Por Eli Cohen
Jerusalem - Revista Horizonte
.
O autor do seguinte artigo argumenta -segundo o seu punto de vista- porque sería prexudicial a declaración unilateral do Estado palestino xa que o mesmo, entre outras cuestións, contradi algúns tratados entre a OLP e Israel, e alerta:. "Coas revoltas árabes asomando ao redor do epicentro do conflito, Oriente Medio non pode permitirse unha Terceira Intifada, xa que como apunta o analista israelí Pinhas Inbari do Jerusalem Center for Public Affairs existen indicios de que as organizacións palestinas, desde Al Fatah até Hamas, están a se preparar para o estalido dunha onda de violencia despois da votación na ONU".
Chegou o momentoou, Mahmud Abbas, o presidente da ANP realizou unha carreira maratónica durante o último ano para que o Consello de Seguridade das Nacións Unidas (CS-ONU) acepte a Palestina como membro con dereito no organismo internacional e alternativamente, para que a Asemblea Xeral das Nacións Unidas (AG-ONU) aprobe unha Resolución pola cal se declare establecido o Estado Palestino dentro das fronteiras anteriores ao 10 de xuño de 1967.
A comunidade internacional leva décadas traballando pola solución de dous Estados, un palestino e outro israelí. Incluso o premier israelí, Benjamín Netanyahu, ao apoia, tal como declarou no seu discurso no Congreso estadounidense en maio pasado, así como tamén están dacordo a inmensa maioría dos israelís, un 81%, segundo reflicte a enquisa de marzo de 2010 levada a cabo polo Harry S. Truman Institute.
Pero, unha Declaración Unilateral que estableza o Estado Palestino, nas condicións actuais e baixo a forma que desexa Mahmud Abbas, prexudicará o proceso de paz, como nos lembra o avogado penalista de Harvard, Alan Dershowitz no seu artigo "A votación na ONU atrasará a paz" publicado en The Wall Street Journal, a máis diso ser contraproducente para a seguridade de ambas as sociedades e contraria a dereito internacional público.
O unilateralismo non é o mellor camiño
En primeiro lugar, declarar unilateralmente o Estado Palestino, contradi os acordos e tratados asinados entre Israel e a OLP e as resolucións emanadas do Consello de Seguridade das Nacións Unidas sobre a materia. Por exemplo, para que a súa proposta chegue a bo porto, Mahmud Abbas invocou as Resolucións do Consello de Seguridade 242, 338 e 1850, obviando que no tres pídese explicitamente solucións acordadas en negociacións directas.
Así, segundo a Declaración de Principios do 13 de setembro de 1993, que formalizou o proceso de paz directo entre israelís e palestinos, no Artigo XV requiríase que un Comité de Arbitraxe resolvese as disputas entre ambas as partes. Igual sucedeu co Acordo Interino asinado en Oslo o 28 de setembro de 1995, no cal no seu artigo XXI sobre as diferenzas e as disputas, insístese nas negociacións e no abandono das posicións unilaterais.
Co Memorando de Sharm-o Sheik, asinado o 4 de setembro de 1999, tamén se incidiu de novo en evitar accións unilaterais e apelaba ao Acordo Interino asinado en Oslo. En Camp David II ou a sempre citable pero pouco aplicable Folla de Ruta, vólvese a recalcar un acordo negociado baseado nas resolucións 242 e 338 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas.
Por tanto, os acordos de paz asinados entre as partes e as resolucións do CS-ONU esixen negociacións bilaterais, como advertiron tanto o presidente estadounidense Barack Obama como Tony Blair, representante do Cuarteto (ONU, UE, Rusia e EE UU) para a paz en Oriente Medio.
Sería viábel unha Resolución positiva da Asemblea Xeral?
