Por Gustavo D.Perednik
O xornalista norteamericano Sidney Sion suxeriulle a David Ben Gurión que o Estado xudeu renacido se denominase "Palestina", e o Goberno británico pediulle ao Rei Abdala I de Xordania que non usase ese nome para o seu reino.
Se algún dos dous aceptara teimudo conservar "Palestina", o conflito no medio Oriente non desaparecería, pero polo menos non estaría viciado dunha tolemia semántica que hoxe o envolve. Lonxe de ser unha "milenaria e pacífica nación desposuída", os palestinos son unha nova invención do século XX. Até hai cen anos só aos xudeus aplicábaselles o xentilicio palestinos. Fondo Nacional Palestino, Orquestra Filarmónica Palestina, diario Palestine Post (todos xudeus). Hai unha enciclopedia xudaica integramente accesible en Internet, e é de 1906. Por iso, na enciclopedia abundan "arqueólogos palestinos, rabinos palestinos, profesores palestinos" Todos eles eran, por suposto, xudeus da Terra de Israel.
Os árabes non falaban de palestinos, senón de habitantes da Gran Siria. Non aspiraban á independencia dunha terra que nunca fora independente salvo baixo goberno hebreo. Iso explica que nin sequera nas declaracións das Nacións Unidas aparezan os palestinos. Aínda a celebérrima resolución 242 de novembro de 1967, que foi votada como consecuencia da "ocupación", non menciona aos palestinos. Só fala de refuxiados. Durante a segunda metade do século XX a voz palestinos sufriu unha metamorfose semántica sen parangón. Os xudeus de Sión, no momento de declarar a súa independencia en 1948, asumiron honrosamente a denominación de israelís. Deste xeito abandonaron en terra de ninguén o termo palestinos, que foi paulatinamente deslizándose cara aos árabes, quen entón como hoxe tampouco buscaban a súa independencia senón a destrución do outro. A transmutación semántica axudou aos inimigos de Israel a rescribir a historia, ate que retroproxectaron a súa mitoloxía e chegaron a narrarnos que por obra dos perversos xudeus, sufriu as peores penurias un milenario pobo árabe palestino que, misteriosamente, non figura en ningún documento de século terceiro, quinto, sétimo, noveno, once, trece, quince, dezasete ou dezanove. Parecesen un pobo oculto durante séculos, que agora emerxeu á fulxente luz.
En 1977 aclarouno moi ben Zoher Mossein (xefe de Operacións Militares de Arafat): "Non hai diferenza entre xordanos e palestinos somos membros dunha soa nación. So por razóns políticas coidámonos de salientar a nosa identidade como palestinos, xa que un separado Estado de Palestina será unha arma adicional para loitar contra o sionismo".
A ONU foi sumándose ao invento dun antigo pobo desposuído, e as axencias de noticias pasaron a presentar ao movemento nacional xudeu coma se fose unha aberración imperialista destinada a explotar a unha nación pacífica e lonxeva. Raramente menciónase nos medios que xamais houbo un Estado árabe palestino ou que Jerusalem nunca foi capital de pobo algún salvo dos xudeus. Ou que cando os "territorios ocupados" estiveron en mans árabes (até 1967) e ergo os palestinos poderían proclamar alí a súa independencia, nin se lles ocorreu. Nin sequera proclamaron a Jerusalem, que posuían, como capital. É que os reclamos dos líderes palestinos foron sempre o mero remedo do que Israel fai ou logra.
Respecto diso pregúntase Joseph Farah, xornalista árabe americano "non resulta interesante que antes da guerra do Seis Días non houbo entre os árabes un movemento serio para crear unha patria palestina" Como é posible que os palestinos súbitamente descubriron a súa identidade nacional despois de que Israel vencese na guerra?" Non hai idioma palestino, non hai cultura palestina distintiva. Nunca houbo unha terra chamada Palestina gobernada por palestinos".
A vella é a ameaza
O que non é novo, é a ameaza dos líderes palestinos, secundados por varios Gobernos latinoamericanos, de declarar un Estado árabe adicional na Palestina histórica. Fixérono o 1 de outubro de 1948, cando o mufti de Xerusalén e entusiasta aliado de Hitler, Haj Amin al-Husseini, declarouno en Gaza. Fixérono o 15 de novembro de 1988, cando Arafat declarouno en Alxeria. Case o fan o 13 de setembro de 2000. Parecese que aos líderes palestinos atráelles máis proclamar Esta
dos cos que provocar a Israel, en lugar de crear un Estado para convivir en paz e progreso. Por iso é polo que a xente se confunde e se deixa levar a que "a solución pasa pola creación dun Estado palestino", sen pensar en cal é o problema que vén solucionarse. Se este é a guerra, pois non hai nada nesa "solución" que sequera anuncie unha saída.
A guerra no Próximo Oriente non se desatou porque non había dous Estados para dous pobos. Moi pola contra: cando o 29 de novembro de 1947 a ONU aprobou a creación deles, a guerra se exacerbou; así foi tamén cando os acordos de Oslo puxeron en marcha a creación dun Estado palestino.
O motivo de guerra é un só: os inimigos do Estado xudeu aspiran a que este deixe de existir. Mentres ese obxectivo siga en pé, a guerra se perpetuara. Pola contra, cando ese obxectivo sexa crebado, abriranse as comportas da paz.
As declaracións unilaterais afástannos da solución, porque dan a impresión de que os palestinos non deben negociar para lograr o que esixen, e que poden limitarse a botar man da presión internacional sobre Israel. Esa presión non axuda á paz.
