Por Jorge Marirrodriga
.
A tormenta perfecta.
.
Un exemplo. Unha enquisa recente revelou que o 75% dos nenos españois non queren ter a un xudeu como compañeiro de aula na escola, o curioso é que dado o moi pequeno tamaño da comunidade xudía española -unhas 35.000 persoas nunha poboación de 45 millóns- o máis probábel é que ningún dos enquisados (2.500 raparigos) coñeza xudeu algún. Outro exemplo. Nas multitudinarias manifestacións en España contra Israel pola Operación Chumbo Fundido en Gaza, hai agora un ano, exhibiuse en ocasións o aparato militarista do extremismo islamita. É dicir, que se pedía a "liberdade para os palestinos", apoiando a unha tendencia que nega de entrada dereitos humanos mínimos, como os de igualdade, de expresión ou de culto. Como é posíbel que persoas que se sitúan na esquerda progresista non sintan contradición algunha á hora de preferir a organizacións fundamentalistas que recorren ao terrorismo antes que a gobernos democraticamente elixidos por moi erradas que consideren as súas decisións?
Un exemplo. Unha enquisa recente revelou que o 75% dos nenos españois non queren ter a un xudeu como compañeiro de aula na escola, o curioso é que dado o moi pequeno tamaño da comunidade xudía española -unhas 35.000 persoas nunha poboación de 45 millóns- o máis probábel é que ningún dos enquisados (2.500 raparigos) coñeza xudeu algún. Outro exemplo. Nas multitudinarias manifestacións en España contra Israel pola Operación Chumbo Fundido en Gaza, hai agora un ano, exhibiuse en ocasións o aparato militarista do extremismo islamita. É dicir, que se pedía a "liberdade para os palestinos", apoiando a unha tendencia que nega de entrada dereitos humanos mínimos, como os de igualdade, de expresión ou de culto. Como é posíbel que persoas que se sitúan na esquerda progresista non sintan contradición algunha á hora de preferir a organizacións fundamentalistas que recorren ao terrorismo antes que a gobernos democraticamente elixidos por moi erradas que consideren as súas decisións?
.
Lamentabelmente isto sucede porque Europa vive unha especie de "tormenta perfecta" que ten a Israel no seu centro, e por extensión, a todo o que poida ser identificado "co xudeu". A letal combinación de corrección política levada ao absurdo, o activismo das organizacións islámicas e islamitas e a aberta hostilidade dos medios de comunicación contra Israel provocaron na opinión pública europea unha potente corrente que considera que "nada disto sucedería se non fóra pola existencia de Israel". O último ingrediente que faltaba é, paradoxalmente, a elección de Barack Obama á presidencia dos Estados Unidos. Por vez primeira en déca
das nas rúas de Europa a esquerda radical deixou -de momento- de queimar bandeiras estadounidenses e os medios de comunicación apenas tardaron uns minutos en deixar de culpar á Administración estadounidense de calquera catástrofe sucedida nas relacións internacionais. O resultado é que Israel se quedou como único culpable a ollos dunha maioría. E se a isto engadímoslle a choiva fina constante que desde hai décadas relaciona o militarismo israelí co xudaísmo (son habituais nos medios europeos as fotos de soldados co talit rezando xunto aos Merkava) temos servido o prato do antisemitismo máis activo que se viu en Europa desde os anos trinta do século pasado.
das nas rúas de Europa a esquerda radical deixou -de momento- de queimar bandeiras estadounidenses e os medios de comunicación apenas tardaron uns minutos en deixar de culpar á Administración estadounidense de calquera catástrofe sucedida nas relacións internacionais. O resultado é que Israel se quedou como único culpable a ollos dunha maioría. E se a isto engadímoslle a choiva fina constante que desde hai décadas relaciona o militarismo israelí co xudaísmo (son habituais nos medios europeos as fotos de soldados co talit rezando xunto aos Merkava) temos servido o prato do antisemitismo máis activo que se viu en Europa desde os anos trinta do século pasado. .
E o peor é que non se recoñece. "Fáltanos moito para chegar a ser unha sociedade antisemita", declaraba impertérrito un responsábel gobernamental español a un importante membro da comunidade xudía internacional en presenza de quen asina estas liñas. O certo, é que en Europa se dispararon as agresións contra templos e as profanaciones de cemiterios xudeus. Un non sabe onde está a liña vermella para falar de "sociedade antisemita", aínda que é seguro que cando se cruce será xa demasiado tarde para sisudas disquisicións. Porque o problema é que o antisemitismo non é percibido como unha enfermidade da sociedade que augura sufrimento non só para a comunidade xudía. Non, o antisemitismo "é cousa dos xudeus". E o que é peor é presentado como coartada intelectual dunha reivindicación xusta: "a causa palestina". A frase "eu non son antisemita, senón antisionista" é un mantra que é posíbel escoitar e ler constantemente. Un mantra que está lexitimado socialmente e do que curiosamente fan gala persoas que se consideran de esquerdas e progresistas.
.
Moitos deles non saben ou non queren saber que hai apenas corenta anos o sionismo, o movemento de liberación nacional do pobo xudeu, era precisamente una das bandeiras da esquerda democrática mundial. E esas mesmas persoas que se declaran antisionistas, porque se consideran demócratas, pechan ollos e oídos aos constantes abusos que organizacións como Hamas cometen contra os dereitos humanos da mesma poboación palestina. No fondo, como case todo na vida, trátase de facer un exercicio de sinceridade. Por qué prefiro unha tiranía islamita a unha democracia xudía?
Comentarios