Por Ari Shavit
Haaretz - 23.02.12
O primeiro ministro israelí Benjamin Netanyahu ocupouse principalmente de tres cosas no últimos tres anos: Irán, Irán e Irán.
No primeiro caso, Netanyahu tratou de asegurar que Irán estivese na cima da axenda internacional. Aínda que o noso primeiro ministro non o diga en voz alta, el é profundamente desdeñoso con respecto aos seus predecesores por pasar tanto tempo dedicados á cuestión palestina, mentres deixaban de lado a cuestión iraniana. Netanyahu logrou reverter a orde da axenda, e conseguiu que as centrifugadoras de Natanz sexan a principal preocupación do mundo occidental. Coa xenerosa axuda de presidente francés Nicolas Sarkozy, o primeiro ministro británico David Cameron e varios líderes árabes, logrou convencer á comunidade internacional de que a cuestión iraniana é de suma importancia. En Tokio, Pequín, Moscova, Berlín, París, Londres e Washington, todo o mundo enfróntase agora ao que Netanyahu dedicouse durante unha década. E o mundo diplomático está a conter a respiración: Atacará Israel ou non o fará? Será Irán nuclear ou non o será? Haberá unha guerra entre Israel e Irán que inflamará a todo o Oriente Medio?
No segundo caso, Netanyahu asegurouse de que a ameaza iraniana encabezaría a axenda nacional. Hai dez anos aínda estabamos a discutir sobre a paz. Hai cinco anos estamos a discutir acerca da división da terra -sobre os asentamentos permanentes, sobre unha solución provisional, sobre a separación, sobre a converxencia, e temas similares-, pero hoxe en día, o único problema diplomático e de seguridade do que a xente fala durante a noite dos venres é a cuestión iraniana. Nada bo está a pasar no Oriente Medio. Mentres a bomba chiíta proxecte unha sombra sobre todos nós, non haberá ningún avance diplomático.
No terceiro caso, Netanyahu ocupouse de reforzar o edificio e a capacidade de Israel para facer fronte á ameaza iraniana. Netanyahu cre que ata que el asumiu o cargo, Israel non se preparou adecuadamente para enfrontarse aos bunkers iranianos forrados de cemento. Tanto Ariel Sharon como Ehud Olmert sentían cómodos crendo que unha "man invisible" resolvería o problema. Pero a man invisible non fixo tal cousa. Si, científicos iranianos foron asasinados e centrifugadoras iranianos explotaron, pero a cada momento Irán tiña máis material fisionable que no momento anterior. Unha liña vermella cruzouse, e logo outra e outra. Por tanto, a preocupación principal do noso primeiro ministro ao longo dos últimos anos foi afiar a espada de Israel. El conseguiu que todo o mundo estea realmente preocupado de que esa espada poida desenvainarse.
Hai uns anos, Netanyahu mantivo un debate en profundidade co experto no Oriente Medio Bernard Lewis. Ao final da charla estaba convencido de que se os ayatolas obtiñan armas nucleares usaríanas. Desde ese día, Netanyahu parece convencido de que estamos a vivir unha repetición da década de 1930. El non esqueceu por un momento que eses líderes que tanto admiramos hoxe en día, Franklin D. Roosevelt e Winston Churchill, non moveron un só dedo para salvar aos xudeus europeos durante o Holocausto. Netanyahu está convencido de que o presidente dos EEUU Barack Obama non moverá un só dedo para salvar aos xudeus de Israel. Así que unicamente cre na espada de Israel, considerándoa como unha expresión profunda e a última defensa da revolución sionista.
A partir de agora, a opción militar está a demostrar ser un éxito diplomático. Ela conseguiu sacudir á comunidade internacional da súa apatía e realizou unha contribución definitiva para o endurecemento do asedio diplomático e económico a Irán. Pero o tempo para xogar aos xogos diplomáticas coa ameaza militar está a chegar ao seu fin. Hai un límite con respecto a contas veces podes gritar que vén o lobo. Hai un punto no que a política de retención esgótase, e ese é un momento moi perigoso, porque de súpeto a opción militar convértese nunha opción real. A reunión que terán Netanyahu e Obama dentro de dúas semanas será definitiva. Se o presidente de EEUU quere evitar un desastre, debe dar a Netanyahu férreas garantías de que Estados Unidos vai deter a Irán e fará todo o necesario para iso, a calquera prezo, despois das eleccións de 2012. Se Obama non o fai, obrigará a Netanyahu a actuar antes das eleccións de 2012. A responsabilidade moral polo que poda suceder non se atopa nos herdeiros de Haim Weizmann e David Ben-Gurion. A responsabilidade moral depositarase no home que está sentado na cadeira que algunha vez foi de Franklin D. Roosevelt.
