Por Antonio Elorza
El País 19-06.2010
.
Na Galería da Academia veneciana, o martirio do patrón San Marcos é representado nunha brillante serie de cadros, obra dun discípulo de Gentile Bellini. É tempo de ameaza otomá, principios do século XVI, e a morte do evanxelista é ilustrada anacrónicamente coma se tivese lugar nunha cidade turca. Entre a vestimenta coidadosamente reproducida destacan unhas mulleres que asisten ao acontecemento desde unha terraza, ataviadas con niqab brancos. Por se non houbese tantas imaxes no mesmo sentido, o cadro proba que o niqab, o mesmo que outras variantes de cubrimiento integral do corpo feminino, forma parte da vestimenta tradicional do mundo islámico. Algúns verán niso unha razón máis para esixir tolerancia ao mundo occidental en nome do respecto ás demais culturas e relixións. As cousas non son tan simples.
.
Para empezar, a existencia dun uso amplamente practicado por un colectivo non significa que pertenza ao conxunto de mandatos relixiosos a que ese colectivo se adscribe. Outro tanto sucede coa ablación do
clítoris. O islam é unha relixión rica en prescricións, pero tamén posúe unha estrita xerarquía de ordenamentos, cuxa cúspide é loxicamente o Corán, seguido polas sentenzas do Profeta -hadices-, a Sunna; dentro desta hai seis compilacións aceptadas, e entre o seis, dous, as de Bujarí e Muslim, reputadas como as máis seguras. En ningunha desas fontes superiores aparecen nin as variantes do burka nin a ablación do clítoris. Na compilación terceira, de Abu Daud, atopamos a fórmula máis utilizada para o vestido feminino: limitación a mostrar cara e mans cando a muller alcanza a menstruación. Logo prohibir ou autorizar o niqab afecta os usos dun colectivo, a minoría que o propugna, non á relixión islámica. Isto é importante á hora de valorar o significado da súa prohibición. A cuestión non é pois relixiosa, aínda que afecte a algúns practicantes dun credo. Trátase de valorar se é aceptable que un grupo de cidadáns/as poidan entrar en edificios públicos ocultando totalmente a súa identidade. Simple cuestión de seguridade. Son coñecidos os intentos de atentado nos que o niqab serviu de cobertura, e iso sen considerar o nivel máximo de despersonalización da muller ao cal leva nas súas normas vestimentarias unha ilexítima deriva integrista do islam. Se en edificios públicos é permitido, valerá a pena entrar en bancos ou universidades con pasamontañas de zapatista, que tamén é mostra de multiculturalidad. Como calquera outro, o colectivo musulmán nas nosas sociedades ha de respectar a normativa vixente (por exemplo nun colexio, a eliminación do hiyab para facer ximnasia), do mesmo xeito que o non musulmáns (e sobre todo os poderes públicos) deben saber distinguir
entre o que resulta dun mandato relixioso compatible coa igualdade de dereitos, o que é signo cultural, e o que introduce discriminación da muller ou vulneración duns dereitos que por universais estamos obrigados a respectar. Porque en contra do que propón Tariq Ramadan, na sharia hai múltiples mandatos compatibles coa Declaración Universal de Dereitos Humanos, pero tamén outros que non o son. A sharia non forma parte do noso ordenamento xurídico e as posibles incompatibilidades normativas non son negociables. Pensemos no imán de Cartaxena, tenaz cumpridor da máxima coránica de "ordenar o lícito e impedir o ilícito". Persegue ás prostitutas agora, probablemente logo ás tabernas. Só que non está no distrito alxerino de Bab o Ued e a violencia auspiciada desde a sharia é abertamente condenable pola nosa lei. Recentemente, neste diario, unha filóloga española, colaboradora do nacionalismo árabe, celebraba o labor do Consello Europeo de Fatuas, "que vén dando resposta ás inquietudes dos musulmáns europeos que precisan de directrices aclimatadas ás súas circunstancias". O Consello está dirixido polo Yusuf ao Qaradawi, defensor da ablación parcial do clítoris, e entre os seus fatuas -primeira edición francesa en 2001- figuran a prohibición para a muller de cortarse o pelo sen o permiso do marido, o dereito do home a impedir que a súa esposa visite a quen el decida, a licitud da pena de morte para o apóstata (ao converso todo son coidados), e a defensa da poligamia. Curiosa "aclimatación", e anticonstitucional. Vistas estas fatuas e outras moitas centradas na muller, non van configurando un gueto islamita, ante o aplauso de apologistas que ocultan coidadosamente o seu contido, sen percibir que así dan ás ao racismo e á verdadeira islamofobia?
