Por Israel Harel
Haaretz - 29.10.09
.
O bombardeo continua: Despois das acusacións de Human Rights Watch (HRW) e do informe Goldstone (que son só as dúas máis destacadas entre moitas, incluíndo algunhas de fabricación caseira), un foguete [tamén artesanal?] de Amnistía Internacional, "Augas Turbias", aterrou. A esencia: Israel seca aos palestinos. Toda difamación que trate sobre unha suposta discriminación cara aos palestinos inmediatamente acapara os titulares e é transmitida e difundida xenerosamente, en Israel máis que en calquera outro lugar, polo xeral sen comprobación algunha e, ás veces, sen nin sequera solicitar algún comentario por parte das autoridades. O redactor de noticias sabe, por exemplo, que só hai uns 300.000 colonos, e non 450.000 - que "malgastan" co seu alto consumo a auga dos palestinos (algúns engaden mesmo "o sangue"). O motivo da ampla cobertura por parte dos medios de comunicación israelís das mentiras que tratan de ensuciar o seu país non é moi diferente da motivación das propias organizacións estranxeiras: socavar moralmente a Israel, ante os seus propios ollos e ante os do mundo.
O bombardeo continua: Despois das acusacións de Human Rights Watch (HRW) e do informe Goldstone (que son só as dúas máis destacadas entre moitas, incluíndo algunhas de fabricación caseira), un foguete [tamén artesanal?] de Amnistía Internacional, "Augas Turbias", aterrou. A esencia: Israel seca aos palestinos. Toda difamación que trate sobre unha suposta discriminación cara aos palestinos inmediatamente acapara os titulares e é transmitida e difundida xenerosamente, en Israel máis que en calquera outro lugar, polo xeral sen comprobación algunha e, ás veces, sen nin sequera solicitar algún comentario por parte das autoridades. O redactor de noticias sabe, por exemplo, que só hai uns 300.000 colonos, e non 450.000 - que "malgastan" co seu alto consumo a auga dos palestinos (algúns engaden mesmo "o sangue"). O motivo da ampla cobertura por parte dos medios de comunicación israelís das mentiras que tratan de ensuciar o seu país non é moi diferente da motivación das propias organizacións estranxeiras: socavar moralmente a Israel, ante os seus propios ollos e ante os do mundo.
.
Dado que os esforzos militares non lograron danar a "motivación dos israelís á hora de defender o Estado xudeu", os que queren destruír a este país centráronse recentemente no intento de demonizar a este estado, de volverlle a vida insoportable (orientando as súas mentiras ao momento débil dos "xudeus": a sensibilidade ante a inxustiza), e atacar ao sentido sionista da xustiza. Non só viñemos desde moi lonxe (algúns engaden que ao servizo do colonialismo) para saquear as terras dos palestinos, senón que mesmo, despois de expulsar á maioría deles e de seguir cometendo crimes de guerra (en Gaza), estamos a secar os seus pozos en Judea e Samaria (Suha Arafat mesmo afirmou que os envelenábamos). E mentres, moitos xudeus dedícanse alegremente a incorporarse ao carro desta guerra psicolóxica anti-Israel, e moitos deles cobrando salarios pagos por gobernos estranxeiros e por organizacións como Amnistía Internacional.
Dado que os esforzos militares non lograron danar a "motivación dos israelís á hora de defender o Estado xudeu", os que queren destruír a este país centráronse recentemente no intento de demonizar a este estado, de volverlle a vida insoportable (orientando as súas mentiras ao momento débil dos "xudeus": a sensibilidade ante a inxustiza), e atacar ao sentido sionista da xustiza. Non só viñemos desde moi lonxe (algúns engaden que ao servizo do colonialismo) para saquear as terras dos palestinos, senón que mesmo, despois de expulsar á maioría deles e de seguir cometendo crimes de guerra (en Gaza), estamos a secar os seus pozos en Judea e Samaria (Suha Arafat mesmo afirmou que os envelenábamos). E mentres, moitos xudeus dedícanse alegremente a incorporarse ao carro desta guerra psicolóxica anti-Israel, e moitos deles cobrando salarios pagos por gobernos estranxeiros e por organizacións como Amnistía Internacional.
.
