Non é preciso engadir máis logo de ver estas dúas imaxes, a Sudafrica racista non estaba chea de valados e si era un réxime de Apartheid, o valado de seguridade israelí queda claro que non o é..
Por Enric Marty
Le Monde, 21/04/10
Le Monde, 21/04/10
Israel é o único Estado do mundo ameazado de aniquilacion física por parte de potencias e faccións do estado (Iran, Hezbollah, Hamas...) Tanto nos países musulmáns oficialmente en paz como nos que están nunha paz armada con Israel (Exipto, Líbano, Siria...), estas ameazas teñen como telon de fondo, unha propaganda antixudia sistematica, sostida ou tolerada polos gobernos, encamiñadas con gran violencia a facer do "complot sionista" o único responsable de todos os males interiores (a moda do Heavy metal, a homosexualidade, as penurias de toda clase, a crise financeira...).
A partir de agora e con renovada intensidade desde a guerra de Gaza, súmaselle o proxecto dun boicot contra Israel en Europa, idea que chegou a ser tan familiar que atopa un eco favorable ás veces pasivo e ás veces activo nos partidos políticos franceses, como o Partido comunista ou os Verdes. O santo e seña, é certo, non é sempre asumido, pero dun modo talvez mais perigoso, a idea estase transformando nun lugar común, latente nunha certa opinión de esquerda, sempre avida de novos obxectos susceptibles de satisfacer a súa aspiración á santidade.
En canto ás ameazas de exterminio militar ou polo fluxo paranoico de imputacións criminais, notemos que Israel é actualmente, o único país do mundo candidato a beneficiarse do proxecto de ser paria entre as nacións e a ser excluído radicalmente dos intercambios económicos, comerciais, culturais, técnicos e universitarios. Non son candidatos nin China, nin Rusia, nin Iran, nin todos esoutros países nos que reina a opresión mais extrema, ou nos que a liberdade de expresión esta totalmente prohibida ou é moi perigoso practicala. Tampouco en países nos que a explotacion económica das masas non ten limites, nos que a discriminación racial, sexista, étnica, política é a norma natural para os seus gobernantes. Pero non hai masas multitudinarias (castes maioritarias) que fagan respecto deles obxecto de movementos de militancia (de rexeitamento)do xeito do que enfronta Israel. A lectura de Internet lévanos a facernos unha pregunta e mostra a que grao de criminalización sistematica é levado hoxe Israel.
Que relación ten a esquerda cun boicot que é esencialmente refén de ideoloxías e movementos que prohiben palabras como "emancipación", "liberdade" ou "igualdade"?.
Non é certo que Israel practique Apartheid nin de lonxe nin de preto, respecto dos israelís de orixe musulman, druso, beduino ou cristián. Todos eles teñen os mesmos dereitos que os xudeus no político, social, sanitario, económico, educativo. Se hai desigualdades son conxunturais e desmentidas por numerosos contra-exemplos. E contrariamente ao que ocurria en Sudafrica, árabes e xudeus toman os mesmos transportes, se trasfunden coa mesma sangue e teñen relacións sexuais que só están sometidas aos prexuízos culturais, familiares ou de clan que reinan indubidablemente menos entre os xudeus que entre outras comunidades.
Non é certo que a barreira, o muro, de separación mostre unha política de discriminación: os feitos falan por si mesmos; desde a súa construción, son imposibles os atentados criminais levados a cabo por kamikazes fanatizados e é nesa feliz imposibilidade que "o muro" atopa o seu único fundamento.
Non é certo que Israel cometese crimes contra a humanidade respecto das poboacións palestinas durante a guerra de Gaza: ningún soldado israelí cometeu violacións, asasinatos deliberados de civís nin asasinatos en masa como si tivo lugar no Congo, en Chechenia ou en Sudán, por non falar mais que de exemplos recentes.
