Por Gabriel Bacalor*
147 corporacións internacionais controlan o 40% da riqueza mundial. En Israel, 7 potentados dispoñen, mediante os seus Holdings produtivos e financeiros, do aforro dos israelís. O debate entre capitalismo e socialismo caducou. A titánica influencia dos monopolios, e a súa capacidade de cooptación do sector público, fixeron da retórica achega do rol dos gobernos na economía, unha quimera. Que debemos facer para recuperar o control do noso destino?
Un informe publicado polo prestixioso Instituto Federal de Tecnoloxía de Suíza con sede en Zúric, revela que 147 corporacións internacionais controlan o 40% da riqueza mundial. O estudo, realizado por Stefania Vitali, James Glattfelder e Stefano Battiston, analiza a estrutura propietaria de máis de 37 millóns de empresas e fondos de investimento a nivel global. Así mesmo, o informe identifica 43 mil corporacións cuxas participacións accionarias están vinculadas unhas con outras e a 1.318 firmas que xeran, en conxunto, o 60% do total dos ingresos da economía global. A revelación do alto nivel de integración entre corporacións, tamén abre paso a un dos aspectos máis pintorescos, ou dramáticos, desta análise: a tipificación daquilo que os autores denominan "a Súper Entidade", o conxunto de 147 compañías, na súa maioría bancos e entidades financeiras, que detentan o control accionario das principais empresas do planeta e que, en termos agregados, representan o 40% dos ingresos mundiais.
A lista da Súper Entidade é liderada pola financeira británica Barclays, e nos primeiros postos atópanse corporacións do calibre de JP Morgan, Merrill Lynch, Goldman Sachs, Deutsche Bank e Credit Suisse. En relación ás súas orixes, máis do 60% das 25 líderes da Súper Entidade, son estadounidenses, destacándose, aínda que en menor proporción, corporacións británicas, francesas, alemás e xaponesas.
MAGNATES DE ISRAEL
A economía israelí non é allea ao fenómeno de concentración mundial. Tamén os manifestantes reclaman maior xustiza social e expoñen reivindicacións semellantes a outras masas populares ante as accións opresivas, e ás veces imperceptibles, dos monopolios. Un recente informe da revista Forbes identifica en Israel a trece empresarios cuxo capital persoal excede a máis de mil millóns de dólares. No selecto grupo destácanse os irmáns Eyal e Idan Ofer, propietarios do Banco Mizrahi-Tefahot, a dona do Bank Hapoalim, Shari Arison, Shlomo Eliahu, ex parlamentario israelí e flamante adquirente da principal aseguradora do país e o magnate investidor en activos inmobiliarios, Nochi Dankner. A un ano do boicot dos consumidores á compra de queixo cottage, que iniciase a secuencia de demandas populares, non só os prezos ao consumidor do Estado Xudeu continúan en aumento, senón que os esforzos da Comisión de Concentración Económica resultaron vans, até agora, fronte as restricións á libre competencia impostas polas estruturas monopólicas, entre outras, dos alimentos, a importación de bens de consumo durables e os servizos financeiros.
Así mesmo, mentres o discurso social continúa enfocado nas vicisitudes da economía real, os nuboeiros do accionar monopólico ameazan condicionar o consumo futuro posto que controlan aos fondos de pensión e as caixas de aforro e investimento do sistema de pensións israelí. Estímase que do 675 mil millóns de dólares investidos na bolsa de valores de Israel, 540 mil millóns son capitais israelís e o 50% dese monto corresponde aos fondos de pensión antes mencionados. En breves palabras, a pesar que os activos de pensións pertencen ao conxunto da sociedade israelí, a súa administración atópase en mans dun grupo concentrado, cuxas empresas financeiras orientan o destino destes fondos. Informes referidos ao principal índice bolsista de Israel, o TA-25, que monitorea a evolución das 25 empresas de maior capitalización do país, mostran que os fondos de pensións foron, e continúan sendo, parcialmente utilizados para financiar a compañías e proxectos vinculados aos propios Holdings que os administran.
Se con só o 2% de capital propio investido, sete magnates dispoñen dos aforros do 100% dos israelís, cabe preguntarse até que punto ese diñeiro é propiedade dos aforradores ou debería considerarse un activo indirecto de quen, bendicidos pola administración pública, asignan os destinos de aplicación.
RECUPERAR O CONTROL
Socialismo ou capitalismo? Estado ou mercado? Proteccionismo ou liberalización?
O debate sobre o rol dos gobernos na economía, que abordou o pensamento económico desde os seus inicios, atópase nun histórico punto de inflexión. Indiferente aos clásicos debates entre catárticos do laissez faire e defensores do sector público, a globalización procreou un organismo cuxa capacidade e influencia exceden con fartura ao de calquera Estado Nacional. A concentración económica perfila o ADN do século XXI, capturando as vontades das burocracias estatais e asegurando o medieval regreso ao benestar duns poucos fronte ás doenzas das maiorías. A desigualdade na distribución do ingreso ocasiona lobbies concentrados e asóciase directamente á corrupción. Así o verifica un estudo econométrico realizado polos economistas Jong-sung You e Sanjeev Khagram, das universidades de California-San Diego e Harvard, respectivamente. Ademais, a desigualdade restrinxe o aforro nacional, limita o mercado interno e fractura o contrato social. No caso do Estado Hebreo, restituír o control dos recursos financeiros e fundamentalmente do aforro da sociedade, require actuar en simultáneo sobre dúas frontes: o ético e o fáctico.
Desde o accionar ético, Israel debe retomar os valores orixinais que iluminaron o albor do Estado, reconstruíndo as fronteiras morais que propuxeron os pais do sionismo para todos os seus habitantes. A acción política é unha tarefa que involucra a toda a cidadanía, pero o benestar económico é responsabilidade ineludible de quen asumen a representación política popular. No ámbito material, quen invisten no Estado Xudeu e entre eles, os cidadáns israelís, deben reconsiderar o modo en que elixen adminístrense os seus recursos financeiros. En xeral, un bo investimento familiar conservadora debe involucrar un risco moderado, un retorno certeiro, acceso dinámico ao monitoreo do investimento e, sobre todo, a posibilidade de realizar o activo en todo momento. Neste sentido, tanto os investimentos inmobiliarios en Israel, así como nos sectores e industrias vinculadas á área de influencia e ao know-how do investidor, provén maior control e protección adecuada.
Chegou a hora que o Estado e as forzas libres do mercado interactúen para brindar maior equidade. Á fin e ao cabo, como propuxese Adam Smith en ?A Riqueza das Nacións?: "Non pode haber unha sociedade florecente e feliz se a maior parte dos seus membros son pobres e desdichados".
* Economista e Director Xeral de Bacalor Strategic Consulting de Tel Aviv
www.bacalor.com
Eliminar ResponderResponder ReenviarSpamMoverImprimir Accións SiguienteAnterior
Comentarios