O director de cine israelí Samuel Maoz sorprendeu en Venecia con "Lebanon", unha realista e impresionante historia sobre a primeira guerra do Líbano, baseada nos seus propios recordos como soldado, e que protagonizou a competición oficial da mostra. Un profundo alegato antibelicista co que Maoz tratou de acabar dunha vez cos demos que a súa participación na guerra creáronlle cando apenas tiña 20 anos, en 1982. Pasaron 27 anos, o tempo que tardou o director en poder afrontar os seus recordos a través do cinema. "Necesitaba distancia para usar eses sentimentos, eses recordos, como director". Na película está "parte da miña máis profunda e dolorosa memoria", afirmou o director, que explicou que a historia construíuse sobre os seus recordos, sen tratar de darlle aos feitos unha exactitude histórica. Unha historia que se sitúa en Líbano pero que ben podería desenvolverse en calquera outra guerra e na que os protagonistas son un grupo de vinteañeiros sen ningunha experiencia militar, aterrados polo que están a vivir. "Unha cousa así é imposible de entender, non é cuestión de se estás ou non de acordo coas guerras", precisou Maoz. Na súa opinión e desde a súa experiencia, os sentimentos contra as guerras non os tes cando estás en combate. "Enfróntaste á morte e o que sae é o instinto de supervivencia. Non tes tempo para pensar se está ben ou non a guerra". Un dos puntos orixinais da película é que se desenvolve na súa maior parte dentro do carro de combate que comparten estes soldados e o exterior vese a través das mirillas coas que deben apuntar ou ver o camiño a seguir. "O concepto de que e o filme se desenvolvese dentro do tanque foi creado na miña mente coa intención de usar os meus recordos subxectivos, era unha forma de filtrar os meus recordos", sinalou o director. O seu obxectivo non era que a audiencia entendese os sentimentos senón que sentise, que o público se metese dentro do tanque para que se identificase totalmente cos personaxes. Algo que está logrado na película, que transmite con enorme facilidade a angustia, o temor e a dor dos mozos, ao que axuda a estupenda interpretación de todos os actores, que dotan aos seus personaxes dun realismo moi próximo ao documental.
Comentarios