Por Bernard-Henri LévyDesde hai case 40 anos, estou a favor da adhesión dun Estado palestino viábel e da solución de «dous pobos, dous Estados».
Ao longo da miña vida, aínda que só apoiei directamente aos patrocinadores do plan israelí-palestino de Xenebra, Yossi Beilin e Yasser Abed Rabbo, aos que din a benvida no Palais da Mutualité de París en 2003, nunca deixei de dicir e repetir que esta é a única solución que é moralmente correcta e que se axusta á causa da paz.
Con todo, hoxe, son contrario á estraña petición de recoñecemento unilateral que vai ser discutida nas próximas semanas polo Consello de Seguridade de Nacións Unidas en Nova York - e véxome na obriga de explicar por que.
En primeiro lugar, esta demanda baséase nunha falsa premisa, a da suposta «intransixencia» de Israel, e que deixa á parte contraria sen outro recurso que este golpe diplomático. E non estou a falar da opinión pública israelí, que, segundo unha recente enquisa realizada polo Institut Truman for the Peace, da Universidade Hebrea de Jerusalem, de xeito masivo (71%) apoia a idea dunha partición da terra. Refírome ao goberno israelí e aos progresos que fixo desde o momento no que o seu actual líder ainda cria na perigosa quimera dun Grande Israel. Hoxe, por suposto, a cuestión da Ribeira Occidental, dos «asentamentos» ainda persiste. Con todo, o desacordo con respecto a este asunto opón a aqueles que, como Mahmoud Abbas, demanda que se conxelen antes de que se reinicien as negociacións e os que, do mesmo xeito que Netanyahu, néganse a considerar como unha condición previa un dos obxectos mesmos da negociación -que non afecta á cuentión en si mesma, nin a necesidade de chegar a un acordo. Todo o mundo, incluído eu mesmo, ten a súa propia opinión sobre o tema. Con todo, presentar este desacordo coma unha negativa a negociar é unha falsidade.
Esta solicitude, entón, baséase no feito xeralmente aceptado de que, Mahmoud Abbas, foi milagrosamente e totalmente convertido á causa da paz. Estou lonxe de negar o progreso que tamén el fixo desde os días nos que era autor dunha «tese», que apestaba a negacionismo, na «conivencia entre o sionismo e o nazismo». Pero lin o discurso que pronunciou en Nova York. E ainda que non percibo verdadeira sinceridade nas súas pala
bras, conmóveme, como a todos nós, a evocación do calvario palestino que dura demasiado tempo, e procuro entre liñas, de ver como o home que pronunciou estas palabras poderían en realidade chegar a ser, no caso de que o desexe e que eu animou a ser, un palestino de Sadat, un Gorbachov, mais non podo deixar de escoitar os sinais máis inquedantes. Esta homenaxe a Arafat enfática, por exemplo. A evocación, nesta ocasión e neste lugar, da «rama de oliveira» esgrimida polo home que entón, polo menos unha vez, en Camp David no ano 2000, rexeitou a paz concreta que se lle ofreceu, ao seu alcance. E logo o silencio enxordecedor sobre o acordo asinado hai cinco meses cun Hamas cuxa Carta Fundacional é dabondo, por desgraza, para excluír a calquera persoa relacionada con esta organización dunha ONU que está obrigada a aceptar só a «estados pacíficos» que excluan o terrorismo. Por suposto, é con Abbas con quen Israel debe facer a paz. Con todo, non existe. E así non é. Non con este farol, e os silencios e as medias verdades.
E esta solicitude supón, esixe que, co golpe dunha sinatura máxica, o nó máis inextricábel no planeta, de intereses opostos, de fracasos diplomáticos, das contradicións xeopolíticas, debe ser desenredado e resolto. É isto serio? Aquí estamos discutindo desde hai 40 anos (a miúdo, pero non sempre, de mala fe) a pregunta das fronteiras entre os dous pobos e das súas capitais. Durante corenta anos este debate estivo candente, entre persoas cuxas vidas e destinos están en xogo, en relación coa forma menos mala de garantir a seguridade de Israel nunha rexión onde a súa plena lexitimidade nunca, até hoxe, recoñeceu. E durante os últimos 63 anos, o mundo estivo preguntando como xestionar co dano feito aos refuxiados en 1948 sen que isto poña en perigo o carácter xudeu do Estado de Israel. E suponse que debemos resolver todo, arbitrar estes dilemas case insolubeis, envolver o paquete de complexidade onde o diaño está nos detalles cun xesto espectacular e rápido, sobre un fondo de entusiasmo retórico e lírico? En serio! Desde lofo é unha obra de pésimo teatro!
Sen ningunha dúbida, debemos axudar aos protagonistas deste drama interminábel a favorecer as circunstancias que leven o proceso a unha conclusión que, nos últimos anos, apenas esbozaron.
É obvio que a comunidade internacional debe conducir a un entendemento ou, como Amos Oz di (pero é o mesmo), a un divorcio, e, de feito, este é o verdadeiro propósito da última proposta francesa e dos prazos que marca.
Pero nada pode evitarlles o enfrontamento doloroso e custoso sen a cal non é nunca, nin en calquera lugar, o verdadeiro recoñecemento. Nada nin ninguén pode facer que sexa posíbel que todo isto suceda de xeito tan simple, xa que será para os protagonistas, a máis longa de todas as viaxes: o primeiro paso cara ao outro, unha man estendida, a negociación directa.