E se as perdidas civís israelís resultaron ser menores que as perdidas civís palestinas, é simplemente porque os responsables israelís preocupáronse pola vida dos seus compatriotas e estableceron sistemas de alerta e refuxios. Mentres que na outra parte, seguiron a lóxica terrorista do combate político e por tanto os milicianos de Hamas escondéronse tras a poboación civíl, expóndoa ao perigo a mantenta. Se houbo crimes de guerra é porque a guerra é criminal e que ningún exercito pode evitar os crimes, nin sequera o exercito israelí, que a maior parte do tempo tomo mil precaucións para previr dos bombardeos á poboación civil, por SMS, radio.
A política actual do goberno israelí non é unha boa política, mesmo se lembramos que nunca Cisxordania coñeceu unha evolucion política e económica tan prometedora. O goberno israelí non fai honra á paz e a causa non é só a presión de tal ou cal minúsculo partido relixioso, porque é evidente a falta de visión do primeiro ministro israelí. Seica entón merece Israel unha política de boicot? Non. Porque boicotealo, seria criminalizar ao Estado, e non séndoo, pasaría a ser o único estado criminal da rexión. Seria castigar desmesuradamente a un pobo e a un Estado pola política dun goberno puntual, cando ese goberno e ese Estado mostraron que non se lles pode imputar ningún proxecto colonial como feito estrutural, devolvendo no pasado, Sinai e Gaza. O boicot é dunha profunda miopía política, se o contemplamos desde un punto de vista de política responsable: é de feito entregar a Israel ás forzas e aos Estados criminais que lle rodean, co pretexto de que se defende torpemente ou agresivamente para encarar as ameazas de destrución.
Nas ultímas eleccións municipais francesas algúns quedaron en shock ao ver que un movemento de extrema esquerda, o NPA, presentaba a unha candidata que levaba veo e afirmaba con iso a súa fe musulmá. Pero aparentemente ninguén prestou atención ao feito de que levaba tamén kefia ao redor do pescozo e a que afirmara que a súa adhesión ao NPA tenia a súa orixe na campania "antisionista" de boicot respecto de Israel. Votando a esta candidata, vótase polo veo, ou pola kefia? Pola igualdade entre os pobos ou pola estigmatización de Israel? Polas dúas cousas á vez?
A partir de agora e con renovada intensidade desde a guerra de Gaza, súmaselle o proxecto dun boicot contra Israel en Europa, idea que chegou a ser tan familiar que atopa un eco favorable ás veces pasivo e ás veces activo nos partidos políticos franceses, como o Partido comunista ou os Verdes. O santo e seña, é certo, non é sempre asumido, pero dun modo talvez mais perigoso, a idea estase transformando nun lugar común, latente nunha certa opinión de esquerda, sempre avida de novos obxectos susceptibles de satisfacer a súa aspiración á santidade.
En canto ás ameazas de exterminio militar ou polo fluxo paranoico de imputacións criminais, notemos que Israel é actualmente, o único país do mundo candidato a beneficiarse do proxecto de ser paria entre as nacións e a ser excluído radicalmente dos intercambios económicos, comerciais, culturais, técnicos e universitarios. Non son candidatos nin China, nin Rusia, nin Iran, nin todos esoutros países nos que reina a opresión mais extrema, ou nos que a liberdade de expresión esta totalmente prohibida ou é moi perigoso practicala. Tampouco en países nos que a explotacion económica das masas non ten limites, nos que a discriminación racial, sexista, étnica, política é a norma natural para os seus gobernantes. Pero non hai masas multitudinarias (castes maioritarias) que fagan respecto deles obxecto de movementos de militancia (de rexeitamento)do xeito do que enfronta Israel. A lectura de Internet lévanos a facernos unha pregunta e mostra a que grao de criminalización sistematica é levado hoxe Israel.
Que relación ten a esquerda cun boicot que é esencialmente refén de ideoloxías e movementos que prohiben palabras como "emancipación", "liberdade" ou "igualdade"?.
