Por Pilar Rahola
La Vanguardia - 10.02.10
.
Un dos deportes destes tempos fútiles é ir facerse o heroe a Israel. É un deporte cómodo e exitoso, primeiro porque Israel garante o foco mediático, non en balde é o lugar do mundo con máis correspondentes por metro cadrado. Como dixo alguén, en Israel deixas a cámara no chan, vas a un café, e, á volta, a reportaxe está feita. E segundo, porque, a diferenza doutros conflitos, cuxos gobernos chapotean na feliz impunidade das ditaduras, Israel é unha democracia. Por suposto, pode cometer e comete atropelos e irregularidades. Pero tanto como calquera outro país, en situación de conflito grave. E cando iso ocorre, os propios mecanismos de control democrático fan o seu traballo. O caso desta militante catalá, que pasea a súa felicidade de heroe de peto polas fotos dos xornais, é paradigmático. Vaise a un país en conflito desde hai 60 anos, onde existen, á parte dunha ameaza nuclear contra a súa poboación, múltiples organizacións que perpetraron todo tipo de atrocidades terroristas, e até un exército poderoso no sur de Líbano -profusamente financiado-, que ten como único obxectivo destruírlle. Todo iso amenizado coa ameaza fundamentalista islámica. A este paraíso da tranquilidade, algúns deciden ir tocar un pouco máis os narices, non fora o caso que Israel o tivese demasiado fácil. E encima, para profundar en tan heroica fazaña, permítense caducar o seu visado, non en balde é moi normal incumprir as leis do país que un visita. Todo bonito, todo fotografado e todo con aires de resistencia kumbayá. Si, ademais, aparecen soldados malísimos e nos deteñen, péchase o círculo da súa aventura adolescente, felices de cumprir coa súa arriscada loita.
.
Arriscada? Arriscado ir montar folgas de fame ou pequenos alardes de resistencia a un país que goza de liberdades? Por que non son heroes de verdade? Postos a decorar o seu currículo con batallitas, por que non llo toman en serio? Vexamos. Poderían plantarse ante Hamas e manifestarse en contra das ratzias que fan de militantes palestinos opositores. Só levan uns centenares de mortos. Ou poderían montar o seu chiringuito de protesta a favor das mulleres oprimidas do islam. Ou ir a Teherán, onde hai bonitas manifestacións pola liberdade. Claro que condenan á morte aos estudantes, o cal non é tan divertido. Tamén poderían aventurarse polas rúas de Arabia Saudita, en minisaia e reclamando o dereito feminino a existir. Ou pasearse por Sudán, onde o seu pequeno ditador leva centenares de miles de mortos. Ou porse diante dunha lapidación, a ver se adeteñen. Ou nunha escola israelí, onde caeu o último mísil. Pero todo isto sería serio, e non están polo labor do martirio. Non esquezamos que o seu non é unha loita de resistencia. O seu é un happening.
Comentarios