Por Bernard-Henri Lévy
El País - 08/06/2010
.
Evidentemente, non mudei de posición. Coma dixen ese mesmo día en Tel Aviv, durante un acalorado debate cun ministro de Netanyahu, a forma en que se desenvolveu o asalto, fronte ás costas de Gaza, do Mavi Mármara e a súa flotilla ségueme parecendo "estúpida". E se me quedara a máis mínima dúbida diso, a abordaxe, este sábado pola mañá e sen violencia algunha, do sétimo navío terminaría de convencerme de que había outras formas de actuar para evitar que se pechase así, é dicir, cun baño de sangue, a trampa táctica e mediática que lle tenderon a Israel os provocadores de Free Gaza.
Unha vez dito isto, tampouco se pode aceptar, no entanto, o carrusel de hipocrisía, mala fe e, aínda por riba, desinformación que parecía non esperar senón este pretexto para, como sempre que o Estado xudeu dá un tropezón, encher os medios de comunicación do mundo enteiro.
Evidentemente, non mudei de posición. Coma dixen ese mesmo día en Tel Aviv, durante un acalorado debate cun ministro de Netanyahu, a forma en que se desenvolveu o asalto, fronte ás costas de Gaza, do Mavi Mármara e a súa flotilla ségueme parecendo "estúpida". E se me quedara a máis mínima dúbida diso, a abordaxe, este sábado pola mañá e sen violencia algunha, do sétimo navío terminaría de convencerme de que había outras formas de actuar para evitar que se pechase así, é dicir, cun baño de sangue, a trampa táctica e mediática que lle tenderon a Israel os provocadores de Free Gaza.
Unha vez dito isto, tampouco se pode aceptar, no entanto, o carrusel de hipocrisía, mala fe e, aínda por riba, desinformación que parecía non esperar senón este pretexto para, como sempre que o Estado xudeu dá un tropezón, encher os medios de comunicación do mundo enteiro.
.
Desinformación: a fórmula, machucada ad náuseam, do bloqueo imposto "por Israel", cando a máis elemental honestidade esixiría que se precisase: "por Israel e por Exipto", conxuntamente, por ambas partes, polos dous países identicamente fronteirizos con Gaza. E isto co beneplácito apenas disimulado de todos os réximes árabes moderados, encantados de ver a outro conter, en interese e para satisfacción de todos, a influencia dese brazo armado, desa avanzada e, un día, talvez, dese portaavións de Irán na rexión.
.
.
Desinformación: a idea mesma dun bloqueo "total e desapiadado" (Laurent Joffrin, no seu editorial do diario francés Libération do 5 de xuño) que converte "en refén" (ex primeiro ministro Dominique de Villepin, en Le Monde do mesmo día) á "humanidade en perigo" de Gaza. O bloqueo, non nos cansaremos de lembralo, só incumbe ás armas e aos materiais que serven para fabricalas, e non impide que pasen desde Israel entre 100 e 120 camións diarios cargados de víveres, medicamentos e material humanitario de toda clase. A humanidade non está "en perigo" en Gaza. Dicir que nas rúas da cidade de Gaza se "morre de fame" é mentir. Podemos discutir se o bloqueo militar é ou non a mellor opción para debilitar e, un día, derrubar ao Goberno fascislamista de Ismail Haniyah, pero o que é indiscutible é o feito de que os israelís que serven, día e noite, nos postos de control entre ambos territorios son os primeiros en facer o elemental pero esencial distinción entre o réxime (que hai que tentar illar) e a poboación (á que se coidan moito de confundir con ese réxime e, aínda máis, de penalizar, pois, repítoo, a axuda nunca deixou de chegar).
.
.
Desinformación: o silenciamiento practicamente total, no mundo enteiro, da incrible actitude de Hamás, que, agora que o cargamento da flotilla cumpriu a súa función simbólica; agora que serviu para incitar ao Estado xudeu ao erro e para reactivar con máis forza que nunca a mecánica da súa demonización (Libération, de novo, publicaba un terrible titular: Israel, Estado pirata, que, se as palabras aínda significan algo, só pode entenderse coma unha deslexitimación do Estado hebreo); agora que, noutras palabras, son os israelís quen, unha vez levada a cabo a inspección, deciden encamiñar a axuda cara aos seus supostos destinatarios, silénciase, dicía, a actitude dun Hamás que bloquea a mencionada axuda no paso fronteirizo de Kerem Shalom e deixa que podreza tranquilamente: ao diaño as mercadorías que pasaron polas mans dos aduaneiros xudeus!, ao lixo os "xoguetes" que fixeron chorar a tantos e tan caritativos europeos, pero que se volveron impuros tras as horas demasiado longas pasadas no porto israelí de Ashdod! Para o gang de islamitas que, hai tres anos, tomou o poder pola forza na franxa, os nenos de Gaza nunca foron outra cousa que escudos humanos, carne de canón ou reclamos mediáticos; os seus xogos ou desexos son a última cousa que lles preocupa, pero quen o di?, quen se indigna por iso?, quen se arrisca a explicar que se hai alguén en Gaza que toma reféns, se alguén se aproveita fríamente e sen escrúpulos do sufrimento da xente, e dos nenos en particular, en resumo, se hai un pirata alí, non é Israel senón Hamás?
.
.
