Por Abraham B. Yehoshua
La Vanguardia - 13/07/11
A campaña que está a dirixir Israel contra a iniciativa dos palestinos na Organización das Nacións Unidas para que o Estado palestino sexa recoñecido é politicamente errada e moralmente inxusta. A oposición israelí ao recoñecemento por Nacións Unidas do Estado palestino está relacionada, na miña opinión, coa cuestión do recoñecemento internacional das fronteiras de 1967. Repasemos un momento a historia descoñecida para a maioría dos lectores españois. En novembro do ano 1947, a Asemblea das Nacións Unidas, que entón incluía a un terzo dos países que hoxe a forman, decidiu o fin do Mandato británico en Palestina e a creación de dous estados separados, un estado xudeu chamado Israel e outro árabe-palestino. O territorio asignado a ambos estados era máis ou menos equivalente. Do territorio de Eretz Israel-Palestina, que ten uns 27.000 quilómetros cadrados, o Estado xudeu recibiu uns 14.000 (a metade deles deserto) e os palestinos recibiron uns 13.000 quilómetros cadrados.
Os palestinos rexeitaron de forma inequívoca a resolución das Nacións Unidas e iniciaron o ataque ás zonas xudías para destruír o Estado xudeu nada máis nacer, e en maio de 1948, coa proclamación do Estado xudeu, sete países árabes invadiron o territorio do novo Estado xudeu para destruílo por completo.
Israel non soamente defendeuse deses ataques que ameazaban con destruílo, senón que as súas forzas irromperon dentro do futuro Estado palestino que fora conquistado polo Reino de Xordania. E co acordo de armisticio do ano 1949 Xordania anexionouse a metade do territorio que segundo a resolución das Nacións Unidas fora asignado ao Estado palestino. Esas son as fronteiras de 1967 ou, mellor dito, de 1947, que se mencionan constantemente como as fronteiras permanentes recoñecidas pola comunidade internacional como as fronteiras de Israel e da nación palestina. O territorio do Estado de Israel oficial e recoñecido pola comunidade internacional é de 20.000 quilómetros cadrados, mentres que o territorio do Estado palestino (a franxa de Gaza e Cisxordania) é de 7.000 quilómetros cadrados.
Na guerra de 1967 (chamada do Seis Días) o Estado de Israel foi atacado por Exipto e Xordania, Israel conquistou o resto dos territorios palestinos, Cisxordania a Xordania e a franxa de Gaza a Exipto. A franxa de Gaza volveu a mans do Hamas palestino mentres que Cisxordania segue aínda en mans de Israel. A decisión que se tomará por maioría en setembro na Asemblea da Organización das Nacións Unidas refírese de feito só á cuestión territorial do futuro Estado palestino. Nesa resolución, ao meu entender, non se fará mención algunha ao regreso dos refuxiados ao Estado de Israel, nin á cuestión da desmilitarización do Estado palestino.
Tampouco se fará mención a Xerusalén Este como capital do Estado palestino nin tampouco, por suposto, á situación dos asentamentos no futuro Estado palestino. Todos eses problemas deberán ser tratados nas negociacións definitivas con Israel.
Por iso é polo que o recoñecemento do Estado palestino coas fronteiras de 1967, que apoiará a maioría dos países do mundo, non é máis que a consumación do recoñecemento que xa deu a Asemblea das Nacións Unidas co Plan de Partición orixinal de novembro de 1947, unha resolución que no seu momento xa apoiou o Estado de Israel e que é a base da súa lexitimación internacional.
Por tanto, se Israel apoiou con repetidas e reiteradas declaracións o recoñecemento dun Estado palestino, por que se opón á probable resolución das Nacións Unidas? O único motivo, na miña opinión, é a mención das fronteiras de 1967. O Goberno de Israel quere anexionarse partes de Cisxordania, xa sexa polos asentamentos alí situados, xa sexa por razóns de afinidade con algunhas zonas históricas e sacras para os xudeus. Pero debemos saber que as fronteiras de 1967 son o mínimo que merece o Estado palestino, e representan só un cuarto do territorio da Palestina orixinal.
O argumento de Israel de que as fronteiras de 1967 non son seguras é un argumento problemático. É certo que Israel debe defenderse ante unha probable confabulación do Estado palestino co mundo árabe hostil. Pero esa defensa non pode asegurarse con asentamentos civís no medio da poboación palestina nin coa anexión de territorios a un asentamento civil, senón única e exclusivamente con bases militares israelís e internacionais no río Jordán, na fronteira oriental do futuro Estado palestino, co fin de evitar que un exército árabe estranxeiro entre no Estado palestino para atacar desde alí ao Estado xudeu. Tamén sería necesaria posiblemente a instalación de estacións de alerta e vixilancia israelís e internacionais en diversos puntos do Estado palestino para asegurar o seu desmilitarización de armamento pesado.
Todas elas son claras medidas militares que non van en detrimento de a identidade nacional, do mesmo xeito que as bases militares extranxeiras que houbo, e aínda hai, en toda Europa e noutras zonas do mundo durante e despois da guerra fría. Unha base militar é en esencia temporal, hoxe está aquí e mañá, noutras circunstancias, pódese desmantelar. Mentres que os cidadáns israelís que viven nun enclave soberano israelí dentro do Estado palestino son unha constante provocación que orixina odio e constantes enfrontamentos.
Estou moi preocupado ante a posibilidade de que, tras a decisión que tome en setembro a Asemblea Xeral das Nacións Unidas, multitude de cidadáns palestinos, entre eles mulleres e nenos, saian dos pobos e as cidades en manifestacións multitudinarias non violentas, ao estilo do que está a ocorrer ultimamente nos países árabes, contra as colonias israelís e os asentamentos en Cisxordania. Que fará Israel? Enviará ao exército a esmagar pola forza esas manifestacións? Que farán os colonos extremistas ante as manifestacións populares enfronte das súas casas? Terá a Autoridade Nacional Palestina poder para controlar esas manifestacións?
A única forma de evitar ese escenario de conflitos é unha decisión valente por parte de Israel de apoiar a resolución das Nacións Unidas. E como dixo o presidente de Estados Unidos, Barack Obama, no seu último discurso, iniciar de inmediato unha negociación franca e sincera sobre todos os demais problemas controvertidos entre o Estado palestino e Israel no referente ás fronteiras de 1967.
Comentarios