O primeiro ministro israelí Benjamin Netanyahu ocupouse principalmente de tres cosas no últimos tres anos: Irán, Irán e Irán.
No primeiro caso, Netanyahu tratou de asegurar que Irán estivese na cima da axenda internacional. Aínda que o noso primeiro ministro non o diga en voz alta, el é profundamente desdeñoso con respecto aos seus predecesores por pasar tanto tempo dedicados á cuestión palestina, mentres deixaban de lado a cuestión iraniana. Netanyahu logrou reverter a orde da axenda, e conseguiu que as centrifugadoras de Natanz sexan a principal preocupación do mundo occidental. Coa xenerosa axuda de presidente francés Nicolas Sarkozy, o primeiro ministro británico David Cameron e varios líderes árabes, logrou convencer á comunidade internacional de que a cuestión iraniana é de suma importancia. En Tokio, Pequín, Moscova, Berlín, París, Londres e Washington, todo o mundo enfróntase agora ao que Netanyahu dedicouse durante unha década. E o mundo diplomático está a conter a respiración: Atacará Israel ou non o fará? Será Irán nuclear ou non o será? Haberá unha guerra entre Israel e Irán que inflamará a todo o Oriente Medio?
No segundo caso, Netanyahu asegurouse de que a ameaza iraniana encabezaría a axenda nacional. Hai dez anos aínda estabamos a discutir sobre a paz. Hai cinco anos estamos a discutir acerca da división da terra -sobre os asentamentos permanentes, sobre unha solución provisional, sobre a separación, sobre a converxencia, e temas similares-, pero hoxe en día, o único problema diplomático e de seguridade do que a xente fala durante a noite dos venres é a cuestión iraniana. Nada bo está a pasar no Oriente Medio. Mentres a bomba chiíta proxecte unha sombra sobre todos nós, non haberá ningún avance diplomático.
No terceiro caso, Netanyahu ocupouse de reforzar o edificio e a capacidade de Israel para facer fronte á ameaza iraniana. Netanyahu cre que ata que el asumiu o cargo, Israel non se preparou adecuadamente para enfrontarse aos bunkers iranianos forrados de cemento. Tanto Ariel Sharon como Ehud Olmert sentían cómodos crendo que unha "man invisible" resolvería o problema. Pero a man invisible non fixo tal cousa. Si, científicos iranianos foron asasinados e centrifugadoras iranianos explotaron, pero a cada momento Irán tiña máis material fisionable que no momento anterior. Unha liña vermella cruzouse, e logo outra e outra. Por tanto, a preocupación principal do noso primeiro ministro ao longo dos últimos anos foi afiar a espada de Israel. El conseguiu que todo o mundo estea realmente preocupado de que esa espada poida desenvainarse.
Hai uns anos, Netanyahu mantivo un debate en profundidade co experto no Oriente Medio Bernard Lewis. Ao final da charla estaba convencido de que se os ayatolas obtiñan armas nucleares usaríanas. Desde ese día, Netanyahu parece convencido de que estamos a vivir unha repetición da década de 1930. El non esqueceu por un momento que eses líderes que tanto admiramos hoxe en día, Franklin D. Roosevelt e Winston Churchill, non moveron un só dedo para salvar aos xudeus europeos durante o Holocausto. Netanyahu está convencido de que o presidente dos EEUU Barack Obama non moverá un só dedo para salvar aos xudeus de Israel. Así que unicamente cre na espada de Israel, considerándoa como unha expresión profunda e a última defensa da revolución sionista.
A partir de agora, a opción militar está a demostrar ser un éxito diplomático. Ela conseguiu sacudir á comunidade internacional da súa apatía e realizou unha contribución definitiva para o endurecemento do asedio diplomático e económico a Irán. Pero o tempo para xogar aos xogos diplomáticas coa ameaza militar está a chegar ao seu fin. Hai un límite con respecto a contas veces podes gritar que vén o lobo. Hai un punto no que a política de retención esgótase, e ese é un momento moi perigoso, porque de súpeto a opción militar convértese nunha opción real. A reunión que terán Netanyahu e Obama dentro de dúas semanas será definitiva. Se o presidente de EEUU quere evitar un desastre, debe dar a Netanyahu férreas garantías de que Estados Unidos vai deter a Irán e fará todo o necesario para iso, a calquera prezo, despois das eleccións de 2012. Se Obama non o fai, obrigará a Netanyahu a actuar antes das eleccións de 2012. A responsabilidade moral polo que poda suceder non se atopa nos herdeiros de Haim Weizmann e David Ben-Gurion. A responsabilidade moral depositarase no home que está sentado na cadeira que algunha vez foi de Franklin D. Roosevelt.
Comentarios