En segundo lugar, establecer o Estado Palestino mediante unha Resolución da AX-ONU non é a vía adecuada. Lembremos que, as Resolucións da Asemblea Xeral, formada pola totalidade dos membros da ONU, 193 países -recentemente incorporado Sudán do Sur- , apróbanse por maioría simple e non son vinculantes. É o Consello de Seguridade o que emite resolucións obrigatorias e coactivas. Por tanto, unha eventual Resolución da Asemblea Xeral declarando o Estado Palestino sería significativa, pero non tería efectos prácticos nin coercitivos para que devandito Estado naza. De feito, como declarou a The Associated Press o primeiro ministro da ANP, Salam Fayyad, será unha medida de presión política pero non cambiará a situación dos palestinos. Abbas, a pesar de que sabe que EEUU vetará a proposta no Consello de Seguridade, quere pedir formalmente ao organismo que acepte a Palestina, dentro das fronteiras anteriores á Guerra do Seis Días, como o país membro número 194 da ONU, xa que, por exemplo, un status similar ao de Kósovo non é desexable para os palestinos que gañaron unha lexitimidade considerable en Occidente. De feito, desde 1974, a OLP ten status de observador na AX-ONU, e ante o veto de EE UU, a AG-ONU podería declarar a Palestina como Estado non membro.
Lexitimar Palestina é lexitimar a Hamas?
En terceiro lugar, a falta de existir unha Palestina, actualmente existen dúas: a Palestina liderada polo grupo islamita Hamas en Gaza e a Palestina liderada pola OLP post Arafat en Cisxordania. Segundo afirma Steven Rosen do Middle East Forum, declarar unilateralmente o Estado Palestino é lexitimar internacionalmente a Hamas e ao seu réxime, e non se debe esquecer que a organización islamita está considerada como grupo terrorista tanto en EE UU como na UE. Ademais, Hamas ten como obxectivo a destrución de Israel -artigos 6 e 11 da súa carta fundacional-, continúa co lanzamento de foguetes ás cidades israelís lindeiras coa franxa de Gaza, e négase a dar probas fehacientes de que o soldado israelí Gilad Shalit, secuestrado fai cinco anos segue vivo -non é prisioneiro de guerra porque non se lle aplicou a Convención de Xenebra ao non permitir, por exemplo, que a Cruz Vermella visítelle- sen esquecer que na memoria dos israelís seguen os anos máis duros da Segunda Intifada cando os homes bomba enviados por Hamas inmolábanse en cafetarías, discotecas e autobuses. Por tanto, ningún líder israelí sensato pode aceptar ese timbre de lexitimidade que se lle daría a Hamas establecendo un Estado Palestino en Gaza e Cisxordania.
Que suporía un veto?
Por último, unha Resolución da Asemblea Xeral da ONU positiva, e un veto no Consello de Seguridade da ONU, supoñen un estancamento -senón empeoramento- da actual situación. O Estado quedará constituído sobre o papel, pero non cambiará a vida dos palestinos, o que reforzará novamente aos sectores radicais, en detrimento de os sectores moderados, segundo afirma Joel Braunold, antigo director de Relacións Exteriores do One Voice Movement. As negociacións quedarán totalmente inertes e os grupos extremistas poderían aproveitar o descontento e a frustración do pobo palestino ante o novo atasco das súas aspiracións para incitar á violencia. Así o Ministerio de Seguridade Pública de Israel está a estudar aplicar a Lei de Emerxencia e mobilizar a reservistas para sufocar posíbeis disturbios en Cisxordania. Incluso o goberno israelí repartiu armas non letais entre os colonos ante posíbeis altercados como os que tiveron lugar en maio na fronteira con Siria.
Coas revoltas árabes asomando ao redor do epicentro do conflito, Oriente Medio non pode permitirse unha Terceira Intifada, xa que como apunta o analista israelí Pinhas Inbari do Jerusalem Center for Public Affairs existen indicios de que as organizacións palestinas, desde Al Fatah até Hamas, están a se preparar para o estalido dunha onda de violencia despois da votación na ONU. Aínda que, sinala Inbari, citando a Hatem Abdelqader, alto membro do Consello Revolucionario palestino, o estoupido dependería do futuro de Abbas como líder palestino tras o éxito ou fracaso da súa proposta nas Nacións Unidas, xa que este pronunciouse en varias ocasións contrario ao uso da forza.
