Por
Galicia-Hoxe - 09.04.12
Recordo que durante 2003, e
recórdoo porque o estou mirando, se non de que, cincuenta e seis
españois, que se saiba, intentaron facerse os mortos para cobrar os
seguros previamente subscritos por eles mesmos ao seu favor. Digo que se
saiba porque a estes cincuenta e seis foi aos que pillaron, pero algún o
conseguiría. O malo de facerse o morto é que te acaban descubrindo
antes ou despois, salvo que deixes de respirar, e nese caso xa non
estarías estafando a ninguén, senón cobrando o teu seguro con todo
merecemento e sen ningunha posibilidade de gastalo, co que para que.
Pero ese non é o tema. O tema é que hai xente que se fai a morta en
accidente de tráfico, ás veces con traballada saída de vía, que se di
agora das voltas de campá, e falsifica atestados e autopsias e
certificados de defunción para cobrar cincocentos ou seiscentos euros
brutos e brutais de nada. Nin sequera é que morrer estea ás veces a un
prezo absurdo, pois, que o está: é que esta xente, por vivir, debe de
cobrar aínda menos, porque se non de que, se a pena poden ser seis anos
de cadea.
Uns anos despois, como por 2006, eu anótoo todo,
atoparon vivo nunha cova de Francia a un home de corenta e oito anos que
se perdera nela trinta e catro días antes. O tipo, Jean-Luc Josuat,
pesaba dezaoito quilos menos cando o sacaron, froito dunha dieta rica en
arxila, madeira e auga, que era todo, e foi dabondo, o que había
dentro. A muller de Josuat contaba logo que o seu marido engordara moito
nos últimos meses e que estaba coma un bocoi cando entrou na cova, o
que se cadra o salvou. O médico de Josuat, pola súa banda, impagable
adiviño, dicíalle a Josuat cada vez que o vía neses meses previos á
odisea que todos eses quilos que o amorcillaban acabarían
matándoo. Josuat, en fin, despois de cambiar de médico, como que
lamentou sobrevivir, porque entendeu que, contra o que el pensaba, hai
algo aínda peor que morrer por parvo, que te deixa fatal postumamente:
case morrer por parvo, que te deixa fatal contigo aquí, sen un pouco de
loito protector, a mercé dos jajás e as risas frouxas.
Hai como dez anos, xa lles digo que eu arquivo estas
cousas, un ancián nicaraguano que volvía á súa casa en Tipitapa tras
catro días de ausencia atopou certa inquietude nas miradas dos veciños,
que non sabían como dicirlle que deixase de chamar ó timbre, porque non
había ninguén: estaban todos no seu enterro. Como o vello supuxo, con bo
xuízo, que non empezarían sen el, non se deu moita présa en chegar ó
cemiterio, onde esposa e fillos non só non deixaron de chorar ó velo,
senón que choraron con moita máis fruición, desconcertantemente. O vello
esposo e pai non tivo difícil demostrar quen era, era evidente, pero si
demostrar que estaba vivo, porque é costume antigo que os espíritos
nicaraguanos asistan ó propio enterro e anoten as ausencias e pasen
conta logo con aparicións, con sustos, con ouleos.
Nos últimos días de xaneiro de 1945, unha muller que
estaba sendo liberada dun campo de concentración nazi achegouse a un
soldado que repartía leite entre os nenos. Levaba nos brazos un bebé,
morto de varios días, e non desistiu ata que o soldado puxo unhas gotas
de leite nos beizos do neno. Logo afastouse cantando, feliz, e caeu
morta na segunda estrofa.
Quero dicir que a poesía é posible despois de
Auschwitz. O que xa é máis difícil é o humor. Por exemplo: antes deste
parágrafo penúltimo, é fácil sorrir cos tres primeiros; despois, xa non.
http://blogs.elcorreogallego.es/o-coleccionista-de-neboa/2012/04/09/despois-de-auschwitz/
Comentarios