Por Daniel Alaluf
(Desde Jerusalem)
.
.
Pasaron nove meses desde que Benjamín Netanyahu, (re)asumiu como primeiro ministro de Israel, tras unhas eleccións que, nas urnas, perdeu. Desde entón, algúns datos parecen indicar a madurez política, a tranquilidade e a seguridade que da súa figura se desprenden, e que son valoradas tanto a nível local como internacional.
"Nada é máis difícil, e por tanto máis prezado, que posuír a capacidade de tomar decisións" Napoleón Bonaparte
Tras nove meses de goberno, podemos observar que a versión 2009 de Biniamin Netanayahu parece ser moi distinta a aquela que gobernase Israel unha década atrás. Entre outras cousas, parece estar moito máis tranquilo e seguro de si mesmo, calidades altamente valoradas nesta zona do planeta.
Biniamin Netanyahu conta cunha lexitimación local e internacional sen precedentes. Os seus críticos e rivais aceptan indiscutiblemente o seu liderado e, a pesar da súa coalición de centro-dereita, non é considerado un líder de só medio país como o fora durante o seu goberno anterior. A pesar de lograr menos votos que a súa opositora, Tzipi Livni, desde o momento no cal logrou formar o seu goberno, o goberno con máis cargos da historia de Israel - 30 Ministros e 9 vice ministros - converteuse no Premier de todos os israelís.
Tras nove meses de goberno, podemos observar que a versión 2009 de Biniamin Netanayahu parece ser moi distinta a aquela que gobernase Israel unha década atrás. Entre outras cousas, parece estar moito máis tranquilo e seguro de si mesmo, calidades altamente valoradas nesta zona do planeta.
Biniamin Netanyahu conta cunha lexitimación local e internacional sen precedentes. Os seus críticos e rivais aceptan indiscutiblemente o seu liderado e, a pesar da súa coalición de centro-dereita, non é considerado un líder de só medio país como o fora durante o seu goberno anterior. A pesar de lograr menos votos que a súa opositora, Tzipi Livni, desde o momento no cal logrou formar o seu goberno, o goberno con máis cargos da historia de Israel - 30 Ministros e 9 vice ministros - converteuse no Premier de todos os israelís.
No pasado, Netanyahu, nunca tivo tanto apoio no ámbito político. Este líder logrou formar unha coalición na que conviven personaxes da dereita israelí, entre eles Benny Begin, Moshe Yaalon e Avigdor Lieberman, con aqueles que deberían sentir a responsabilidade histórica de representar á esquerda israelí: Ehud Barak, Biniamin Ben Eliezer e Isaac Herzog; e as prostitutas do sistema político israelí: o partido relixioso Xas, cuxa ideoloxía política se atopa a disposición do mellor ofertante. Pero, indubidablemente, a falta de conciencia e compromiso ideolóxico dos líderes do decadente partido Avodá é un dos principais cómplices da estabilidade de Netanyahu.
Durante o ano 2009, Netanyahu debeu enfrontar temas cruciais que poderían ameazar a súa estabilidade política: O orzamento anual, o perigoso silencio con Hamas, as presións americanas e a crecente ameaza nuclear iraniana. Aínda que ningún dos temas foi solucionado, o líder do Likud está a demostrar unha gran versatilidade a fin de manexalos sen arriscar o seu poder. Quizais o manter o poder sexa o verdadeiro obxectivo que persegue Netanyahu.
O orzamento foi aprobado rapidamente, Netanyahu mantívose fóra do conflito deixando no foco do mesmo ao seu Ministro de Economía e ao líder da Histadrut (Unión de Traballadores) e sendo ao final de contas el quen mediase entre ambos para traer a solución ás divisións, anotándose así un punto ao seu favor fronte á opinión pública.
Seducindo a destra e sinistra
Netanyahu coquetea coa esquerda e coa dereita, cos ortodoxos e cos nacionalistas, cos colonos e con Barack Obama. A esquerda tenta desesperadamente, ante a falta dun líder propio, que Netanyahu pase a unha etapa de "revolución ideolóxica" -tal como fixera no pasado Menajem Begin, Ariel Sharon e Ehud Olmert- e sexa o novo líder dos esforzos para lograr a paz. Mentres que a dereita urxe para que cumpra coas duras promesas electorais que o diferenciaban da centro-esquerda de Tzipi Livni.
A nivel internacional a súa posición fronte ao mundo tamén é estable. Aínda que a prensa adoita criticar moi duramente ao seu goberno, e principalmente a alguéns expoñentes de dereita que son parte do mesmo, como o Chanceler Avigdor Lieberman, os ataques mediáticos raramente son dirixidos persoalmente contra o Premier. Líderes como o presidente exipcio Hosni Mubarak, un dos grandes inimigos do "vello" Netanyahu, e o Rei Abdullah de Xordania non teñen problema algún en sentar e falar comodamente coa versión Bibi 2009. O Boicot bizarro que impuxo o Presidente da Autonomía Palestina, Mahmud Abbas, non parece ter valor algún.
