Por Alan M. Dershowitz
The Wall Street Journal - 23/03/2010
.
A ameaza máis grave que enfronta o mundo hoxe é un Irán con armas nucleares. De todas as nacións capaces de producir armamento nuclear, Irán é o único que podería utilizalas para atacar a un inimigo. Hai varias formas nas que Irán podería utilizar armas nucleares. A primeira é lanzar unha bomba atómica sobre Israel, tal como os seus dirixentes ameazaron en repetidas ocasións. Hashemi Rafsanjani, un ex presidente de Irán, en 2004 manifestou orgulloso que un ataque iraniano mataría a uns cinco millóns de xudeus. O Sr. Rafsanjani estimou que mesmo si Israel respondese coas súas propias bombas nucleares, Irán probablemente perdería ao redor de 15 millóns de persoas, o cal el dixo que sería un pequeno "sacrificio" dos [máis de] mil millóns de musulmáns no mundo.
A segunda maneira na que Irán podería utilizar armas nucleares sería darllas aos seus tentáculos na rexión, Hezbollah ou Hamas. Unha terceira vía sería que un grupo de terroristas, como Al Qaeda, puxese as súas mans sobre o material nuclear de Irán. Podería facelo co consentimento de Irán ou ben coa colaboración de elementos renegados dentro do réxime iraniano.
Por último, Irán podería usar as súas armas nucleares sen ter que detonar unha bomba. Coa constante ameaza a Israel coa aniquilación nuclear, podería xerar tanto medo entre os israelís como para incitar á emigración masiva, a fuga de cerebros, ou a unha diminución significativa de persoas que se volven a Israel.
Estas son as formas específicas con que Irán podería utilizar armas nucleares, principalmente contra o Estado xudeu. Pero hai outras formas nas que un Irán con armas nucleares poría en perigo ao mundo. En primeiro lugar, podería causar unha carreira armamentística na que todas as nacións do Oriente Medio procurarían obter armas nucleares.
En segundo lugar, é case seguro que provocaría a Israel a lanzar sexa un ataque preventivo ou un de represalia, e así inflamar a toda a rexión ou incitar a novos ataques contra Israel por parte de Hezbollah e Hamas.
En terceiro lugar, proporcionaría a Irán un paraugas nuclear en virtude do cal podería acelerar os seus esforzos en pos da hexemonía rexional. Se Iraq operase baixo un paraugas nuclear cando invadiu Kuwait en 1990, as forzas de Saddam Hussein aínda estarían en Kuwait.
En cuarto lugar, alentaría aos elementos máis radicais no Medio Oriente a continuar a súa guerra de palabras e de accións contra os Estados Unidos e os seus aliados.
E, por último, inevitablemente desencadearía a lei de consecuencias non desexadas: en poucas palabras, ninguén sabe o alcance dos danos que un Irán armado nuclearmente podería producir.
Nestes sentidos, permitir que Irán obteña armas nucleares é dalgún modo análogo á decisión dos vencedores da Primeira Guerra Mundial en permitir á Alemaña nazi que se rearmarse durante a década de 1930. Incluso os nazis estaban sorprendidos por esta compracencia. Joseph Goebbels esperaba que os franceses e os británicos impedisen que os nazis reconstruísen a maquinaria de guerra alemá.
En 1940, Goebbels díxolle a un grupo de xornalistas alemáns que si el fose o primeiro ministro francés cando Hitler chegou ao poder, diría: "O novo chanceler do Reich é o home que escribiu Mein Kampf, que di isto e aquilo. Este home non pode ser tolerado na nosa veciñanza. Ou ben desaparece ou atacaremos!". Con todo, Goebbels continuou, "non o fixeron. Eles deixáronnos sós e permitiron que nos deslizásemos a través da zona de risco, e fomos capaces de navegar por todos os arrecifes perigosos. E cando terminamos, e estabamos ben armados, mellor que eles, entón comezaron a guerra!".A maioría da xente hoxe non é consciente de que o primeiro ministro británico Neville Chamberlain axudou a restaurar a estabilidade financeira de Gran Bretaña durante a Gran Depresión e que adoptou lexislación para ampliar as prestacións de desemprego, pagar pensións aos traballadores xubilados e axudar aos máis afectados pola economía en depresión. Pero a historia lembra o seu fracaso para facer fronte a Hitler. Ese é o legado perdurable de Chamberlain.
Tamén será a construción por parte de Irán de armas nucleares, si consegue facelo nos próximos anos, o legado perdurable do presidente Barack Obama. Independentemente do seu gran logro da reforma sanitaria e independentemente de si consigue recuperar o emprego e recuperar a economía, o presidente Obama será lembrado por permitir que Irán obteña armas nucleares. A historia non tratará amablemente a calquera líder que permita a acumulación de tanto poder en mans da primeira nación-suicida do mundo; unha nación cuxos dirixentes non só expresaron, senón, durante a guerra Irán-Iraq, demostrado a súa disposición a sacrificar a millóns da súa propia xente en aras dunha misión de destrución apocalíptica.
Si Irán se converte nunha potencia nuclear, habería unha chea de culpas que repartir. Un informe de Intelixencia Nacional, publicado baixo o mandato do presidente George W.Bush, distorsionou a verdade por medio da suxestión de que Irán puxera fin á súa procura de armas nucleares. Tamén retivo o feito de que a intelixencia de EE.UU. descubrira unha instalación nuclear preto de Qom, Irán, que só podía utilizarse para a produción de armas nucleares. Chamberlain, tamén, non era totalmente culpable dos triunfos iniciais de Hitler. El converteuse en primeiro ministro despois de que os seus predecesores permitiran a Alemaña rearmarse. No entanto, é Chamberlain quen chegou a simbolizar a falta de prevención do ascenso de Hitler. Tamén simbolizará o presidente Obama o fracaso de Occidente na súa totalidade se Irán consigue armas nucleares no seu mandato.
Comentarios