Por Salvador Sostres
1. Non foi unha resposta proporcional.
Este é o primeiro reproche sempre, pase o que pase. Ningunha resposta do Estado de Israel, desde a súa fundación, foi considerada proporcional. Este apaixonante concepto: a proporcionalidade, coma se se tratase dun partido de cricket, coma se se tratase de empatar. E logo, por suposto, a pedantería europea de darlle leccións a todo o mundo.
2. Os palestinos só teñen pedras.
Para reforzar aínda máis a idea de desproporcionalidade, insístese na falsidade da falta de recursos bélicos dos palestinos, coma se no fondo se desexara que tivesen máis munición para poder matar mellor. Non é certo que os palestinos só teñan pedras: os seus veciños árabes encárganse de armalos convenientemente e por iso é polo que Israel viuse obrigado a impor o bloqueo. Como dixo Golda Meir, «podería entender que os árabes queiran borrarnos do mapa. Pero, realmente pretenden que cooperemos con eles niso?»
3. Mira que sempre apoio a Israel, pero esta vez xa non podo máis.
O gracioso desta frase é que a xente que a di, o di cada vez.
4. Israel ten dereito a existir dentro dunhas fronteiras seguras pero non a calquera prezo.
E como conseguir unha existencia pacífica cando os seus inimigos pagan calquera prezo para destruílas? Como conseguir esta existencia pacífica con terroristas que senten máis odio por Israel que aprecio polas súas vidas? Nunha situación de permanente ameaza como a que vive Israel, de permanente ameaza de exterminio, que significa «non a calquera prezo»? A partir de que prezo ten Israel que sucumbir e deixarse eliminar?
5. Israel ve terroristas de Al-Qaeda en todas partes.
Despois do 11-S, dos autobuses de Londres e dos trens de Atocha, sorprende este nihilismo occidental de falar do terrorismo islamita en terceira persoa. Si: en todas partes axexa a ameaza islamita, dun modo mesmo máis angustioso e sanguento que a ameaza terrorista convencional. E coa única misión de destruír o mundo libre.
6. Israel está a perder todo o seu prestixio internacional.
Este é un dos meus tópicos preferidos, hei de recoñecelo. Israel só tivo prestixio internacional no Holocausto. Só entón -sospeitosamente- o mundo apiadouse dos xudeus. Pero á parte daquel momento tan brillante, que outro pobo do mundo pode presumir, historicamente, de non ser nunca antisemita e de non perseguir xamais aos xudeus? Cantos destes pobos desculpáronse por iso? E cantos poderían asegurar que borraron de raíz o antisemitismo dos seus gobernos e dos seus corazóns?
7. Parece mentira que un Exército tan preciso e profesional como o de Israel necesitase matar a nove persoas.
O de nove persoas díxose no caso concreto da flotilla, pero o tópico é eterno e para cada ocasión ponse a cifra de baixas correspondente. É verdade que Israel ten o mellor Exército do mundo, pero tamén o é que nunha confrontación bélica nunca podes saber o que vai pasar e o que vas atopar. E, sobre todo, hai que considerar que Israel non adoita enfrontarse a un inimigo convencional senón a un tipo de terrorismo que usa escolas e hospitais como bases militares, ao que non lle importa usar á poboación civil de escudos humanos, e que mestura armas con axuda humanitaria e terroristas con cooperantes. As guerras xa non son como antes. Pero algo no fondo permanece inmutable. Tamén o dixo Golda Meir: «Dei expresas instrucións, de ser avisada persoalmente cada vez que caia un soldado noso, así sexa no medio da noite. Cando o presidente Nasser dea instrucións de ser espertado en metade da noite cando caia un soldado exipcio, chegará a paz».
E si, dito isto, o da flotilla foi unha traxedia que oxalá non tivera sucedido.
Comentarios