Por Manuel Molares do Val
.
O concello de Lleida -gobernado por CiU- ven de anunciar que prohibirá nos edificios públicos os burkas e nikab porque tapan o rostro, pero esa orde queda moi curta: non deberían tolerarse en ningún lugar público, incluíndo rúas ou parques. Pola dignidade da muller que aparentemente vai presa debaixo, pero tamén pola nosa, e por precaución: temos dereito a saber entre que seres nos movemos. En Afganistán non intimida un burka que encarcera as persoas deixándolles unha rejilla para ver, ou en Arabia Saudita un nikab que só libera os ollos. Neses países sente pena por quen levan as pezas, presuntamente mulleres que soportan unha calor horrible, e cuxas cabezas suorentas desprenden un repulsivo cheiro a sebo caprino que se esparce ao seu redor. Baixo esas pezas adoita ir unha muller. Pero moita literatura picaresca musulmá narra historias de homes que entran así nos harenes para cortexar e amar a insatisfeitas esposas de polígamos. Algo menos voluptuosa é Al Qaeda, que usa esas pezas para asasinar. No Reino Unido creáronse leis de apoio ás minorías que incluían a tolerancia e a non segregación relixiosa no traballo.
Agora hai moitos establecementos obrigados a ter como supostas empregadas a non se sabe que, se a atracadores ou a dependentes. Á parte da discusión sobre a dignidade feminina, ou de que o burka sexa unha moda afgá imposta polo rei Habibullah en 1902 para ocultar a beleza das súas mulleres, o problema fundamental é que aquí eses embozos ameazan aos cidadáns. A súa existencia agrede os nosos dereitos humanos porque ante xente con esas pezas moitas persoas senten inseguras, ameazadas, intimidadas. Ningunha liberdade relixiosa pode agredirnos con algo tan intolerable nunha democracia, nun estado de dereito. E os disfraces de penitentes ou de entroidos son tradicións propias limitadas en tempo e lugar.
Comentarios