Jerusalem - Revista Horizonte
.
O autor do seguinte artigo argumenta -segundo o seu punto de vista- porque sería prexudicial a declaración unilateral do Estado palestino xa que o mesmo, entre outras cuestións, contradi algúns tratados entre a OLP e Israel, e alerta:. "Coas revoltas árabes asomando ao redor do epicentro do conflito, Oriente Medio non pode permitirse unha Terceira Intifada, xa que como apunta o analista israelí Pinhas Inbari do Jerusalem Center for Public Affairs existen indicios de que as organizacións palestinas, desde Al Fatah até Hamas, están a se preparar para o estalido dunha onda de violencia despois da votación na ONU".
Chegou o momentoou, Mahmud Abbas, o presidente da ANP realizou unha carreira maratónica durante o último ano para que o Consello de Seguridade das Nacións Unidas (CS-ONU) acepte a Palestina como membro con dereito no organismo internacional e alternativamente, para que a Asemblea Xeral das Nacións Unidas (AG-ONU) aprobe unha Resolución pola cal se declare establecido o Estado Palestino dentro das fronteiras anteriores ao 10 de xuño de 1967.
A comunidade internacional leva décadas traballando pola solución de dous Estados, un palestino e outro israelí. Incluso o premier israelí, Benjamín Netanyahu, ao apoia, tal como declarou no seu discurso no Congreso estadounidense en maio pasado, así como tamén están dacordo a inmensa maioría dos israelís, un 81%, segundo reflicte a enquisa de marzo de 2010 levada a cabo polo Harry S. Truman Institute.
Pero, unha Declaración Unilateral que estableza o Estado Palestino, nas condicións actuais e baixo a forma que desexa Mahmud Abbas, prexudicará o proceso de paz, como nos lembra o avogado penalista de Harvard, Alan Dershowitz no seu artigo "A votación na ONU atrasará a paz" publicado en The Wall Street Journal, a máis diso ser contraproducente para a seguridade de ambas as sociedades e contraria a dereito internacional público.
O unilateralismo non é o mellor camiño
En primeiro lugar, declarar unilateralmente o Estado Palestino, contradi os acordos e tratados asinados entre Israel e a OLP e as resolucións emanadas do Consello de Seguridade das Nacións Unidas sobre a materia. Por exemplo, para que a súa proposta chegue a bo porto, Mahmud Abbas invocou as Resolucións do Consello de Seguridade 242, 338 e 1850, obviando que no tres pídese explicitamente solucións acordadas en negociacións directas.
Así, segundo a Declaración de Principios do 13 de setembro de 1993, que formalizou o proceso de paz directo entre israelís e palestinos, no Artigo XV requiríase que un Comité de Arbitraxe resolvese as disputas entre ambas as partes. Igual sucedeu co Acordo Interino asinado en Oslo o 28 de setembro de 1995, no cal no seu artigo XXI sobre as diferenzas e as disputas, insístese nas negociacións e no abandono das posicións unilaterais.
Co Memorando de Sharm-o Sheik, asinado o 4 de setembro de 1999, tamén se incidiu de novo en evitar accións unilaterais e apelaba ao Acordo Interino asinado en Oslo. En Camp David II ou a sempre citable pero pouco aplicable Folla de Ruta, vólvese a recalcar un acordo negociado baseado nas resolucións 242 e 338 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas.
Por tanto, os acordos de paz asinados entre as partes e as resolucións do CS-ONU esixen negociacións bilaterais, como advertiron tanto o presidente estadounidense Barack Obama como Tony Blair, representante do Cuarteto (ONU, UE, Rusia e EE UU) para a paz en Oriente Medio.
Sería viábel unha Resolución positiva da Asemblea Xeral?
