Por Ana Jerozolimski
Semanario Hebreo de Uruguai.
.
Desde hai poucos días está reunida na cidade cisxordana de Belén a Sexta Asemblea Xeral de Al Fatah, a primeira que a organización convoca en 20 anos, o cal de por sì é un mal sinal respecto do seu funcionamento. E para comprender a importancia diso, é imprescindible lembrar que Fatah é o compoñente principal dentro da OLP, que é o grupo encabezado polo Presidente da Autoridade Nacional Palestina Mahmud Abbas (Abu Mazen). As divisións internas na Al-Fatah alteraron a dinámica planeada .E pasado este mércores, debido ao tormentoso das reunións, decidiuse postergar os debates até novo aviso, co cal , ao peche desta edición, non estaba claro aínda cal sería o resumo dos mesmos.
Pero xa agora hai algúns malos sinais desde as sesións en Belén -e da súa antesala- que ao noso criterio, son claro motivo de preocupación. Empecemos polo simbólico, o que algúns dirán que é meramente anecdótico, pero que nós consideramos, xustamente porque expresa sentimentos populares e profundos, que é reflexo dun sentir moi auténtico. No congreso participou, entre os 2000 delegados presentes, tamén Khaled Abu Usbah, un dos terroristas que en 1978 secuestrou un ómnibus de pasaxeiros en Israel, matando a 37 civís, entre eles 12 nenos. O ex Primeiro Ministro Ahmed Qreia (Abu Ala) presentouno dicindo que "temos entre nós hoxe ao heroe Khaled Abu Usbah, heroe da operación encabezada pola Shahida (mártir) Dalal Al-Mughrabi". Elevando a voz en sinal de entusiasmo e emoción, continuou: "Toda a gloria! Toda a gloria! Todas as irmás hoxe aquí presentes, son as irmás de Dalal!".
As súas palabras foron transmitidas en vivo ese martes 4 de agosto pola televisión da Autoridade Palestina. O público, enardecido, aplaudía sen cesar. Isto é terrible. Que un ex Premier palestino, quen conduciu persoalmente durante meses o equipo palestino de negociación con Israel en nome do goberno "moderado" de Abbas, fale de asasinos de civís como heroes, é, por dicilo delicadamente, un mal sinal. E que todos os presentes vitoreen a un deles presente e o recordo da terrorista morta no atentado, con tantos entusiastas aplausos, é outro mal sinal. É que dificilmente alguén discrepe con que Hamas é a facción máis extremista na area palestina, pero abonda con que Fatah sexa o "moderado" en comparación con Hamas, cando de acadar a paz se trata. Seica a mensaxe que sae do congreso de Al Fatah indica que o futuro é promisorio no que a negociacións de paz se trata - é que as complicacións, son inherentes por certo a todo proceso negociador, e neste campo, tanto os palestinos como Israel teñen que lograr salvalas e evitar cometer erros.
Pero cando de entrada este é o ambiente no lado palestino, será moi dificil chegar a un común denominador. E a confirmación da complexa situación respecto diso vai moito máis alá do incidente puntual recentemente detallado. Nun interesante artigo do xornalista e investigador israelí Pinjas Inbari -que durante anos escribiu no xornal de esquerda "Al Hamishmar"- quedan claras as dúbidas a expor respecto das intencións de Al Fatah de cara ao futuro, no relacionado ao vínculo con Israel. Os dous documentos principais que se determinou serian analizados polo Congreso de Fatah son o Programa político e a "Orde interna" de Fatah. O primeiro, segundo explica Inbari, pode ser considerado como certo progreso en termos de aceptar unha solución política ao conflito con Israel, como alternativa á violencia, aínda que non chega a renunciar ao principio da "loita armada". "O verdadeiro problema radica no documento da orde interna, que reinstaura todas as frases que foron omitidas do Programa político"- explica Inbari. "Mentres o Programa político aspira a subordinar a loita á necesidade da lexitimidade internacional, a orde interna é moi clara no seu rexeitamento de todas as iniciativas internacionais de paz".
Ese documento, central na convención, Fatah mantén a loita armada como unha estratexia para a liberación de toda Palestina e até da eliminación de Israel. O articulo 12 exhorta a "liberar completamente Palestina e eliminar o estado de ocupación sionista no económico, no político, no militar e no cultural". Cabe lembrar que "toda Palestina" inclúe o territorio do estado soberano de Israel. O artigo 13 chama a "establecer un estado soberano e democrático palestino sobre todo o territorio palestino". Fala só de "un estado". Polas dúbidas, o artigo 17 aclara: "A revolución popular armada é a única forma inevitable de liberar Palestina", mentres que o artigo 19 agrega que "a loita non terminará até a eliminación da entidade sionista e a liberación total de Palestina". Debemos confesar. Sempre cremos que o Presidente Abbas fala en serio cando menciona o seu desexo de solucionar pacíficamente o conflito palestino con Israel. É que o ouvimos persoalmente en campamentos de refuxiados en Gaza dándolle o "non" ao terrorismo, co cal sen dúbida arriscaba a súa vida.
O problema non é só cal é o seu auténtico desexo, onde terminan as conviccións e comezan as adaptacións políticas á realidade. Se el, ao dicir tal cal dixo en Belén, que a opción é a paz pero que os palestinos se reservan o dereito á "resistencia popular" - que en terminoloxía israelí significa terrorismo - está a dar unha dobre mensaxe simplemente porque capta que ese é o ambiente no terreo, iso non é menos grave que se el quere realmente a guerra é que o tema non é Abu Mazen, senón o enfoque palestino en xeral. Tamén os palestinos, non só Israel, necesitan xa descansar e vivir en paz. O tema é que vendo e escoitanado o que sucede en Belén, cabe preguntarse se ainda non o lograron por culpa de Israel ou das súas propias eleccións, das súas prioridades en termos de guerra e paz. E iso que aquí non tocamos sequera a problemática interna, a profunda división palestina, o feito que 400 membros de Fatah de Gaza non puideron chegar a Belén porque Hamas non lles deixou saír e a tormenta que se desatou cando os mozos de Fatah comprobaron que a vella garda non presenta informes claros sobre a situación financeira, nin pensa cederlles lugar na dirección central. A iso referíase o Rei Abdallah de Arabia Saudita na mensaxe enviada ao congreso, advertindo que non haberá un estado palestino mentres continúe a difícil situación de división interna entre os propios palestinos.
Comentarios