Por Pilar Rahola
.
Todas son ditaduras, de maneira que é igual que se oprima á xente por unhas ideas ou uns deuses, porque ao final é o que hai: pobos silenciados, represións violentas e corrupción que engorda as contas dos tiranos nos bancos onde o diñeiro agocha as súas vergoñas. Desde o pacto da Ilustración, non hai diferenza entre Pinochet e Castro, entre Hitler e Stalin. Esta verdade inapelábel non foi sempre tan clara, non en balde aínda hai esquerdas xurásicas (esas que Horacio Vázquez Rial retratou no seu libro "A esquerda reaccionaria", felizmente reeditado) que aínda cantan a Víctor Jara mentres veneran o póster de Castro. E no caso de Oriente Medio, esas mesmas esquerdas son ruidosas cando celebran a caída de Mubarak (por certo, membro da Internacional Socialista), pero silenciosas cando os opositores aos aiatolás xóganse a vida en Irán.
.
Ocorre o mesmo con algúns medios de comunicación islámicos, cuxo impacto a favor da caída das ditaduras "occidentais" non ten o mesmo percorrido cando se trata de ditaduras teocráticas. Así o escribin no especial "Entre Mubarak e a parede": haberá que analizar o papel de Al Yazira e Al Arabiya en defensa de calquera revolta con selo islámico, tanto como o seu silencio cando se trat
a de revoltas contra tiranías en nome de Aláh. Será que ter sede nas ditaduras de Qatar ou Dubái imprime carácter? Será, pero entón teñamos claro a que xogan, porque o papel de Al Yazira na promoción do salafismo é intensivo. E non esquezamos que nas casas de Europa e América empeza a haber moitas antenas que conectan con estas emisoras. Nada é casual, e menos o crecemento do integrismo entre os musulmáns que viven en Occidente. Pero máis aló desta cuestión, a revolta exipcia retrotraenos a unha certa esquerda moi despistada que, perdida por inanición a fe revolucionaria nas súas propias ideas, virou cara ao islam sen entender nada. Se Marx levantase a cabeza, alucinaría, por exemplo, cos que din que os Irmáns Musulmáns son moderados ou coa multiculturalidade. Son estas empanadas as que fan que estoupe o entusiasmo dalgúns ao ver a praza Tahrir, pero non vexan, non saiban, non digan cando chegan os primeiros mortos de Teherán. Por que? Basicamente porque estas certas esquerdas levan as lentes do antiamericanismo e o antiisraelismo cravadas na mirada, e fan a ecuación simple: inimigos dos malos, amigos nosos. Por iso é polo que algúns até celebren que os islamitas queiran acabar co tratado de paz con Israel, unha das poucas boas noticias da rexión. É a diferenza histórica entre Camus e Sartre. O segundo levantaba a bandeira de Pol Pot e o primeiro afeáballe o xesto. A liberdade non era o comunismo de antes, nin o islamismo de agora. Pero se non o entenderon daquela, difícil será que o entendan agora.
http://www.lavanguardia.es/opinion/articulos/20110216/54115190547/del-comunismo-al-islamismo.html
.
Ocorre o mesmo con algúns medios de comunicación islámicos, cuxo impacto a favor da caída das ditaduras "occidentais" non ten o mesmo percorrido cando se trata de ditaduras teocráticas. Así o escribin no especial "Entre Mubarak e a parede": haberá que analizar o papel de Al Yazira e Al Arabiya en defensa de calquera revolta con selo islámico, tanto como o seu silencio cando se trat
a de revoltas contra tiranías en nome de Aláh. Será que ter sede nas ditaduras de Qatar ou Dubái imprime carácter? Será, pero entón teñamos claro a que xogan, porque o papel de Al Yazira na promoción do salafismo é intensivo. E non esquezamos que nas casas de Europa e América empeza a haber moitas antenas que conectan con estas emisoras. Nada é casual, e menos o crecemento do integrismo entre os musulmáns que viven en Occidente. Pero máis aló desta cuestión, a revolta exipcia retrotraenos a unha certa esquerda moi despistada que, perdida por inanición a fe revolucionaria nas súas propias ideas, virou cara ao islam sen entender nada. Se Marx levantase a cabeza, alucinaría, por exemplo, cos que din que os Irmáns Musulmáns son moderados ou coa multiculturalidade. Son estas empanadas as que fan que estoupe o entusiasmo dalgúns ao ver a praza Tahrir, pero non vexan, non saiban, non digan cando chegan os primeiros mortos de Teherán. Por que? Basicamente porque estas certas esquerdas levan as lentes do antiamericanismo e o antiisraelismo cravadas na mirada, e fan a ecuación simple: inimigos dos malos, amigos nosos. Por iso é polo que algúns até celebren que os islamitas queiran acabar co tratado de paz con Israel, unha das poucas boas noticias da rexión. É a diferenza histórica entre Camus e Sartre. O segundo levantaba a bandeira de Pol Pot e o primeiro afeáballe o xesto. A liberdade non era o comunismo de antes, nin o islamismo de agora. Pero se non o entenderon daquela, difícil será que o entendan agora.http://www.lavanguardia.es/opinion/articulos/20110216/54115190547/del-comunismo-al-islamismo.html
Comentarios