Por Sal Emergui
Nablús 8 de setembro de 2009
."Benvido a Casa Palestina". Recíbenos sorrindo mentres apunta a un dos xardíns que rodean o seu espectacular palacio inspirado nunha facenda italiana do século XVI. Munib al Masri, de 75 anos e dono desta xoia arquitectónica, é un dos palestinos máis ricos do mundo. Masri pousa na súa 'modesta casa'. Só fai falta darse un paseo pola súa 'modesta' propiedade, que divisa Nablús, para calibrar o seu poderío. Non moi lonxe do populoso e empobrecido campo de refuxiados de Balata, levántanse 70 acres (283 m2) de amplos xardíns, unha piscina, un enorme parking, un estanque, un anfiteatro, cabalos pura sangue, góticas chemineas de Francia, obras de Picasso e un tapiz pertencente ao rei Luís XIV. Unha luxosa marabilla renacentista construída en catro anos por 260 obreiros baixo a supervisión de 14 arquitectos. A impoñente escultura de Hércules dá unha idea do esp
ello deste mecenas. "Representa determinación e resistencia. é unha inspiración para moitos palestinos", di antes de subir as escaleiras cara ao punto máis alto. "Ves... construíno inspirándome na Alhambra de Granada", sinala satisfeito. Chama a unha pomba que revolotea ao noso ao redor. "Cando estou só, vén", exclama este multimillonario coñecido polo seu humor e unha frialdade empresarial labrada en seis décadas. Cando os palestinos compran ou alugan unha casa, dialogan por teléfono, usan a electricidade ou invisten na Bolsa, atópanse con Masri. Fundador e máximo responsable de Padico (Compañía de Desenvolvemento e Investimento Palestino) está presente en decenas de empresas e proxectos en enerxía, construción, telecomunicación, Mercado de Valores, turismo, industria, etc... A economía palestina depende deste Hércules de Nablús.
ello deste mecenas. "Representa determinación e resistencia. é unha inspiración para moitos palestinos", di antes de subir as escaleiras cara ao punto máis alto. "Ves... construíno inspirándome na Alhambra de Granada", sinala satisfeito. Chama a unha pomba que revolotea ao noso ao redor. "Cando estou só, vén", exclama este multimillonario coñecido polo seu humor e unha frialdade empresarial labrada en seis décadas. Cando os palestinos compran ou alugan unha casa, dialogan por teléfono, usan a electricidade ou invisten na Bolsa, atópanse con Masri. Fundador e máximo responsable de Padico (Compañía de Desenvolvemento e Investimento Palestino) está presente en decenas de empresas e proxectos en enerxía, construción, telecomunicación, Mercado de Valores, turismo, industria, etc... A economía palestina depende deste Hércules de Nablús..
Á marxe de ser un importante directivo en grandes compañías de Xordania e Líbano, Masri (graduado en Xeoloxía) non fuxe da política. E se o fai, a política acode a el en busca de consellos e moito diñeiro. "Eu só quero axudar. Sempre estarei a servir ao pobo palestino, xa sexa desde o Goberno ou nunha cociña. O que me pidan. Pero me gustaría que os novos líderes sexan novos", afirma Masri que en 1970 foi ministro de Obras Públicas en Xordania. O seu íntimo amigo Yasir Arafat ofreceulle ser parte do Goberno da Autoridade Nacional Palestina. No 2003, rogoulle que fose primeiro ministro. "Arafat era o meu compañeiro e amigo pero nunca me beneficiei economicamente desta alianza", asegura recoñecendo que o seu nome sempre sae nas apostas para ser presidente ou primeiro ministro.
.
A impresión neste Palacio é de desconexión total coa realidade exterior, astronómicamente máis pobre. Masri lembra, con todo, que "é un patriota palestino que inviste e axuda ao seu desenvolvemento". Aplaude as medidas israelís que melloraron a situación económica pero matiza: "A ocupación en Cisxordania debe terminar. Temos que liberar os nosos territorios. Nos últimos 42 anos, sempre falei de paz, paz, paz e desgraciadamente aínda non chegou". Masri patrocinou o último Festival de Nablús e a Conferencia Económica en Belén. "Foi un gran éxito e é evidente que hai unha gran mellora económica pero o noso principal problema seguen sendo os postos de control, a circulación, as colonias. Espero que os israelís se dean de conta, antes de que sexa demasiado tarde, que debemos cooperar para que sexa viable a solución de dous Estados".
.
Que opina da chamada 'paz económica' do primeiro ministro israelí, Beniamin Netanyahu? "Está moi ben pero o noso problema é político". Hai unhas semanas, Masri estivo en Damasco e Cairo tentando impor a súa autoridade -e billetera- para acabar coa sanguenta fractura interna. "Espero que pronto consigamos un avance no diálogo entre Al Fatah e Hamas. Os palestinos non poderán alcanzar os seus soños sen a unidade e a participación de todos os grupos", opina Masri que anuncia ao El Mundo: "Se estamos listos, encabezarei un terceiro partido nas eleccións do 2010. Somos respectados por todos. Pedimos a reconciliación interna. Queremos o fin da ocupación israelí. Queremos un Estado democrático". Non teme que Hamas en Gaza prefira un ente baseado na Lei islámica? "Eu creo na democracia. As eleccións do 2006 foron un gran exemplo. Os resultados foron transparentes e se o pobo quere que haxa un presidente de Hamas pois benvido sexa. Se os habitantes de Gaza non queren un Estado democrático, é a súa decisión. Eu respecto o que a xente vota e pensa. Evidentemente, prefiro un Estado secular e democrático", responde. Masri revela o seu soño: "Só teño 74 anos e quero ver a paz antes de morrer. Sempre digo que algún día no futuro teremos un Estado palestino. Moita xente cre que é imposible pero eu non perdín a esperanza". Antes da despedida, tócase o xeonllo e sentenza: "Antes adoitaba correr nove quilómetros cada día pero agora dóeme todo, o xeonllo, as costas... debido a tanto correr".
Comentarios