Por Ruben Kaplan
A cancelación das conversas con Occidente referidas ao programa nuclear por parte de Irán, anunciadas a comezos de decembro polo seu presidente, o reiterado negador do Holocausto, Mahmoud Ahmadinejad á televisión estatal iraniana (IRIB), nas que este, desatendendo a resolución do Organismo Internacional de Enerxía Atómica, aducía que eran innecesarias, atopan dramática explicación nos minuciosos documentos confidenciais de intelixencia obtidos polo diario británico The Times, que revelan que Teherán, está a traballar nas probas dun compoñente final clave para o desenvolvemento dunha bomba atómica.
Os documentos técnicos, publicados en The Times pola xornalista Catherine Philp, escritos orixinalmente en farsi, traducidos e verificados separadamente por dous persas ao inglés, demostran inequivocamente que o perigoso réxime teocrático de Irán, coa fachada e escusa do uso do desenvolvemento nuclear "pacífico" e civil lexítimo, oculta o seu propósito militar. A evidencia máis clara do proxecto nuclear iraniano, segundo os expertos, advírtese na descrición detallada dun plan de catro anos para probar un iniciador de neutróns, o deuteruro de uranio, compoñente dunha bomba nuclear que provoca unha explosión. Cabe lembrar, que ese elemento é o mesmo que foi utilizado polo doutor Abdul Qadeer Kahn, o científico indio que desenvolveu a bomba atómica en Paquistán e que, tempo despois de ser declarado heroe nacional nese país, foi detido por vender a tecnoloxía nuclear a varios países, entre os cales se atopaba Irán. Respecto diso, David Albright, un físico e naquel momento presidente do Instituto de Ciencia e Seguridade Internacional de Washington, que analizou centos de páxinas de documentos relacionados co programa iraniano, aseverou que "Aínda que Irán podería afirmar que este traballo é para fins civís, non ten aplicacións civís".
Os esclarecedores documentos, xa están en posesión das máis importantes axencias de intelixencia de varios países occidentais, entre eles Gran Bretaña. Así mesmo, unha fonte de alto rango no Organismo Internacional de Enerxía Atómica (OIEA), confirmou que xa foran derivados ao organismo de control nuclear da ONU. Un portavoz de Relacións Exteriores e da oficina de Commonwealth dixo: "Non facemos comentarios sobre a intelixencia, pero as nosas preocupacións sobre o programa nuclear de Irán son claras. Obviamente, este documento, si é auténtico, expón serias dúbidas sobre as intencións de Irán. Mark Fitzpatrick, investigador principal para a non proliferación do Instituto Internacional de Estudos Estratéxicos, foi categórico nas súas afirmacións. "Se Irán está a traballar no desenvolvemento de armas atómicas, significa que non hai unha solución diplomática e a súa conduta podería constituír un "casus belli", alocución latina que significa causa ou 
motivo que pode provocar unha guerra. En setembro, a República Islámica de Irán, que ameaza desde hai moito tempo con borrar a Israel do mapa, sen por iso recibir sanción algunha pola ONU, viuse obrigada a admitir o que era un segredo: A construción de instalacións de enriquecemento de uranio preto da cidade de Qom. Este descubrimento, renovou os temores que Irán poida ter outros lugares ocultos para enriquecer uranio. O presidente Ahmadinejad afirmou entón que quería construír dez deses sitios. O fin de semana último, Manouchehr Mottaki, o Ministro de Relacións Exteriores iraniana, dixo que Irán necesita até 15 plantas de enerxía nuclear para satisfacer as súas necesidades de enerxía, a pesar dos enormes recursos de petróleo no país e as reservas de gas. Unha proposta apoiada polas Nacións Unidas para eliminar as existencias de Irán fracasou hai pouco cando Ahmadinejad dixo que Irán comezará o enriquecemento de uranio a un grao superior, o que implica un paso máis preto de producir o 90 por cento de combustible de grao necesario para unha bomba atómica. En 2002, un grupo de oposición iraniana, revelou a existencia dunha planta de enriquecemento de uranio en Natanz, que constituíu a primeira evidencia dun programa clandestino nuclear de Irán.
Unha estraña estimación de Intelixencia Nacional de EE.UU. en 2007, concluíu que o desenvolvemento de armas nucleares en Irán, foi suspendido en 2003 e as autoridades norteamericanas dixeron con "confianza moderada" que non se renovou a mediados de 2007. Con todo, Gran Bretaña, Alemaña e Francia creen que a prosecución desa premisa, xa se renovou por entón. Fontes de intelixencia occidentais afirman que no 2003, Irán carecía de suficiente material fisible para construír unha bomba atómica, mais xa reunira os coñecementos técnicos necesarios para logralo. Só lle faltaba concluír as probas necesarias para asegurarse que os seus dispositivos funcionasen. A clave dun plan exitoso de testeo para determinar si o dispositivo funciona, é a detonación dunha explosión, sen deixar pegadas de uranio detectable polo mundo exterior. Si puidesemos comprobar eses rastros, serian considerados como unha proba irreversible da intención de Irán de converterse nunha potencia nuclear. Quen se estima pode coadxuvar a ocultar as evidencias das deflagracións é Mohsen Fakhrizadeh, considerado o xefe clandestino de armas nucleares e un dos serventes máis fieis do réxime do Aiatolá Jomeini, cuxo retrato foi queimado nas recentes protestas de opositores en Teherán. Profesor de física e ex oficial da Garda Revolucionaria de Irán, imposibilitado de saír do país por orde do Consello de Seguridade da ONU, que tamén impuxo a conxelación dos seus activos, crese que Fakhrizadeh, segundo os documentos obtidos por The Times, dirixe aos científicos iranianos militares que suxiren unha forma de solucionar o problema, mediante a execución das probas de substitución de deuteruro de titanio para substituír o composto de uranio.
O deuteruro de titanio compórtase da mesma maneira, producindo un fluxo de neutróns mensurables, pero sen deixar as pegadas de uranio e a explosión tamén sería menor. Á vez que Israel, por estritas razóns de supervivencia, avalía a posibilidade e consecuencias dun ataque preventivo ás instalacións nucleares de Irán, Occidente pensa puerilmente na estéril aplicación de maiores sancións económicas ao fanático réxime teocrático que oprime ao seu mesmo pobo. É moi probable que os movementos terroristas Hezbollah en Líbano e Hamas na Franxa de Gaza, armados e financiados pola República Islámica de Irán, comecen as agresións e provocacións contra o Estado xudeu, e mesmo chegar a desatar unha guerra, co fin de distraer a atención e posibilitar, dese modo, que o sinistro Ahmadinejad, poida estar en condicións de disparar o gatillo nuclear.
Comentarios