As acusacións de Amnistía Internacional sobre o problema da auga carecen de fundamento. A maioría dos asentamentos reciben auga entubada da compañía de augas Mekorot desde o interior da Liña Verde, así pois, non provén dos pozos que en Cisxordania pertencen aos palestinos, tal como afirma Amnistía Internacional. E os palestinos non "teñen que limitarse" con 70 litros ao día ("ou menos") per cápita. Segundo o
s acordos asinados en Oslo, os palestinos teñen dereito a 23,6 millóns de metros cúbicos ao ano, pero en realidade bombéaselles, co consentimento de Israel, 70 millóns de metros cúbicos. Ademais disto, a Administración Civil israelí fornece auga, por encima dos requisitos de Oslo, a aqueles pobos palestinos que realmente están a sufrir de escaseza. Unha cuestión crave que os medios de comunicación de Israel deixaron sen resposta é por que Israel non prevé a fraude no bombeo, en violación dos acordos de Oslo sobre a drenaxe e a contaminación (xunto coas augas residuais que se filtran) dos acuíferos de montaña. Amnistía Internacional e o resto das organizacións o prol-palestinos non esixen en ningún momento coñecer onde están os moitos millóns de dólares que fluíron cara á Autoridade Palestina para a construción dun sistema hídrico eficaz e económico, ou onde está o diñeiro que o Banco Mundial e outros organismos de axuda previron para a construción por parte palestina dun sistema de rede de sumidoiros que protexa o medio ambiente e evite a filtración das augas residuais nos acuíferos.
As acusacións de Amnistía Internacional sobre o problema da auga carecen de fundamento. A maioría dos asentamentos reciben auga entubada da compañía de augas Mekorot desde o interior da Liña Verde, así pois, non provén dos pozos que en Cisxordania pertencen aos palestinos, tal como afirma Amnistía Internacional. E os palestinos non "teñen que limitarse" con 70 litros ao día ("ou menos") per cápita. Segundo o
s acordos asinados en Oslo, os palestinos teñen dereito a 23,6 millóns de metros cúbicos ao ano, pero en realidade bombéaselles, co consentimento de Israel, 70 millóns de metros cúbicos. Ademais disto, a Administración Civil israelí fornece auga, por encima dos requisitos de Oslo, a aqueles pobos palestinos que realmente están a sufrir de escaseza. Unha cuestión crave que os medios de comunicación de Israel deixaron sen resposta é por que Israel non prevé a fraude no bombeo, en violación dos acordos de Oslo sobre a drenaxe e a contaminación (xunto coas augas residuais que se filtran) dos acuíferos de montaña. Amnistía Internacional e o resto das organizacións o prol-palestinos non esixen en ningún momento coñecer onde están os moitos millóns de dólares que fluíron cara á Autoridade Palestina para a construción dun sistema hídrico eficaz e económico, ou onde está o diñeiro que o Banco Mundial e outros organismos de axuda previron para a construción por parte palestina dun sistema de rede de sumidoiros que protexa o medio ambiente e evite a filtración das augas residuais nos acuíferos..
Outra mentira de Amnistía Internacional: No lado xudeu, di o informe, a agricultura é florecente, mentres que os campos palestinos están secos. A verdade é que a agricultura xudía só existiu nos asentamentos de Gush Katif na Franxa de Gaza. Os rendementos que alcanzaron foron marcas mundiais e proporcionaron unha vida fermosa aos que traballaban alí a terra, antes que o desarraigamento caese sobre eles. A maioría dos xudeus en Judea e Samaria - este é actualmente un dos argumentos utilizados na súa contra - traballa fóra dos asentamentos e regresa aos seus fogares pola noite. Unha razón para iso é que, á parte dalgúns hortos por aquí e por alá e regados con auga de choiva, a agricultura en Judea e Samaria, a causa do terreo montañoso, non produce moitos ingresos. Todos estes feitos coñécenos con certeza os israelís que traballan como investigadores para organizacións como Amnistía Internacional. Pero ao final, os salarios xustifican os medios.
Outra mentira de Amnistía Internacional: No lado xudeu, di o informe, a agricultura é florecente, mentres que os campos palestinos están secos. A verdade é que a agricultura xudía só existiu nos asentamentos de Gush Katif na Franxa de Gaza. Os rendementos que alcanzaron foron marcas mundiais e proporcionaron unha vida fermosa aos que traballaban alí a terra, antes que o desarraigamento caese sobre eles. A maioría dos xudeus en Judea e Samaria - este é actualmente un dos argumentos utilizados na súa contra - traballa fóra dos asentamentos e regresa aos seus fogares pola noite. Unha razón para iso é que, á parte dalgúns hortos por aquí e por alá e regados con auga de choiva, a agricultura en Judea e Samaria, a causa do terreo montañoso, non produce moitos ingresos. Todos estes feitos coñécenos con certeza os israelís que traballan como investigadores para organizacións como Amnistía Internacional. Pero ao final, os salarios xustifican os medios.
Comentarios