Non é certo que Israel practique Apartheid nin de lonxe nin de preto, respecto dos israelís de orixe musulman, druso, beduino ou cristián. Todos eles teñen os mesmos dereitos que os xudeus no político, social, sanitario, económico, educativo. Se hai desigualdades son conxunturais e desmentidas por numerosos contra-exemplos. E contrariamente ao que ocurria en Sudafrica, árabes e xudeus toman os mesmos transportes, se trasfunden coa mesma sangue e teñen relacións sexuais que só están sometidas aos prexuízos culturais, familiares ou de clan que reinan indubidablemente menos entre os xudeus que entre outras comunidades.
Non é certo que a barreira, o muro, de separación mostre unha política de discriminación: os feitos falan por si mesmos; desde a súa construción, son imposibles os atentados criminais levados a cabo por kamikazes fanatizados e é nesa feliz imposibilidade que "o muro" atopa o seu único fundamento.
Non é certo que Israel cometese crimes contra a humanidade respecto das poboacións palestinas durante a guerra de Gaza: ningún soldado israelí cometeu violacións, asasinatos deliberados de civís nin asasinatos en masa como si tivo lugar no Congo, en Chechenia ou en Sudán, por non falar mais que de exemplos recentes.
E se as perdidas civís israelís resultaron ser menores que as perdidas civís palestinas, é simplemente porque os responsables israelís preocupáronse pola vida dos seus compatriotas e estableceron sistemas de alerta e refuxios. Mentres que na outra parte, seguiron a lóxica terrorista do combate político e por tanto os milicianos de Hamas escondéronse tras a poboación civíl, expóndoa ao perigo a mantenta. Se houbo crimes de guerra é porque a guerra é criminal e que ningún exercito pode evitar os crimes, nin sequera o exercito israelí, que a maior parte do tempo tomo mil precaucións para previr dos bombardeos á poboación civil, por SMS, radio.
A política actual do goberno israelí non é unha boa política, mesmo se lembramos que nunca Cisxordania coñeceu unha evolucion política e económica tan prometedora. O goberno israelí non fai honra á paz e a causa non é só a presión de tal ou cal minúsculo partido relixioso, porque é evidente a falta de visión do primeiro ministro israelí. Seica entón merece Israel unha política de boicot? Non. Porque boicotealo, seria criminalizar ao Estado, e non séndoo, pasaría a ser o único estado criminal da rexión. Seria castigar desmesuradamente a un pobo e a un Estado pola política dun goberno puntual, cando ese goberno e ese Estado mostraron que non se lles pode imputar ningún proxecto colonial como feito estrutural, devolvendo no pasado, Sinai e Gaza. O boicot é dunha profunda miopía política, se o contemplamos desde un punto de vista de política responsable: é de feito entregar a Israel ás forzas e aos Estados criminais que lle rodean, co pretexto de que se defende torpemente ou agresivamente para encarar as ameazas de destrución.
Nas ultímas eleccións municipais francesas algúns quedaron en shock ao ver que un movemento de extrema esquerda, o NPA, presentaba a unha candidata que levaba veo e afirmaba con iso a súa fe musulmá. Pero aparentemente ninguén prestou atención ao feito de que levaba tamén kefia ao redor do pescozo e a que afirmara que a súa adhesión ao NPA tenia a súa orixe na campania "antisionista" de boicot respecto de Israel. Votando a esta candidata, vótase polo veo, ou pola kefia? Pola igualdade entre os pobos ou pola estigmatización de Israel? Polas dúas cousas á vez?
Un feito asi é profundamente alegorico. O boicot é iso. É tomar coa kefia o veo ou ao contarario co veo a kefia. É nunha especie de adhesión pura a un clan, negarse a pensar politicamente unha situación esencialmente política.
Identificando o boicot cun acto masivo e gregario, faise de Israel o único chibo expiatorio dun conflito que, non o esquezamos, ten entre outras a cuestión da súa eliminación da face da Terra.
Eric Marty é escritor, profesor de literatura contemporánea da Universidade Denis-Diderot, Paris VII
Identificando o boicot cun acto masivo e gregario, faise de Israel o único chibo expiatorio dun conflito que, non o esquezamos, ten entre outras a cuestión da súa eliminación da face da Terra.
Eric Marty é escritor, profesor de literatura contemporánea da Universidade Denis-Diderot, Paris VII
Comentarios