Por Pilar Rahola
La Vanguardia - 11/09/2009
.
Escribo a cegas, antes de que os feitos sucedan. Non sei, pois, se a manifestación dos herdeiros dun partido que sementou o terror despois da Guerra Civil, e cuxas camisas azuis e razias nos pobos aínda están na pel de miles de familias, circulará con "normalidade" polas rúas de Arenys de Munt. O que é segu
ro é que o permiso para a manifestación de Falange é un exemplo máis da permisividade coa que actúan os herdeiros da peor historia negra de España. Claro que se o avogado do Estado na causa contra o referendo é un tal Jordi Buxadé, ex candidato de Falanxe, todo cadra, para desgraza da democracia. Xa dixen que o referendo parecíame un simple xogo de artificios, pero forma parte do debate da liberdade. A manifestación dun partido de extrema dereita, de escuro pasado e sanguento recordo, só forma parte da negritude dun presente que cuspe na historia. Non teño dúbidas de que, se a manifestación se produce, Arenys de Munt sufrirá un ataque de indignidade, unha burla a miles de vítimas. Dúas cousas quedan claras. Primeiro, que nas esquinas da xustiza aínda existen raposos fascistas que están postos para defender á galiña da democracia, e así nos vai; e dous, que as vítimas continúan sendo burladas polos herdeiros dos seus verdugos, tantos anos despois. Mañá, pois, m
áis que nunca, Arenys de Munt será o pobo de todos os demócratas. Ao outro extremo ideolóxico, tampouco sei se tivo éxito o boicot á cantante israelí Noa, que tiña que interpretar "El cant dels ocells" na Diada. Promóveno os de Iniciativa, cuxa empanada mental levaos mesmo ao delirio de convidar como goberno a unha cantante, para promover, como partido, o seu boicot. A pobre non debe de entender nada, sobre todo porque se non queres a un hóspede, non o convides. Pero máis aló destes vaivéns surrealistas propios da ICV de Saura (perdoen, pero Ribó era máis serio) está a cuestión de fondo. Os dous pecados de Noa son, por unha banda, ser israelí, maldade extrema que non queda perdoada polo seu longo currículo a favor da paz, e, polo outro, dicir que Israel é unha democracia e que Hamas é puro integrismo islámico. Ou sexa, peca por obvia, o cal é demasiado para os que queren impor o pensamento único neste conflito. A diferenza de xentes tolerantes como Tomás Alcoverro (con quen acabo de publicar un libro en Destino, "Atrapados na discordia", precisamente sobre as nosas diferenzas sobre o conflito), a maioría destes gurús non debaten sobre o conflito, senón que impoñen unha visión maniquea, furibundamente antiisraelí e, por suposto, dogmática. Nada estraño. Se os de Falanxe son herdeiros da peor herdanza da extrema dereita, estes herdaron a cultura da extrema esquerda. Distintos extremos. Igual amor pola intolerancia.
ro é que o permiso para a manifestación de Falange é un exemplo máis da permisividade coa que actúan os herdeiros da peor historia negra de España. Claro que se o avogado do Estado na causa contra o referendo é un tal Jordi Buxadé, ex candidato de Falanxe, todo cadra, para desgraza da democracia. Xa dixen que o referendo parecíame un simple xogo de artificios, pero forma parte do debate da liberdade. A manifestación dun partido de extrema dereita, de escuro pasado e sanguento recordo, só forma parte da negritude dun presente que cuspe na historia. Non teño dúbidas de que, se a manifestación se produce, Arenys de Munt sufrirá un ataque de indignidade, unha burla a miles de vítimas. Dúas cousas quedan claras. Primeiro, que nas esquinas da xustiza aínda existen raposos fascistas que están postos para defender á galiña da democracia, e así nos vai; e dous, que as vítimas continúan sendo burladas polos herdeiros dos seus verdugos, tantos anos despois. Mañá, pois, m
áis que nunca, Arenys de Munt será o pobo de todos os demócratas. Ao outro extremo ideolóxico, tampouco sei se tivo éxito o boicot á cantante israelí Noa, que tiña que interpretar "El cant dels ocells" na Diada. Promóveno os de Iniciativa, cuxa empanada mental levaos mesmo ao delirio de convidar como goberno a unha cantante, para promover, como partido, o seu boicot. A pobre non debe de entender nada, sobre todo porque se non queres a un hóspede, non o convides. Pero máis aló destes vaivéns surrealistas propios da ICV de Saura (perdoen, pero Ribó era máis serio) está a cuestión de fondo. Os dous pecados de Noa son, por unha banda, ser israelí, maldade extrema que non queda perdoada polo seu longo currículo a favor da paz, e, polo outro, dicir que Israel é unha democracia e que Hamas é puro integrismo islámico. Ou sexa, peca por obvia, o cal é demasiado para os que queren impor o pensamento único neste conflito. A diferenza de xentes tolerantes como Tomás Alcoverro (con quen acabo de publicar un libro en Destino, "Atrapados na discordia", precisamente sobre as nosas diferenzas sobre o conflito), a maioría destes gurús non debaten sobre o conflito, senón que impoñen unha visión maniquea, furibundamente antiisraelí e, por suposto, dogmática. Nada estraño. Se os de Falanxe son herdeiros da peor herdanza da extrema dereita, estes herdaron a cultura da extrema esquerda. Distintos extremos. Igual amor pola intolerancia.
Comentarios
Shalom, amics!