Ao longo da miña vida, aínda que só apoiei directamente aos patrocinadores do plan israelí-palestino de Xenebra, Yossi Beilin e Yasser Abed Rabbo, aos que din a benvida no Palais da Mutualité de París en 2003, nunca deixei de dicir e repetir que esta é a única solución que é moralmente correcta e que se axusta á causa da paz.
Con todo, hoxe, son contrario á estraña petición de recoñecemento unilateral que vai ser discutida nas próximas semanas polo Consello de Seguridade de Nacións Unidas en Nova York - e véxome na obriga de explicar por que.
En primeiro lugar, esta demanda baséase nunha falsa premisa, a da suposta «intransixencia» de Israel, e que deixa á parte contraria sen outro recurso que este golpe diplomático. E non estou a falar da opinión pública israelí, que, segundo unha recente enquisa realizada polo Institut Truman for the Peace, da Universidade Hebrea de Jerusalem, de xeito masivo (71%) apoia a idea dunha partición da terra. Refírome ao goberno israelí e aos progresos que fixo desde o momento no que o seu actual líder ainda cria na perigosa quimera dun Grande Israel. Hoxe, por suposto, a cuestión da Ribeira Occidental, dos «asentamentos» ainda persiste. Con todo, o desacordo con respecto a este asunto opón a aqueles que, como Mahmoud Abbas, demanda que se conxelen antes de que se reinicien as negociacións e os que, do mesmo xeito que Netanyahu, néganse a considerar como unha condición previa un dos obxectos mesmos da negociación -que non afecta á cuentión en si mesma, nin a necesidade de chegar a un acordo. Todo o mundo, incluído eu mesmo, ten a súa propia opinión sobre o tema. Con todo, presentar este desacordo coma unha negativa a negociar é unha falsidade.
Esta solicitude, entón, baséase no feito xeralmente aceptado de que, Mahmoud Abbas, foi milagrosamente e totalmente convertido á causa da paz. Estou lonxe de negar o progreso que tamén el fixo desde os días nos que era autor dunha «tese», que apestaba a negacionismo, na «conivencia entre o sionismo e o nazismo». Pero lin o discurso que pronunciou en Nova York. E ainda que non percibo verdadeira sinceridade nas súas pala
bras, conmóveme, como a todos nós, a evocación do calvario palestino que dura demasiado tempo, e procuro entre liñas, de ver como o home que pronunciou estas palabras poderían en realidade chegar a ser, no caso de que o desexe e que eu animou a ser, un palestino de Sadat, un Gorbachov, mais non podo deixar de escoitar os sinais máis inquedantes. Esta homenaxe a Arafat enfática, por exemplo. A evocación, nesta ocasión e neste lugar, da «rama de oliveira» esgrimida polo home que entón, polo menos unha vez, en Camp David no ano 2000, rexeitou a paz concreta que se lle ofreceu, ao seu alcance. E logo o silencio enxordecedor sobre o acordo asinado hai cinco meses cun Hamas cuxa Carta Fundacional é dabondo, por desgraza, para excluír a calquera persoa relacionada con esta organización dunha ONU que está obrigada a aceptar só a «estados pacíficos» que excluan o terrorismo. Por suposto, é con Abbas con quen Israel debe facer a paz. Con todo, non existe. E así non é. Non con este farol, e os silencios e as medias verdades.E esta solicitude supón, esixe que, co golpe dunha sinatura máxica, o nó máis inextricábel no planeta, de intereses opostos, de fracasos diplomáticos, das contradicións xeopolíticas, debe ser desenredado e resolto. É isto serio? Aquí estamos discutindo desde hai 40 anos (a miúdo, pero non sempre, de mala fe) a pregunta das fronteiras entre os dous pobos e das súas capitais. Durante corenta anos este debate estivo candente, entre persoas cuxas vidas e destinos están en xogo, en relación coa forma menos mala de garantir a seguridade de Israel nunha rexión onde a súa plena lexitimidade nunca, até hoxe, recoñeceu. E durante os últimos 63 anos, o mundo estivo preguntando como xestionar co dano feito aos refuxiados en 1948 sen que isto poña en perigo o carácter xudeu do Estado de Israel. E suponse que debemos resolver todo, arbitrar estes dilemas case insolubeis, envolver o paquete de complexidade onde o diaño está nos detalles cun xesto espectacular e rápido, sobre un fondo de entusiasmo retórico e lírico? En serio! Desde lofo é unha obra de pésimo teatro!
Sen ningunha dúbida, debemos axudar aos protagonistas deste drama interminábel a favorecer as circunstancias que leven o proceso a unha conclusión que, nos últimos anos, apenas esbozaron.
É obvio que a comunidade internacional debe conducir a un entendemento ou, como Amos Oz di (pero é o mesmo), a un divorcio, e, de feito, este é o verdadeiro propósito da última proposta francesa e dos prazos que marca.
Pero nada pode evitarlles o enfrontamento doloroso e custoso sen a cal non é nunca, nin en calquera lugar, o verdadeiro recoñecemento. Nada nin ninguén pode facer que sexa posíbel que todo isto suceda de xeito tan simple, xa que será para os protagonistas, a máis longa de todas as viaxes: o primeiro paso cara ao outro, unha man estendida, a negociación directa.
Comentarios