En segundo lugar, establecer o Estado Palestino mediante unha Resolución da AX-ONU non é a vía adecuada. Lembremos que, as Resolucións da Asemblea Xeral, formada pola totalidade dos membros da ONU, 193 países -recentemente incorporado Sudán do Sur- , apróbanse por maioría simple e non son vinculantes. É o Consello de Seguridade o que emite resolucións obrigatorias e coactivas. Por tanto, unha eventual Resolución da Asemblea Xeral declarando o Estado Palestino sería significativa, pero non tería efectos prácticos nin coercitivos para que devandito Estado naza. De feito, como declarou a The Associated Press o primeiro ministro da ANP, Salam Fayyad, será unha medida de presión política pero non cambiará a situación dos palestinos. Abbas, a pesar de que sabe que EEUU vetará a proposta no Consello de Seguridade, quere pedir formalmente ao organismo que acepte a Palestina, dentro das fronteiras anteriores á Guerra do Seis Días, como o país membro número 194 da ONU, xa que, por exemplo, un status similar ao de Kósovo non é desexable para os palestinos que gañaron unha lexitimidade considerable en Occidente. De feito, desde 1974, a OLP ten status de observador na AX-ONU, e ante o veto de EE UU, a AG-ONU podería declarar a Palestina como Estado non membro.
Lexitimar Palestina é lexitimar a Hamas?
En terceiro lugar, a falta de existir unha Palestina, actualmente existen dúas: a Palestina liderada polo grupo islamita Hamas en Gaza e a Palestina liderada pola OLP post Arafat en Cisxordania. Segundo afirma Steven Rosen do Middle East Forum, declarar unilateralmente o Estado Palestino é lexitimar internacionalmente a Hamas e ao seu réxime, e non se debe esquecer que a organización islamita está considerada como grupo terrorista tanto en EE UU como na UE. Ademais, Hamas ten como obxectivo a destrución de Israel -artigos 6 e 11 da súa carta fundacional-, continúa co lanzamento de foguetes ás cidades israelís lindeiras coa franxa de Gaza, e négase a dar probas fehacientes de que o soldado israelí Gilad Shalit, secuestrado fai cinco anos segue vivo -non é prisioneiro de guerra porque non se lle aplicou a Convención de Xenebra ao non permitir, por exemplo, que a Cruz Vermella visítelle- sen esquecer que na memoria dos israelís seguen os anos máis duros da Segunda Intifada cando os homes bomba enviados por Hamas inmolábanse en cafetarías, discotecas e autobuses. Por tanto, ningún líder israelí sensato pode aceptar ese timbre de lexitimidade que se lle daría a Hamas establecendo un Estado Palestino en Gaza e Cisxordania.
Que suporía un veto?
Por último, unha Resolución da Asemblea Xeral da ONU positiva, e un veto no Consello de Seguridade da ONU, supoñen un estancamento -senón empeoramento- da actual situación. O Estado quedará constituído sobre o papel, pero non cambiará a vida dos palestinos, o que reforzará novamente aos sectores radicais, en detrimento de os sectores moderados, segundo afirma Joel Braunold, antigo director de Relacións Exteriores do One Voice Movement. As negociacións quedarán totalmente inertes e os grupos extremistas poderían aproveitar o descontento e a frustración do pobo palestino ante o novo atasco das súas aspiracións para incitar á violencia. Así o Ministerio de Seguridade Pública de Israel está a estudar aplicar a Lei de Emerxencia e mobilizar a reservistas para sufocar posíbeis disturbios en Cisxordania. Incluso o goberno israelí repartiu armas non letais entre os colonos ante posíbeis altercados como os que tiveron lugar en maio na fronteira con Siria.
Coas revoltas árabes asomando ao redor do epicentro do conflito, Oriente Medio non pode permitirse unha Terceira Intifada, xa que como apunta o analista israelí Pinhas Inbari do Jerusalem Center for Public Affairs existen indicios de que as organizacións palestinas, desde Al Fatah até Hamas, están a se preparar para o estalido dunha onda de violencia despois da votación na ONU. Aínda que, sinala Inbari, citando a Hatem Abdelqader, alto membro do Consello Revolucionario palestino, o estoupido dependería do futuro de Abbas como líder palestino tras o éxito ou fracaso da súa proposta nas Nacións Unidas, xa que este pronunciouse en varias ocasións contrario ao uso da forza.
Comentarios