Facer dunha resolución unha festa


Por Yosi Beilin, ex ministro de Xustiza israelí, un dos arquitectos do proceso de paz de Oslo e dirixente do Meretz.
La Vanguardia - 07/08/11

.
Hai algo estraño na idea palestina de levar á Asemblea da Organización das Nacións Unidas unha resolución baseada na creación dun Estado palestino coas fronteiras de 1967. Ao Goberno de Israel sorprendeulle esa idea, e o ministro de Defensa, Ehud Barak, alertou dun "tsunami político". O Goberno de Netanyahu-Lieberman tenta, sen demasiado éxito, convencer aos países do mundo de que non confíen na iniciativa palestina e ameaza con que, se se acepta a resolución, haberá consecuencias. Non se di que consecuencias serán, pero a prensa está repleta de hipótese sobre unha anexión parcial de territorios en Cisxordania, unha interrupción oficial das relacións coa Autoridade Nacional Palestina e ameazas similares. Estados Unidos xa informou de que, aínda que a resolución será unha cita textual do discurso do presidente Barack Obama sobre a solución ao conflito en Oriente Medio, porá o veto á proposta de incorporar Palestina ás Nacións Unidas, e oporase á resolución na Asemblea Xeral da ONU porque, en principio, oponse á internacionalización do conflito. O Congreso xa tomou a decisión (de momento non vinculante) de negar axuda económica aos palestinos se toman unha medida unilateral, mentres que o presidente Obama tamén está a tentar convencer a algúns dos que son os seus aliados en Occidente de que voten xunto a Estados Unidos contra a resolución na ONU.

Os palestinos, que se dirixiron ás Nacións Unidas despois de chegar á conclusión de que o Goberno de Netanyahu non chegará a un acordo permanente con eles, e despois de comprometerse a non utilizar a violencia, gozaron nos últimos meses de coqueteos políticos, de intentos de influírlles para que non leven a resolución a votación, a cambio de beneficios políticos e económicos, e conseguiron que o problema palestino volva á axenda internacional, cando facía xa moito tempo que o mundo deixara de intervir no que ocorre entre Israel e os palestinos (sobre todo porque a violencia cesou case por completo). Pero, a medida que vaise achegando a data da reunión da Asemblea Xeral da ONU, vaise aclarando o problema: coa ameaza de chegar á ONU, eles esperaban poder presionar a Israel para que paralizase os asentamentos durante outro período de tempo e entrase con eles nas Nacións Unidas. Non tiñan un interese real en lograr maioría na ONU para unha nova resolución sobre a creación dun Estado, xa que unha resolución así xa foi aceptada en 1988, e a maioría das Nacións Unidas estaría disposta a volver sobre ela en calquera momento. O problema é que o Estado se cre só sobre o papel e, dado que sobre o terreo non cambiaría nada, é moi probable que aumentase a frustración entre a poboación palestina, e unha frustración así pode conducir á violencia, xa sexa contra Israel ou contra a propia Autoridade Palestina.

Ninguén está feliz de cara a setembro, nin os que ameazan nin os ameazados. Pero aínda se pode facer un cambio que mellore a situación. É dicir, unha resolución equilibrada das Nacións Unidas que conceda ás dúas partes a maioría das súas esixencias. Debe determinar que a solución se baseará nas fronteiras de 1967, con arranxos mutuos e semellantes, que no territorio actual de Israel haberá dúas capitais, de Israel e de Palestina, que se garantirán acordos de seguridade para ambas as partes, que os dous estados definiranse como os fogares nacionais dos dous pobos, sen atacar os dereitos das minorías que vivan neles, e que o problema dos refuxiados se solucionará no novo Estado palestino, mediante indemnizacións polo seu sufrimento e polos seus bens, e mediante consideracións en casos especiais que lles posibiliten ser acollidos tamén en Israel.

Unha resolución así concedería aos palestinos as súas principais esixencias, e outorgaría a Israel, por primeira vez, o recoñecemento de Xerusalén como a súa capital, o recoñecemento da súa fronteira oriental, e a seguridade de que non será invadida de refuxiados palestinos e non será socavado o seu carácter nacional. É unha resolución que o mundo aínda pode presentar. É unha resolución que Estados Unidos debe apoiar. É unha resolución na que as dúas partes poderían ver un enorme avance no seu camiño tráxico e sementado de vítimas para materializar as súas aspiracións nacionais e dar un paso máis cara á paz entre eles.

Comentarios