe palestino -académicos, clérigos e políticos- promoveron esta implausible afirmación levantando un edificio revisionista constituído a partes iguais de invención, falsidade, ficción e fraude. Borra toda conexión xudía coa terra de Israel, substituíndoas cunha nebulosa conexión árabe-palestina.
Os árabes palestinos afirman agora que os cananitas construíron o Templo de Salomón, que os antigos hebreos eran membros de tribos beduinas, que a Biblia procede de Arabia, que o Templo xudeu "atopábase en Nablús, ou quizá en Belén", que a presenza xudía en Palestina terminou no 70 d.C., e que os xudeus de hoxe son descendentes dos turcos jazar. Yasser Arafat en persoa inventouse un rei cananita inexistente, Salem, da nada, falando conmovedoramente acerca desta fantasía do "devanceiro" árabe palestino.
Palestinian Media Watch resume este proceso: ao converter a cananitas e israelitas en árabes e o xudaísmo do antigo Israel en Islam, a Autoridade Palestina "colle a historia xudía auténtica, documentada ao longo de miles de anos de produción literaria continuada, e tacha a palabra 'xudeu' e substitúea coa palabra 'árabe'".
A implicación política está clara: os xudeus carecen de calquera dereito sobre Xerusalén. En palabras dun valo publicitario: "Xerusalén é árabe". Os xudeus non son benvidos.
Tres sucesos crave, argumenta Yitzhak Reiter, da Universidade Hebrea, transformaron esta mitoloxía auto-indulxente na ideoloxía oficial:
- O incidente do fiel do Monte do Templo de outubro de 1990 foi testemuña do infrutuoso esforzo dun grupo xudeu por colocar a primeira pedra do Terceiro Templo, levando a disturbios musulmáns nos que 17 persoas perderon a vida. Este episodio incrementou as aprensiones dos árabes palestinos con respecto a demoler os lugares sacros islámicos, incitando unha iniciativa por demostrar que Xerusalén sempre foi unha cidade musulmá e unha cidade árabe palestina.
- Os acordos de Oslo de setembro de 1993 colocaron Xerusalén, por primeira vez, sobre a mesa de negociacións. Os árabes palestinos responderon tentando desacreditar as conexións xudías coa cidade.
A negación árabe palestina da conexión xudía con Xerusalén ten dúas implicacións probables a longo prazo. En primeiro lugar, suxire que a atención árabe palestina sobre Xerusalén alcanzou tal fervor que podería sosterse por si mesma á marxe da política, rompendo así un patrón de catorce séculos. Xerusalén parece converterse nun interese musulmán obrigatorio, un que xera sentimentos de dereito que xa non están suxeitos a consideracións de utilidade.
En segundo lugar, esta negación difumina contundentemente a perspectiva dunha resolución diplomática. A historia dos árabes palestinos, evidentemente falsa por si mesma, aliena aos seus interlocutores israelís incluso á vez que reclama dereitos exclusivos sobre toda a cidade. Como resultado, as negociacións futuras sobre Xerusalén están destinadas a ser aínda máis emocionais, intrincadas e difíciles que as pasadas.
Comentarios