A mellor opción para Israel: retirada e Estado Palestino

Por Jana Beris

http://safe-democracy.org
.

Como verán, esta vez comecei polo final. Antes de analizar o por que das cousas, xa optei polo que considero a mellor fórmula para Israel de cara ao futuro: retirarse dos territorios en disputa cos palestinos- ou a maioría deles- e ver creado alí un estado palestino independente. Os palestinos deben poder demostrar ao mundo e a si mesmos se poden dirixir e manexar un Estado en paz, sen que este supoña unha ameaza para Israel. E Israel, debe librarse da carga que supón controlar o destino dos seus veciños e debe ademais ter unha dirección clara e responsable ao lado palestino, que poida facerse responsable de todo o que salga do seu territorio, ante a eventualidade de novos problemas. Por máis que dentro das cidades palestinas se poda vivir a vida diaria sen ver un soldado israelí, a situación xeral é por suposto distinta do que significará vida en soberanía e plena independencia. Para que haxa boa veciñanza, é clave que ambos veciños sentan ben, por dicilo de forma un tanto simplista.

Ao meu criterio, todo ésto ten que ver tanto cos dereitos israelís como cos palestinos. Está claro que conta o dereito palestino a vivir no seu propio Estado. Pero ao meu criterio, procurar que iso se concrete, equivale a velar tamén polo dereito israelí a vivir nunha sociedade sa no único estado xudeu que hai no mundo. Permanecer nos territorios hoxe en disputa, habitados maiormente por palestinos, onde os palestinos queren construír o seu Estado, equivale a longo prazo -algúns din que non tan longo- a deixar de ser un estado xudeu e democrático. É que se non hai retirada e non hai separación entre as dúas partes, hai só dúas malas opcións: Israel se converte nun estado binacional no que haberá que dar dereito a voto aos palestinos e perder así eventualmente a maioría xudía, ou non se lles dar dereito a voto senón que se lles ten dentro das fronteiras como cidadáns de segunda clase, converténdose así Israel nun estado non democrático.

Nin unha nin outra cousa é sionismo, senón suicidio.

Isto lévame -e creo que é relevante mencionalo xustamente agora, ao anunciarse o lanzamento das negociacións indirectas entre Israel e a Autoridade Palestina- a analizar o que vexo como a discusión de fondo en Israel en relación á parte territorial do conflito. Non esquezo que non poucos teñen unha visión ideolóxica da situación, segundo a cal toda a terra de Israel pertence ao pobo de Israel, alegando que os palestinos poden vivir nela sen problema, pero sen dereitos políticos. Este sector da cidadanía israelí, motivado principalmente por consideracións relixiosas, existe , e non é ínfimo. Pero creo que o groso da poboación, ve a situación con outros ollos e analiza con outra óptica.

De feito, de fondo, chocan dous enfoques no relacionado aos territorios en disputa , especialmente o que en Israel adoita chamarse Cisxordania, ou a Ribeira Occidental do Jordán, ou en termos bíblicos: Judea e Samaria.
Por unha banda, están aqueles que consideran que saír dos territorios, equivale a un risco para Israel. Dan, con razón, exemplos dos problemas e ameazas cos que se lida, cada vez que se perde control dun determinado territorio. A miúdo, tras levantar postos de control do exército para aliviar restricións ao movemento interno, iso foi aproveitado por terroristas para pasar polo lugar e perpetrar atentados. Claro que o exemplo máis extremo deuno a retirada da Franxa de Gaza en agosto do 2005, tras a cal non só non se detivo o disparo de foguetes Qassam cara ao sur de Israel senón que se intensificou e ampliou considerablemente.

Está claro que controlando un territorio desde dentro, é posible ou polo menos máis factible, lograr saber o que sucede, o cal pode ser clave cando hai na zona organizacións terroristas que deron repetidamente probas dos seus plans, organizando e perpetrando atentados. En Cisxordania, grande parte da infraestrutura terrorista responsable por unha infinidade de atentados suicidas en Israel nos primeiros anos da segunda intifada, puido ser desbaratada recentemente cando Israel entrou directamente nas cidades palestinas no operativo Muro de Defensa no ano 2002, tras un dos peores ataques da época, a matanza no hotel Park de Netania, na noite da Pascua xudía.

Doutra banda, están quen consideran que xustamente o contrario, ou sexa permanecer nos territorios, equivale a un risco para Israel. Xeralmente, esta xente é consciente de que a retirada non é unha varita máxica. Ninguén -ou case ninguén- nesta parte da opinión pública, sostén que todo estaría solucionado apenas Israel se retíre, que desaparecerían os riscos e os problemas. En absoluto.

Pero fronte ás ameazas á seguridade -coas que Israel pode lidar manténdose forte e totalmente alerta nas súas fronteiras, tamén as que teña co Estado palestino- este sector ve a ameaza a longo prazo para o carácter mesmo de Israel como estado xudeu e democrático. Iso non se soluciona cun operativo exitoso nin con boa información de Intelixencia. Se Israel perde as súas características básicas e fundamentais, o seu carácter xudeu e democrático, perderá a súa alma e polo tanto, a súa razón de existir.

Eu, persoalmente, inclúome no segundo grupo.

Como saberán os meus lectores, lonxe estou de quen culpan a Israel por todas as carencias e sufrimentos dos palestinos. Vexo moita culpa neles mesmos, no terrorismo que abrazaron durante demasiado tempo e nas eleccións equivocadas que fixeron a miúdo. E dígoo sen xeneralizar e sen crer nunca que todos queren tirar a Israel ao mar ou que ningún quere a paz. Lonxe estou tamén de crer que a creación do estado palestino independente, é sinónimo do fin do conflito. Lamentablemente, estou case convencida de que os terroristas -que tamén agora, cando a Autoridade Palestina deu o visto e prace ao reinicio das negociacións, se opuxeron- seguirán facendo a vida imposible a Israel. Para eles, o problema non é tal ou cal fronteira senón a existencia mesma de Israel. Pero aínda que o estado palestino non sexa a solución automática do conflito -lembremos que este comezou cando ninguén falaba de Estado palestino-, é un paso ineludible. A solución non está garantida pola creación dun estado palestino, pero sen un estado palestino, é seguro que nin nos achegaremos a ela.

Por iso, volvo ao comezo: a retirada , que conduza á creación dun estado palestino independente, é ao meu entender a mellor opción para Israel -non só polos dereitos dos seus veciños, senón pola súa propia vida, pola necesidade de garantir o seu futuro.