Por Pilar Rahola
La Vanguardia - 02.11.2011
Isto escribía un lector da miña web chamado Josefus hai dous días: "O venres caeron 2 mísiles Grad en Ber Tuvia e hoxe, despois de que un helicóptero abatira a 5 terroristas que preparaban lanzamentos contra Israel, caeron máis de 20. Revisando a prensa internacional vexo que ninguén informa desta travesura, esperando a reacción de Israel para cualificala entón de esaxerada". E Josefus tiña, como sempre, razón. A información sobre os foguetes, que volveron caer en Israel ao día seguinte da liberación de máis de mil prisioneiros palestinos, non interesou a ninguén. En cambio, a reacción israelí alimentou os titulares que conforman a imparable demonización dese país. É o proceso de sempre: Israel debe aguantalo todo. E que é todo?
Vexamos: Israel ten que aguantar que países poderosos como Irán financien un exército de miles de islamitas radicais, cuxo único obxectivo é destruír ao seu país. Se non fai nada, Hezbollah vai crecendo como ameaza imparábel, e xa é máis grande que o exército de Líbano. Se fai algo, Israel é un país bélico, imperialista e asasino. Tamén ten que aguantar que todos os acordos para distensionar a situación acaben con caídas de mísiles por parte das organizacións yihadistas de Gaza. Se non responde, caen mísiles. Se responde, é un país bélico, imperialista e asasino. E por suposto, por moitos acordos de paz expostos e por moitos Camp David abortados, ninguén culpará aos palestinos dos fracasos, porque a condición de vítimas eternas os inmuniza contra as súas propias irresponsabilidades.
Israel tamén ten que aguantar que países teoricamente amigos como Turquía ou Exipto lle fustiguen con flotillas ou con entradas de armas por calquera recuncho vulnerable ou con desprezos diplomáticos. E se responde, é un país bélico, imperialista e asasino. E a pesar dos seus esforzos nos campos científicos, da dotación de recursos para a investigación, a pesar de dedicar a maioría do seu orzamento a defensa, e a pesar de dar ao mundo algúns premios Nobel, ten que aguantar ser demonizado e odiado. Como me dixo un intelectual israelí, "sabemos que estamos sós, pero en que momento histórico non estivemos sós?". E agora vén o da ONU, a Unesco e o tutti quanti que se engadirá. Pouco importa que nun conflito as dúas partes deben atopar o seu camiño, pouco importa a inxerencia bélica de países da zona, o desprezo ás vítimas israelís, a culpa árabe nas décadas de guerras e terrorismo, pouco importa todo, porque os organismos internacionais non están para promocionar a paz, senón para levantar a bandeira do activismo ideolóxico. Agora só quedar pedir á Unesco que o diñeiro que non lle dará EE.UU. llo déan as ditaduras islámicas, esas que tanto fan por promocionar a ciencia, a cultura e a democracia.
Comentarios