Por Pilar Rahola
Fixéronme a pregunta o mércores pasado nunha cea no Centre Moral de Gràcia, unha entidade fundada en 1869 que conseguiu manter vivo o espírito cívico das súas orixes. "Por que este odio contra Israel?". Máis aló da análise ponderada dun conflito, o certo é que España, tense convertido nun foco antiisraelí tan obsesivo, que xa aparece nos estudos sobre intolerancia. Por suposto, non é alleo ao activismo antiisraelí o apoio público que moitos grupos reciben de partidos de esquerda, ate o punto de que se alguén quere conseguir unha subvención, que monte un chiringuito propalestino.
.
Tampouco é alleo o relato estalinista de décadas de demonización de Israel, convertido para os militantes do vello comunismo, no colmo da maldade "imperialista". Ou é que nos esquecemos da historia? E se o relato estaba construído, tamén o estivo un enorme edificio de mentiras que sustentou unha lenda sobre o conflito, que nin se contrasta cos datos, nin resiste unha seria análise histórica. Sinxelamente, moito do que estes obsesivos antiisraelíes din ten que ver con mitos inventados. Engadámoslle a iso que, a diferenza doutros países, como algunhas bonitas ditaduras, contra Israel atrévese todo o mundo, primeiro porque é a nova aventura dos aprendices de heroes, non en balde recibirán o aplauso fácil, converteranse en cronistas dos micrófonos, creranos coma se fosen correspondentes e non militantes fanáticos (a información sobre Israel rompe o código deontolóxico do xornalismo) e terán batallitas para os netos. Montar unha flota contra Irán, por exemplo, sería outro cantar.
.
Por certo, onde están os solidarios activistas cando se matan a estudantes en manifestacións pacíficas nas rúas de Teherán, ou en nome de Palestina, escravízase a mulleres, mátase a disidentes e prepáranse nenos para a morte? Non. Só existe un conflito, un malo israelí e unha pobre vítima palestina. E así, por encantamento pijoprogre, un terrible conflito que dura 60 anos, que ten a un pequeno país en guerra permanente, con inimigos poderosos que ocupan cadeira na ONU e ameázanos coa destrución nuclear, e sendo o obxectivo de todas as organizacións yihadistas do mundo, redúcese a unha cuestión de bos e malos, de nenos e tanques, de imperialistas e oprimidos. Agora volverán estes mozos que foron a un país a fustigar a un exército nunha zona en conflito, acompañados de ONG islámicas radicais, e financiados vaia vostede a saber por quen. Serán recibidos como heroes. E ninguén recordará que son militantes de extrema esquerda, que non comerían un rosco en ningunha elección, e cuxo fanatismo antiisraelí só se sostén pola distorsión, a consigna e a mentira. "Ensíname un heroe e escribireiche unha traxedia", dixo Francis Scott Fitzgerald. Ou un sainete.
La Vanguardia - 04.06.2010
Comentarios