Haberaa cando os palestinos elixan convivir en paz cos xudeus e dedicarse a combater xuntos aos inimigos verdadeiros: o deserto, o atraso, o terrorismo.
Se algún dos dous aceptara teimudo conservar "Palestina", o conflito no medio Oriente non desaparecería, pero polo menos non estaría viciado dunha tolemia semántica que hoxe o envolve. Lonxe de ser unha "milenaria e pacífica nación desposuída", os palestinos son unha nova invención do século XX. Até hai cen anos só aos xudeus aplicábaselles o xentilicio palestinos. Fondo Nacional Palestino, Orquestra Filarmónica Palestina, diario Palestine Post (todos xudeus). Hai unha enciclopedia xudaica integramente accesible en Internet, e é de 1906. Por iso, na enciclopedia abundan "arqueólogos palestinos, rabinos palestinos, profesores palestinos" Todos eles eran, por suposto, xudeus da Terra de Israel.
Os árabes non falaban de palestinos, senón de habitantes da Gran Siria. Non aspiraban á independencia dunha terra que nunca fora independente salvo baixo goberno hebreo. Iso explica que nin sequera nas declaracións das Nacións Unidas aparezan os palestinos. Aínda a celebérrima resolución 242 de novembro de 1967, que foi votada como consecuencia da "ocupación", non menciona aos palestinos. Só fala de refuxiados. Durante a segunda metade do século XX a voz palestinos sufriu unha metamorfose semántica sen parangón. Os xudeus de Sión, no momento de declarar a súa independencia en 1948, asumiron honrosamente a denominación de israelís. Deste xeito abandonaron en terra de ninguén o termo palestinos, que foi paulatinamente deslizándose cara aos árabes, quen entón como hoxe tampouco buscaban a súa independencia senón a destrución do outro. A transmutación semántica axudou aos inimigos de Israel a rescribir a historia, ate que retroproxectaron a súa mitoloxía e chegaron a narrarnos que por obra dos perversos xudeus, sufriu as peores penurias un milenario pobo árabe palestino que, misteriosamente, non figura en ningún documento de século terceiro, quinto, sétimo, noveno, once, trece, quince, dezasete ou dezanove. Parecesen un pobo oculto durante séculos, que agora emerxeu á fulxente luz.
En 1977 aclarouno moi ben Zoher Mossein (xefe de Operacións Militares de Arafat): "Non hai diferenza entre xordanos e palestinos somos membros dunha soa nación. So por razóns políticas coidámonos de salientar a nosa identidade como palestinos, xa que un separado Estado de Palestina será unha arma adicional para loitar contra o sionismo".
A ONU foi sumándose ao invento dun antigo pobo desposuído, e as axencias de noticias pasaron a presentar ao movemento nacional xudeu coma se fose unha aberración imperialista destinada a explotar a unha nación pacífica e lonxeva. Raramente menciónase nos medios que xamais houbo un Estado árabe palestino ou que Jerusalem nunca foi capital de pobo algún salvo dos xudeus. Ou que cando os "territorios ocupados" estiveron en mans árabes (até 1967) e ergo os palestinos poderían proclamar alí a súa independencia, nin se lles ocorreu. Nin sequera proclamaron a Jerusalem, que posuían, como capital. É que os reclamos dos líderes palestinos foron sempre o mero remedo do que Israel fai ou logra.
Respecto diso pregúntase Joseph Farah, xornalista árabe americano "non resulta interesante que antes da guerra do Seis Días non houbo entre os árabes un movemento serio para crear unha patria palestina" Como é posible que os palestinos súbitamente descubriron a súa identidade nacional despois de que Israel vencese na guerra?" Non hai idioma palestino, non hai cultura palestina distintiva. Nunca houbo unha terra chamada Palestina gobernada por palestinos".
A vella é a ameaza
O que non é novo, é a ameaza dos líderes palestinos, secundados por varios Gobernos latinoamericanos, de declarar un Estado árabe adicional na Palestina histórica. Fixérono o 1 de outubro de 1948, cando o mufti de Xerusalén e entusiasta aliado de Hitler, Haj Amin al-Husseini, declarouno en Gaza. Fixérono o 15 de novembro de 1988, cando Arafat declarouno en Alxeria. Case o fan o 13 de setembro de 2000. Parecese que aos líderes palestinos atráelles máis proclamar Esta
dos cos que provocar a Israel, en lugar de crear un Estado para convivir en paz e progreso. Por iso é polo que a xente se confunde e se deixa levar a que "a solución pasa pola creación dun Estado palestino", sen pensar en cal é o problema que vén solucionarse. Se este é a guerra, pois non hai nada nesa "solución" que sequera anuncie unha saída.A guerra no Próximo Oriente non se desatou porque non había dous Estados para dous pobos. Moi pola contra: cando o 29 de novembro de 1947 a ONU aprobou a creación deles, a guerra se exacerbou; así foi tamén cando os acordos de Oslo puxeron en marcha a creación dun Estado palestino.
O motivo de guerra é un só: os inimigos do Estado xudeu aspiran a que este deixe de existir. Mentres ese obxectivo siga en pé, a guerra se perpetuara. Pola contra, cando ese obxectivo sexa crebado, abriranse as comportas da paz.
As declaracións unilaterais afástannos da solución, porque dan a impresión de que os palestinos non deben negociar para lograr o que esixen, e que poden limitarse a botar man da presión internacional sobre Israel. Esa presión non axuda á paz.
Haberaa cando os palestinos elixan convivir en paz cos xudeus e dedicarse a combater xuntos aos inimigos verdadeiros: o deserto, o atraso, o terrorismo.
Comentarios