Por Yehuda Ben Meir
Haaretz - 31.12.2010
.
O proceso de paz chegou a un calexón sen saída. Os Estados Unidos veñen de levantar as súas mans sobre todo o relacionado cunha conxelación da construción nos asentamentos, e mesmo recoñeceron que son incapaces de facer revivir as conversacións directas entre Israel e os palestinos. Isto sen dúbida agradará a algúns de nós, e algúns da extrema dereita mesmo se regocixarán. Eles poden imaxinar que o primeiro ministro Benjamin Netanyahu resistiu e dominou ao presidente dos EEUU, e que Israel salvouse dos malvados designios de Barack Hussein Obama. Unha verdader versión moderna do milagre de Hannuka.
Pero todo é unha ilusión. A evolución negativa do proceso de paz debe provocar unha profunda preocupación no corazón de todos os que en Israel estean familiarizados coa realidade internacional. O liderado no proceso de paz dos Estados Unidos, que segue sendo o mellor amigo de Israel (coa posible excepción de Fiji), foi un activo diplomático de primeira orde para Israel. Unha erosión dese liderado e un aumento da influencia doutras partes, tales como a Unión Europea, Rusia e mesmo América do Sur, non augura
nada bo para Israel. Aqueles que pensan que o mundo estase empezando a esquecer do conflito entre israelís e palestinos están a vivir de ilusións. Israel está nunha pendente esvaradiza cara a quen sabe onde. En ausencia dun proceso de paz e dunha verdadeira iniciativa diplomática israelí, o asedio diplomático sobre o país seguirá reforzándose. As empresas xa se están desprazando as súas fabricas desde os asentamentos xudeus en Judea e Samaria cara a Israel, xa que cada vez atopan maiores dificultades á hora de exportar os seus produtos. Non se trata dun poucos acontecemento dramáticos, senón dun proceso desastroso a longo prazo. Non se debe supor que os Estados Unidos renunciarán ao seu liderado no proceso. Tarde ou cedo terá que presentar propostas de achegamento en todos os aspectos fundamentais. Baixo as actuais relacións entre Israel e os Estados Unidos, resulta bastante dubidoso que esas propostas sexan coordinadas con Israel. Israel, por suposto, podería rexeitalas, pero o que podería ser o primeiro acto, as propostas americanas, poderían dar lugar a outros actos, como resolucións do Consello de Seguridade da ONU e, finalmente, as sancións. Os Estados Unidos terían dificultades á hora de vetar unha proposta que os propios estadounidenses suxerirían en parte.
Ademais dunha situación diplomática difícil, seguiría a erosión da imaxe de Israel como un estado democrático. O feito de que sexa a única democracia no Oriente Medio é a principal fonte do seu apoio no mundo. Se a extrema dereita, co consentimento tácito da dereita moderada, continúa danando a imaxe democrática de Israel, que é tamén a imaxe dos xudeus, enfrontarémonos a unha situación desesperada. O primeiro ministro debe reflexionar e volver ao sentido común antes de que sexa demasiado tarde. Cando o goberno non está disposto a presentar a súa posición sobre unhas fronteiras permanentes (mesmo de maneira condicional para as negociacións), o seu apoio a unha solución de dous estados é percibida como enganosa. O primeiro ministro debe demostrar o seu liderado, facer as súas propias propostas e evitar o estancamento. Se o fai, a xente seguiralle e estará con el.
Pero todo é unha ilusión. A evolución negativa do proceso de paz debe provocar unha profunda preocupación no corazón de todos os que en Israel estean familiarizados coa realidade internacional. O liderado no proceso de paz dos Estados Unidos, que segue sendo o mellor amigo de Israel (coa posible excepción de Fiji), foi un activo diplomático de primeira orde para Israel. Unha erosión dese liderado e un aumento da influencia doutras partes, tales como a Unión Europea, Rusia e mesmo América do Sur, non augura
nada bo para Israel. Aqueles que pensan que o mundo estase empezando a esquecer do conflito entre israelís e palestinos están a vivir de ilusións. Israel está nunha pendente esvaradiza cara a quen sabe onde. En ausencia dun proceso de paz e dunha verdadeira iniciativa diplomática israelí, o asedio diplomático sobre o país seguirá reforzándose. As empresas xa se están desprazando as súas fabricas desde os asentamentos xudeus en Judea e Samaria cara a Israel, xa que cada vez atopan maiores dificultades á hora de exportar os seus produtos. Non se trata dun poucos acontecemento dramáticos, senón dun proceso desastroso a longo prazo. Non se debe supor que os Estados Unidos renunciarán ao seu liderado no proceso. Tarde ou cedo terá que presentar propostas de achegamento en todos os aspectos fundamentais. Baixo as actuais relacións entre Israel e os Estados Unidos, resulta bastante dubidoso que esas propostas sexan coordinadas con Israel. Israel, por suposto, podería rexeitalas, pero o que podería ser o primeiro acto, as propostas americanas, poderían dar lugar a outros actos, como resolucións do Consello de Seguridade da ONU e, finalmente, as sancións. Os Estados Unidos terían dificultades á hora de vetar unha proposta que os propios estadounidenses suxerirían en parte.Ademais dunha situación diplomática difícil, seguiría a erosión da imaxe de Israel como un estado democrático. O feito de que sexa a única democracia no Oriente Medio é a principal fonte do seu apoio no mundo. Se a extrema dereita, co consentimento tácito da dereita moderada, continúa danando a imaxe democrática de Israel, que é tamén a imaxe dos xudeus, enfrontarémonos a unha situación desesperada. O primeiro ministro debe reflexionar e volver ao sentido común antes de que sexa demasiado tarde. Cando o goberno non está disposto a presentar a súa posición sobre unhas fronteiras permanentes (mesmo de maneira condicional para as negociacións), o seu apoio a unha solución de dous estados é percibida como enganosa. O primeiro ministro debe demostrar o seu liderado, facer as súas propias propostas e evitar o estancamento. Se o fai, a xente seguiralle e estará con el.
Comentarios