Por Rubén Kaplan
.
Parafraseando a Hamlet, o personaxe de William Shakespeare, que, no seu soliloquio, expresa a dúbida ontolóxica; "ser ou non ser, esa é a cuestión", bombardear ou non a Irán, é o interrogante que obsesiona a Israel e en menor medida á EE.UU. e a Occidente. O domingo pasado, Ali Akbar Salehi, Xefe da Organización de Enerxía Atómica de Irán, conforme a instrucións do presidente Mahmoud Ahmadinejad, ordenando comezar a traballar na produción de combustible de alto grao nuclear para un reactor en Teherán con fins "medicinais", manifestou a intención do país persa de construír dez novas instalacións de uranio enriquecido durante o ano próximo iraniano que comeza o 21 de marzo. Con todo, Salehi tamén suxeriu que a produción se detería si Irán recibise combustible enriquecido ao 20% do estranxeiro. O anuncio, que implica un novo desafío do réxime chiíta, teimudo en obter a bomba atómica, foi recibido con escepticismo polos analistas internacionais, que consideran que o país persa en caso que se apliquen novas sancións contra a súa política nuclear, terá problemas para obter os materiais e compoñentes no exterior, para montar e explotar as novas plantas.
.
Parafraseando a Hamlet, o personaxe de William Shakespeare, que, no seu soliloquio, expresa a dúbida ontolóxica; "ser ou non ser, esa é a cuestión", bombardear ou non a Irán, é o interrogante que obsesiona a Israel e en menor medida á EE.UU. e a Occidente. O domingo pasado, Ali Akbar Salehi, Xefe da Organización de Enerxía Atómica de Irán, conforme a instrucións do presidente Mahmoud Ahmadinejad, ordenando comezar a traballar na produción de combustible de alto grao nuclear para un reactor en Teherán con fins "medicinais", manifestou a intención do país persa de construír dez novas instalacións de uranio enriquecido durante o ano próximo iraniano que comeza o 21 de marzo. Con todo, Salehi tamén suxeriu que a produción se detería si Irán recibise combustible enriquecido ao 20% do estranxeiro. O anuncio, que implica un novo desafío do réxime chiíta, teimudo en obter a bomba atómica, foi recibido con escepticismo polos analistas internacionais, que consideran que o país persa en caso que se apliquen novas sancións contra a súa política nuclear, terá problemas para obter os materiais e compoñentes no exterior, para montar e explotar as novas plantas.
.
O chanceler francés Bernard Kouchner, que comparte esa tesitura, insistiu en que Irán non ten a capacidade de enriquecer uranio ao 20%, como o declama e acusou a Teherán de chantaxe. En sintonía, o ministro de Defensa francés, Herve Morin, advertiu despois das conversas en París co seu homólogo de Estados Unidos Robert Gates que a EE.UU. e Francia presionarán por novas sancións da ONU contra Irán, coas que están de acordo todas as potencias, con excepción de China. Pola súa banda, o ministro de Asuntos Exteriores de Alemaña, Guido Westerwelle dixo que Irán estivo a usar tácticas dilatorias en lugar de tomar accións para resolver a disputa acerca do seu programa nuclear e que será xulgado polas súas accións e non polas súas palabras, e que só un regreso serio ás negociacións podería previr maiores medidas como as sancións que foron impostas á República Islámica. "Polos últimos dous anos Irán fixo trampa en forma repetida", "Xogou por un longo tempo e por suposto na comunidade internacional non podemos aceptar un Irán nuclear armado". Mentres se estudan as medidas punitivas contra o Estado teocrático, o Ministro de Defensa de Irán, prófugo de Interpol polo seu rol na planificación e dirección do ataque terrorista do 18 de xullo de 1994 contra a Asociación Mutual Arxentina Israelita (AMIA) en Buenos Aires, que causou a morte de 85 persoas e deixou feridas a 240, na súa maioría arxentinos, anunciou a produción de dous tipos de baterías antiaéreas, denominadas Rad e Nazir, segundo, el, máis poderosas que as do sistema ruso S-300 que adquiriu en Rusia en 2007, pero que Moscova, presionado por EE.UU., até o momento, non enviou. Ahmad Vahidi, interdicto desde xuño de 2008 pola Unión Europea, considerado como unha persoa vinculada á proliferación atómica de Irán e ao desenvolvemento de armas e vectores nucleares, afirmou que a forza antiaérea, poderá levar a cabo tanto tarefas de vixilancia, como tácticas de ofensiva con alta precisión e longo alcance. A carreira armamentista da República Islámica, comezou cun programa en 1992, mediante o cal produciu unha gran cantidade de pertrechos bélicos, entre os que se inclúen tanques, mísiles de rango medio e torpedos, que pretende culminar coa obtención de bombas nucleares.