Habilidade política
Netanyahu goza dos beneficios que lle brinda o amplo espectro político que logrou formar entre dirixentes tan dispares como Avigdor Lieberman e Ehud Barak. Mentres o primeiro serve como escudo e é o obxectivo de todas as críticas da comunidade internacional, o segundo crea unha imaxe de centrismo no goberno de Netanyahu. A postura ideolóxica de Netanyahu achégase moito máis á de Lieberman que á de Barak, e a pesar do momentáneo conxelamento da construción nos territorios ocupados, os seus socios da dereita israelí teñen un rol preponderante no momento de definir as políticas do goberno.
A aparente estabilidade non debemos confundirnos. Non todo é tan tranquilo como parece. A súa oficina é aínda débil e sofre dunha imaxe de extrema dereita e prol relixiosa. O seu silencio, no que respecta ao conflito palestino-israelí, reflicte unha gran confusión e o medo a enfrontarse co goberno estadounidense. As súas declaracións de non retirarse das alturas do Golán son altamente populistas e chegado o momento non poderán ser cumpridas, a súa preocupación polo orzamento e o tipo de medidas que tomou mediante as cales se mostrou como "o salvador", demostra que o Biniamin Netanyahu do 2009 aínda se preocupa demasiado polo que din os medios e a relativa calma que existe nas fronteiras, tanto do norte como do sur, evitáronlle ter que enfrontar verdadeiras crises que afecten a seguridade do país.
A nove meses do comezo da súa cadencia este intelixente e astuto líder parece ter a capacidade de seducir á cidadanía e ao mundo e non tomar posturas que demostren realmente con que sector do mapa político se atopa comprometido. Tras nove meses aínda non se pode distinguir algún programa político na vida de Netanyahu que vaia máis aló da súa supervivencia, non hai ningún acordo de paz en vista nin tampouco ningunha ousada operación militar que tente "eliminar" as ameazas existenciais de Israel.
Escenarios perigosos
A actitude de Netanyahu é arriscada. Os verdadeiros líderes non poden conformar a todos os sectores políticos. Esta receita pode desencadearse en dous perigosos escenarios, o primeiro é a posible caída do líder no momento que se vexa na obrigación de tomar unha decisión que o comprometa ideolóxicamente e o segundo -e quizais máis perigoso nesta zona do planeta- é o de continuar alimentando o perigoso status quo existente, grazas ao cal os problemas existenciais do Estado non se resolven. Aínda que de momento non hai enfrontamentos entre palestinos e israelís, a diferenza da crenza de gran parte da poboación, o conflito non se conxelou, o silencio no medio Oriente adoita ser demasiado perigoso.
Parece ser que o Premier observa cada mañá "para onde sopra o vento" e alí se dirixe. Nos últimos meses vimos como as súas posicións mudan constantemente. A súa actitude fronte ás políticas económicas a seguir hoxe en día é completamente a aquela que levase a cabo empecinadamente 6 anos atrás cando fora Ministro de Economía. Xa non propón recortes orzamentarios nin reformas importantes, subiu as asignacións familiares (as mesmas que recortara no pasado) e adheriu o desproporcionado orzamento das Yeshivot (Escolas de estudo relixioso) ao orzamento básico do Estado, comprando desta maneira ao desvergonzado partido Shas. Netanyahu outorgoulle ao Presidente da Unión de Traballadores, Ofer Eini, poder de veto atándose a si mesmo as mans para poder levar a cabo reformas importantes nos sectores onde estas máis se necesitan. E, a "demanda popular", anulou reformas impositivas que el promovera (imposto a froitas e verduras e imposto á auga)
Conclusión
Non nos deixemos enganar, Netanyahu foi electo para decidir, para ben ou para mal. No caso dun país como Israel estas decisións poden significar a diferenza entre a desilusión e a esperanza, entre a guerra e a paz. Israel non se pode dar o luxo de ter líderes que non decidan a fin de manter o seu posto. Esperemos que en decembro do próximo ano poidamos facer un balance no cal podamos analizar decisións que cambien o destino de Israel. Esperemos que no ano 2010, este indeciso premier se comprométase e tome unha resolución definitiva a fin de que Gilad Shalit volva san e salvo a Israel.
Israel necesita un líder que, ante todo, teña o valor de comprometerse e usar a arte da política e os xogos de coalición a fin de avanzar políticas que axuden a resolver os cruciais problemas do país en lugar de buscar aliados para poder sobrevivir tres anos máis. A supervivencia de Israel como un Estado democrático con límites aceptados internacionalmente, débese atopar por sobre calquera outro tipo de supervivencia persoal. O Sr. Netanyahu moi pronto deberá darse de conta de que o non decidir é a máis perigosa forma de decidir.
Tirado da Revista Horizonte
Comentarios