A dose de verdade de Avigdor Lieberman


Por David Hornik
The American Spectator
.
Non é de estrañar que o seu discurso na Asemblea Xeral das Nacións Unidas de Avigdor Lieberman, ministro de Asuntos Exteriores israelí, fóra condenado polos delegados palestinos saíndo da sala durante a súa intervención.
.
O diario israelí de esquerdas Haaretz publicou un artigo afirmando que os xudeus de EEUU estaban "indignados e avergoñados" con el. A activista pacifista Seymour Reich afirmo que: "Se Lieberman non pode manter as súas opinións persoais para si mesmo, debía renunciar á súa presenza no gabinete", e un "líder" anónimo foi citado dicindo: "Cada vez que... Lieberman expresa o seu escepticismo sobre as posibilidades de conseguir a paz, socava a credibilidade do Goberno de Benjamin Netanyahu".
.
En Israel, entre os comentaristas destacados que denunciaron o seu discurso estaba Ron Ben-Yishai, no Yediot Aharonot, o diario máis grande do país. Nun artigo chamado "É o momento de botar a Lieberman (do goberno)", Ben-Yishai, que polo xeral escribe sobre asuntos militares e é a miúdo bastante consciente da realidade, acusa amargamente a Lieberman de mostrar "descaro (chutzpah) e desdén" cara a Netanyahu, "socavando a imaxe de Israel como estado democrático e progresista", e "concedendo unha vitoria diplomática" ao presidente da Autoridade Palestina, Mahmoud Abbas. Os ministros do partido Laborista que forman parte da coalición de Netanyahu tamén criticaron o discurso.
.
Agora ben, que é o que realmente (de malo) dixo Lieberman?
Unha lectura atenta do discurso non revela nada moral ou intelectualmente inaceptable.
Despois das bromas de apertura, Lieberman preguntou: "por que durante os dezasete anos que transcorreron desde que asinamos os Acordos de Oslo non chegamos a un acordo global que signifique o fin do conflito cos palestinos?"
Logo fixo alusión a que "a opinión predominante é que o conflito palestino-israelí é o corazón da inestabilidade en Oriente Medio", sinalando que:
"Máis do 90% das guerras e das vítimas das guerras da rexión desde a Segunda Guerra Mundial non foi resultado do conflito palestino-israelí e non están en absoluto relacionadas con Israel, derivándose máis ben de conflitos que afectan aos propios musulmáns ou a conflitos entre os estados árabes. A guerra Irán-Iraq, a guerra do Golfo, as guerras internas do Iemen, o Norte contra o Sur, as atrocidades ocorridas en Hamma por parte do propio goberno de Siria, e as guerras de Alxeria e o Líbano, son só algúns exemplos dunha lista que segue e segue".
Nada malo até aquí, non cren? Eu podería dicir o mesmo.
Lieberman referiuse posteriormente á segunda "deficiente argumentación ou explicación" do conflito palestino-israelí, a saber, "a chamada ocupación, é dicir, os asentamentos en Judea e Samaria, e os propios colonos". Así, sinalou:
"En primeiro lugar, toda Judea, Samaria e Gaza estiveron baixo control árabe durante 19 anos, entre 1948 e 1967. Durante eses 19 anos ninguén tratou de crear un Estado palestino. Os acordos de paz con Exipto e Xordania lográronse a pesar da presenza de asentamentos. E o contrario tamén é certo: evacuamos vinteun florecentes asentamentos de Gush Katif [en Gaza], e transferimos a máis de 10.000 xudeus e, a cambio, temos a Hamas no poder e miles de mísiles sobre Sderot e o sur de Israel". Unha vez máis, todo bastante preciso e acertado.
Lieberman proseguiu:
"O outro argumento equivocado é a afirmación de que a cuestión palestina impide conformar unha fronte internacional forte contra Irán... En verdade, a conexión entre Irán e o conflito palestino-israelí é precisamente á inversa. Irán pode existir sen Hamas, a Yihad Islámica e Hezbolá, en cambio, esas organizacións terroristas non poden existir sen Irán... Na procura dun acordo duradeiro cos palestinos... hai que entender que, en primeiro lugar, a cuestión iraniana debe ser resolta". Agregando que "esta non é unha condición suficiente, pero con todo é totalmente necesaria", Lieberman novamente acertou.