.
Desde hai uns anos, o presidente de Irán, cínico negador do Holocausto, Mahmoud Ahmadinejad, vén ameazando reiteradamente con facer desaparecer a Israel do mapa, ante a grave indolencia da ONU, que, en lugar de sancionalo, estendeulle o 25 de setembro de 2008 unha invitación como convidado de honra para cear no Grand Hyatt Hotel de New York , por medio do Presidente da Asemblea Xeral das Nacións Unidas, para o sesaxésimo terceiro período de sesións, o cura católico Miguel D´Escoto. Recentemente, sumouse á retórica ameazante de Ahmadinejad, o Líder Supremo Aiatolá Alí Jamenei, quen ostenta o poder real en Irán. Jamenei, declarou como tantas veces anunciou Ahmadinejad, que a entidade Sionista, como chama ao Estado de Israel, pronto desaparecerá. Tanto o presidente, como o Líder Supremo de Irán, veñen sendo obxecto por parte do seu pobo, de nutridas manifestacións de protesta desde as eleccións presidenciais fraudulentas do 12 de xullo de 2009. Desde Washington e a Unión Europea (UE) advertiron, pola súa banda, do perigo de novas violacións aos dereitos humanos en Irán ante o aniversario da fundación do Estado islámico iraniano o 11 de febreiro, segundo un comunicado conxunto emitido hoxe pola Casa Branca. Cominaron, así mesmo, ao goberno iraniano a "cumprir coas súas obrigacións internacionais sobre o respecto dos dereitos humanos, a pór fin ao abuso do seu propio pobo e a levar ante a Xustiza aos responsables deses abusos". Ademais, o comunicado critica as detencións e os procesos xu
diciais masivos, así como as execucións dos manifestantes, a intimidación de familiares dos detidos e o feito de que Teherán negue aos seus cidadáns o dereito a expresar a súa opinión libremente. Cabe consignar que se rexistraron abusos sexuais e violacións a mulleres e homes nos cárceres de Irán, para crebar o espírito dos opositores. Ante o descontento cada vez maior cara ao réxime teocrático, Ahmadinejad e o Aiatolá Jamenei especulan que a obtención de armamento nuclear e unha eventual guerra con Israel e talvez EE.UU., podería aglutinar e unir ao fragmentado e nacionalista pobo iraniano, tal como sucedese na Arxentina coa ditadura militar que decidiu emprender unha guerra contra Gran Bretaña en xuño de 1982, para recuperar as Illas Malvinas e poder lograr con esa reivindicación, o consenso e a aprobación dunha sociedade que lle era adversa. O involucramiento de Estados Unidos nunha contenda contra Irán é incerto. A ex candidata a Vicepresidente e Gobernadora de Alaska, Sarah Palin, describiu ao presidente Barack Obama, como un ser débil contra o terrorismo e a defensa nacional. "Estamos en guerra", estes son actos de guerra que estes terroristas están a cometer. "O tratamento desta cuestión como unha mera aplicación da lei, coloca ao noso país nun gran risco polos extremistas islámicos radicais. Eles saben que estamos en guerra, e para gañar esa guerra, necesitamos un comandante en xefe, non un profesor de Dereito de pé no atril". Non obstante esas descualificacións, Palin, declarou o domingo pasado que Obama, pode gañar de novo si lle da o seu respaldo a Israel e decide atacar a Irán. Contrariando a Sarah Palin, o xeneral David Petraeus, Comandante da Rexión do Medio Oriente e o Golfo, confirmou que Estados Unidos posúe un plan de continxencia para bombardear as instalacións nucleares de Irán e que sería irresponsable non ter varios, segundo os casos. Até o ano pasado Irán tivo tempo de aceptar as negociacións suxeridas polos membros permanentes do Consello de Seguridade das Nacións Unidas: Rusia, Estados Unidos, Francia, China, Alemaña e o Reino Unido, pero rexeitou estas propostas e argumentou que respondería a fins de xaneiro. Petraeus espera que Irán acepte as negociacións diplomáticas, aínda que sinalou que non hai unha data límite para que Estados Unidos execute o plan de continxencia (bombardeo), pero que de todas as maneiras hai un tempo de espera antes da acción. Para Israel, que ve ameazada a súa existencia por Irán, os tempos de espera son distintos. Chegado un punto límite, a obtención de bombas nucleares por parte do seu confeso inimigo, que xura eliminalo da face da terra, o Estado hebreo enfróntase á disxuntiva máis grave que a de Hamlet, de ter que decidir, si bombardear ou non, as instalacións nucleares do país persa, coa axuda de EE.UU. ou pola súa conta, coas dificultades militares e riscos, que esa acción leva.
Comentarios