Máis desinformación: irrisoria, pero tendo en conta o contexto estratéxico, desinformación á fin e ao cabo: o discurso en Konya, no centro de Turquía, dun primeiro ministro que encarcera a calquera que ouse evocar publicamente o xenocidio armenio e ten a desvergoña de denunciar o "terrorismo de Estado" israelí ante miles de manifestantes exaltados que vociferan eslóganes antisemitas.
.
.
E aínda máis desinformación: os queixumes dos parvos útiles que caeron, antes que Israel, na trampa deses estraños "activistas humanitarios" que son, a IHH turca (Humanitarian Relief Foundation nas súas siglas en inglés, Insani Yardim Vakfi nas súas siglas en turco), por exemplo, adeptos á yihad, fanáticos da apocalipse antiisraelí e antixudío, homes e mulleres que, nalgúns casos, poucos días antes do asalto afirmaban que querían "morrer como mártires" (The Guardian do 3 de xuño, Al Aqsa TV do 30 de maio). Como un escritor do talente do sueco Henning Mankell puido deixarse enganar así? Como, cando di estar a considerar a posibilidade de prohibir a tradución dos seus libros ao hebreo, pode esquecer a sacrosanta distinción entre un Goberno culpable ou estúpido e toda esa multitude que non se identifica en absoluto con este? Como puido asociar a un e outro no mesmo insensato proxecto de boicot? Como unha cadea de salas de cinema (Utopia) pode, en Francia de novo e exactamente da mesma forma, desprogramar a estrea dunha película (A cinco horas de París) só porque o seu autor (Leonid Prudovsky) é cidadán israelí?
.
Desinformadores, finalmente, os batallóns de tartufos que lamentan que Israel eluda as esixencias dunha investigación internacional cando a verdade é, de novo, moito máis simple e máis lóxica: o que Israel rexeita é a investigación solicitada por un Consello de Dereitos Humanos da ONU no que campan ás súas anchas eses grandes demócratas que son os cubanos, os paquistanís e outros iranianos; o que Israel non quere é unha dinámica como a que desembocou no famoso informe Goldstone, encargado tras a guerra de Gaza pola mesma simpática Comisión e con ocasión do cal puidemos ver a cinco xuíces, dos que catro nunca ocultaron o seu antisionismo militante, reunir nuns días 575 páxinas de entrevistas de combatentes e civís palestinos levadas a cabo (herexía absoluta e sen precedentes neste tipo de traballo!) baixo a atenta mirada dos comisarios políticos de Hamás. O que Israel fixo foi advertir (como reprocharllo?) que non se prestará ao simulacro de xustiza internacional que representaría unha investigación chafalleira, cunhas conclusións coñecidas de antemán e que só apuntaría, como de costume, a sentar, de forma perfectamente unilateral, á única democracia da rexión no banco dos acusados.
Desinformadores, finalmente, os batallóns de tartufos que lamentan que Israel eluda as esixencias dunha investigación internacional cando a verdade é, de novo, moito máis simple e máis lóxica: o que Israel rexeita é a investigación solicitada por un Consello de Dereitos Humanos da ONU no que campan ás súas anchas eses grandes demócratas que son os cubanos, os paquistanís e outros iranianos; o que Israel non quere é unha dinámica como a que desembocou no famoso informe Goldstone, encargado tras a guerra de Gaza pola mesma simpática Comisión e con ocasión do cal puidemos ver a cinco xuíces, dos que catro nunca ocultaron o seu antisionismo militante, reunir nuns días 575 páxinas de entrevistas de combatentes e civís palestinos levadas a cabo (herexía absoluta e sen precedentes neste tipo de traballo!) baixo a atenta mirada dos comisarios políticos de Hamás. O que Israel fixo foi advertir (como reprocharllo?) que non se prestará ao simulacro de xustiza internacional que representaría unha investigación chafalleira, cunhas conclusións coñecidas de antemán e que só apuntaría, como de costume, a sentar, de forma perfectamente unilateral, á única democracia da rexión no banco dos acusados.
.
Un último apuntamento. Para un home coma min, para alguén que se honra de contribuír a inventar, xunto con outros, o principio deste tipo de accións simbólicas (Un barco para Vietnam; Marcha pola supervivencia de Cambodia en 1979; boicots antitotalitarios varios; ou, máis recentemente, violación deliberada da fronteira sudanesa para romper o bloqueo ao abrigo do cal se perpetraban os masacres en masa de Darfur), para un militante, noutros termos, da inxerencia humanitaria e do ruído que leva, hai nesta epopea miserable unha especie de caricatura, un aceno lúgubre do destino. Razón de máis para non ceder. Razón de máis para rexeitar esta confusión de xéneros, este investimento de signos e valores. Razón de máis para resistirse a esta terxiversación que pon ao servizo dos bárbaros o espírito mesmo dunha política que foi concibida para combatelos. Miseria da dialéctica antitotalitaria e das súas viraxes miméticos. Confusión dunha época na que se combate ás democracias coma se se tratase de ditaduras ou Estados fascistas. Israel está no centro deste bulebule de odio e tolemia, pero ao mesmo tempo, non o esquezamos, algunhas das conquistas máis prezadas, na esquerda sobre todo, do movemento das ideas dos últimos 30 anos vense así en perigo. A bo entendedor...
Comentarios