A continuación, chegaron pola súa banda algunhas observacións que, efectivamente, apártanse das posicións -recentemente expresadas por Netanyahu. Referíndose aos conflitos subxacentes nos "problemas emocionais" ocasionados pola "absoluta falta de confianza entre as partes", Lieberman afirmou:
"Debemos centrarnos en dar cun acordo a medio prazo, algo que podería levar unhas poucas décadas. Temos que xerar unha nova xeración que desenvolva unha maior confianza mutua e non se vexa influído por extremistas e polas mensaxes de incitación. Como sucede noutras partes, onde hai dúas nacións, dúas relixións e dúas linguas competindo en reclamacións sobre a mesma terra, existe fricción e conflito. Innumerables exemplo confirman isto, xa sexa nos Balcáns, o Cáucaso, África, Extremo Oriente e Oriente Medio. Cando a separación efectiva sexa efectiva, o conflito ou ben foi evitado, ou se reduciu drasticamente ou se resolveu finalmente. Consideren o caso das antigas repúblicas iugoslavas, a escisión de Checoslovaquia e a independencia de Timor Oriental. Polo tanto, o principio reitor dun acordo sobre o estatuto final non debe ser "terra por paz", senón máis ben un intercambio de territorio xa poboado. Quero ser moi claro: non estou a falar en absoluto de transferir poboacións ou de polas en movemento, senón de como mover as fronteiras para reflectir mellor as realidades políticas e demográficas. Isto non é unha idea extraordinaria, nin desexa ser unha política polémica. É unha verdade empírica".
Unha vez máis, este é un pensamento razoable sobre o conflito palestino-israelí, ben conectado co terreo e fóra do habitual. É incompatible co que Netanyahu estivo dicindo ultimamente en dous aspectos: o primeiro ministro declarou de maneira optimista que un acordo cos palestinos pódese alcanzar dentro dun ano, e aceptou aparentemente a paradigma dominante de "terra por paz", agora considerado sobre a base das fronteiras de 1967. Con todo, a reacción de Netanyahu ao discurso do seu subordinado foi moi leve. A súa oficina dixo que o discurso de Lieberman non foi coordinado con el, e que "o primeiro ministro é o que dirixe as negociacións en nome do Estado de Israel. As cuestións relacionadas co proceso de paz serán discutidas e aprobadas na mesa de negociación, non noutro sitio". Foi un distanciamento, pero non un rexeitamento, e a pregunta é por que.
.
Unha cousa a salientar é que Lieberman non é do Partido Likud de Netanyahu, senón que pola contra é o líder do seu propia partido, o Yisrael Beiteinu. Como tal, e no sistema parlamentar de Israel, a independencia de Lieberman con respecto a Netanyahu podería ser vista como menos irritante. Este, con todo, é un detalle que non pode ser apreciado no estranxeiro. Tamén se menciona o desexo de Netanyahu de evitar maiores rozamentos e problemas na súa coalición, e mantela o máis estable posible para proseguir co proxecto do que está a cargo, por tanto non reacciona tan bruscamente ao aparente desafío de Lieberman. Pero pode ser tamén outro factor en xogo.
.
Poucos observadores cren que Netanyahu sexa en realidade un converso ás opinións politicamente correctas sobre os conflitos de Israel coa súa contorna. O máis probable é que o seu achegamento á cuestión palestina estea dirixido a xestionar a presión incesante do presidente de EEUU, para quen este conflito é unha especie de obsesión, e ao que no seu recente discurso na ONU dedicoulle dez parágrafos en comparación cos dous dedicados ao terrorismo internacional e á ameaza iraniana respectivamente. Ben podería ser que tamén para Netanyahu as palabras de Lieberman foron un sopro de aire fresco. A fin de contas aguén ten que dicir a verdade.

Comentarios