Por Antonio Elorza
El País - 27.06.09
El País - 27.06.09
.
Irán queda sumida na noite da teocracia islamita, sen perspectiva algunha de transición democrática. Ao longo da crise, Francia e Alemaña foron capaces de adoptar tomas de posición acordes coa gravidade do caso. Insistiron sobre a necesidade de que o Goberno da república islámica recoñecese a fraude electoral e respectase os dereitos de quen mediante as súas protestas defendían ao mesmo tempo a democracia e a dignidade do seu propio país. Non foi tarefa fácil, xa que de antemán era sabido que as autoridades iranianas acudirían ao argumento tradicional da conspiración imperialista para descualificar aos seus cidadáns. Polo mesmo, Barack Obama coidouse de formular as súas obxeccións nun plano tan xeral como inequívoco: non é lícito para Goberno algún sufocar brutalmente unhas protestas xustas.
.
Máis non se podía facer, sen suscitar un efecto bumerán que prexudicase aos demócratas iranianos. Menos si. Conseguiuno o Goberno español. Moratinos remitiuse primeiro na información ás autoridades iranianas; logo pediu ao embaixador en Madrid que se revisase" o resultado electoral, puntualizando que a diferenza doutros Gobernos europeos, non tivera lugar unha convocatoria específica, xa que a concertación de cíta era previa. Marquemos distancias respecto de Europa. Logo estrañarémonos do desprezo que Washington mostra cara á política exterior española. A significación do episodio vai máis aló dunha cuestión de indignidade. Remite ao enfoque adoptado polo Ministerio de Asuntos Exteriores nos temas de islam, islamismo e yihadismo. Moratinos elude sempre todo formulación que non supoña acoutar o terrorismo a Al Qaeda.
Irán queda sumida na noite da teocracia islamita, sen perspectiva algunha de transición democrática. Ao longo da crise, Francia e Alemaña foron capaces de adoptar tomas de posición acordes coa gravidade do caso. Insistiron sobre a necesidade de que o Goberno da república islámica recoñecese a fraude electoral e respectase os dereitos de quen mediante as súas protestas defendían ao mesmo tempo a democracia e a dignidade do seu propio país. Non foi tarefa fácil, xa que de antemán era sabido que as autoridades iranianas acudirían ao argumento tradicional da conspiración imperialista para descualificar aos seus cidadáns. Polo mesmo, Barack Obama coidouse de formular as súas obxeccións nun plano tan xeral como inequívoco: non é lícito para Goberno algún sufocar brutalmente unhas protestas xustas.
.
Máis non se podía facer, sen suscitar un efecto bumerán que prexudicase aos demócratas iranianos. Menos si. Conseguiuno o Goberno español. Moratinos remitiuse primeiro na información ás autoridades iranianas; logo pediu ao embaixador en Madrid que se revisase" o resultado electoral, puntualizando que a diferenza doutros Gobernos europeos, non tivera lugar unha convocatoria específica, xa que a concertación de cíta era previa. Marquemos distancias respecto de Europa. Logo estrañarémonos do desprezo que Washington mostra cara á política exterior española. A significación do episodio vai máis aló dunha cuestión de indignidade. Remite ao enfoque adoptado polo Ministerio de Asuntos Exteriores nos temas de islam, islamismo e yihadismo. Moratinos elude sempre todo formulación que non supoña acoutar o terrorismo a Al Qaeda.
.A simple mención ao islamismo é tabú, de acordo coa reiterada esixencia de Gema Martín Muñoz, hoxe directora da Casa Árabe do Ministerio de Exteriores. A cuxo xuízo, toda indagación sobre as orixes islámicas do yihadismo constitúe unha mostra inaceptable de islamofobia. Así que vía Casa Árabe, segundo explicou Moratinos en 2007 ao inaugurala, o esencial é loitar contra esa islamofobia inventada, porque a xenofobia maurófoba é outra cousa. Cuantiosos recursos son así empregados na caza e captura de unicornios islamófobos en lugar de exporse as cuestións fundamentais: primeiro, como fomentar a integración desde a multiculturalidade da masa de inmigrantes musulmáns; segundo, pequena cuestión, como cortar desde as raíces o yihadismo, isto é, o soporte social dos comandos terroristas. Terceiro, analizar a fondo o islamismo. Estes temas parecen ao Goberno irrelevantes. Ignora que a distinción entre islamismo e terrorismo non debe facer esquecer a vocación violenta do primeiro cando unha vez logrado o poder vese ameazado.
Irán é o mellor exemplo: non cabe desde o islamismo -outra cousa é o islam- dar vida a un auténtico réxime democrático. E tampouco pode ser esquecido o papel da cosmovisión islamita, e en particular do seu satanización de Occidente, á hora de procrear conciencias yihadistas. A historia do terrorismo islámico está sementada de exemplos en que a pertenza a seitas radicais, aparentemente non violentas, serve de plataforma para unha ulterior integración en comandos de Al Qaeda. Temos o caso do grupo de tablighi barceloneses, procesados desde xaneiro de 2008 por albergar a un comando terrorista a piques de actuar dentro e fóra de España. No libro de cabeceira da seita, Faza'il-e-a'maal, As virtudes da acción, a predicación ocupa o primeiro plano, pero sempre ao servizo dunha consigna inequívoca: "Todo musulmán recibe de Alá a orde de impedir que a xente faga cousas prohibidas". As portas para a yihad quedan así abertas, mentres a incompatibilidade entre os valores islámicos e os occidentais resulta insalvable.
.
Non vale a pena preocuparse seriamente ante esa ligazón entre rigorismo e violencia? Máis aínda, é inocuo que centos de miles de musulmáns de segunda xeración se formen no noso país profundando unha fractura cultural? Podemos aprender de Francia: non sería mellor que todos, cidadáns musulmáns e non musulmáns, no canto de seguir dando voltas ao reclamo da islamofobia atendésemos ao islam progresista? Para o que, analizar a experiencia iraniana resulta inescusable. Difícil empeño. A máis diso único observador mundial que aprecia un "proceso de cambio" na Cuba de Raúl Castro, e que como o cego que guía a outro cego tenta arrastrar por esa senda á Unión Europea, sobre o islamismo Miguel Ángel Moratinos é invidente voluntario. Enfermidade endémica que reaparece sempre cando un compromiso non é rendible (Sahara). .
Señor ministro Moratinos: falamos de Neda, asasinada polos paramilitares islamitas en Teherán, de atentados pasados uns, abortados pola nosa policía e previsibles outros, non de caricaturas.
Comentarios