http://www.elpais.com/articulo/espana/niqab/sharia/elpepiesp/20100619elpepinac_13/Tes?print=1
Para empezar, a existencia dun uso amplamente practicado por un colectivo non significa que pertenza ao conxunto de mandatos relixiosos a que ese colectivo se adscribe. Outro tanto sucede coa ablación do
clítoris. O islam é unha relixión rica en prescricións, pero tamén posúe unha estrita xerarquía de ordenamentos, cuxa cúspide é loxicamente o Corán, seguido polas sentenzas do Profeta -hadices-, a Sunna; dentro desta hai seis compilacións aceptadas, e entre o seis, dous, as de Bujarí e Muslim, reputadas como as máis seguras. En ningunha desas fontes superiores aparecen nin as variantes do burka nin a ablación do clítoris. Na compilación terceira, de Abu Daud, atopamos a fórmula máis utilizada para o vestido feminino: limitación a mostrar cara e mans cando a muller alcanza a menstruación. Logo prohibir ou autorizar o niqab afecta os usos dun colectivo, a minoría que o propugna, non á relixión islámica. Isto é importante á hora de valorar o significado da súa prohibición. A cuestión non é pois relixiosa, aínda que afecte a algúns practicantes dun credo. Trátase de valorar se é aceptable que un grupo de cidadáns/as poidan entrar en edificios públicos ocultando totalmente a súa identidade. Simple cuestión de seguridade. Son coñecidos os intentos de atentado nos que o niqab serviu de cobertura, e iso sen considerar o nivel máximo de despersonalización da muller ao cal leva nas súas normas vestimentarias unha ilexítima deriva integrista do islam. Se en edificios públicos é permitido, valerá a pena entrar en bancos ou universidades con pasamontañas de zapatista, que tamén é mostra de multiculturalidad. Como calquera outro, o colectivo musulmán nas nosas sociedades ha de respectar a normativa vixente (por exemplo nun colexio, a eliminación do hiyab para facer ximnasia), do mesmo xeito que o non musulmáns (e sobre todo os poderes públicos) deben saber distinguir
entre o que resulta dun mandato relixioso compatible coa igualdade de dereitos, o que é signo cultural, e o que introduce discriminación da muller ou vulneración duns dereitos que por universais estamos obrigados a respectar. Porque en contra do que propón Tariq Ramadan, na sharia hai múltiples mandatos compatibles coa Declaración Universal de Dereitos Humanos, pero tamén outros que non o son. A sharia non forma parte do noso ordenamento xurídico e as posibles incompatibilidades normativas non son negociables. Pensemos no imán de Cartaxena, tenaz cumpridor da máxima coránica de "ordenar o lícito e impedir o ilícito". Persegue ás prostitutas agora, probablemente logo ás tabernas. Só que non está no distrito alxerino de Bab o Ued e a violencia auspiciada desde a sharia é abertamente condenable pola nosa lei. Recentemente, neste diario, unha filóloga española, colaboradora do nacionalismo árabe, celebraba o labor do Consello Europeo de Fatuas, "que vén dando resposta ás inquietudes dos musulmáns europeos que precisan de directrices aclimatadas ás súas circunstancias". O Consello está dirixido polo Yusuf ao Qaradawi, defensor da ablación parcial do clítoris, e entre os seus fatuas -primeira edición francesa en 2001- figuran a prohibición para a muller de cortarse o pelo sen o permiso do marido, o dereito do home a impedir que a súa esposa visite a quen el decida, a licitud da pena de morte para o apóstata (ao converso todo son coidados), e a defensa da poligamia. Curiosa "aclimatación", e anticonstitucional. Vistas estas fatuas e outras moitas centradas na muller, non van configurando un gueto islamita, ante o aplauso de apologistas que ocultan coidadosamente o seu contido, sen percibir que así dan ás ao racismo e á verdadeira islamofobia?http://www.elpais.com/articulo/espana/niqab/sharia/elpepiesp/20100619elpepinac_13/Tes?print=1
Comentarios