O lago Kinneret, Mar de Galilea, visto desde o Golán
...
Por Pilar Rahola
.
Poida que andivese polos vinte, ano máis ou ano menos. Hai idades na vida que non teñen unha percha exacta, alegres na súa desapiadada mocidade. Eran os vinte, eran catro libros os que lera sobre Israel, era un amor por esa terra ferida que formaba parte das miñas fibras sentimentais, amor adquirido nos anos da miña infancia de pais loitadores e xustos. Era unha adolescencia vivida nas zonas escuras da ditadura fascista de Franco, loitada máis aló da represión, desexosa de pisar os camiños ignotos da liberdade. Eran os meus vinte anos e unha mochila, e ante os meus ollos, a estraña sobriedade do horizonte azul que quería ferirme e só me acariñaba.
.
Abríase ante o meu asombro inquieto o mítico Mar Morto, tantas veces citado nos libros desordenados que foron as miñas moitas lecturas. Abríase a súa beleza e o seu misterio, coma se fose un desmentido ao mar, e con todo a expresión máis doce do mar. Eran os meus vinte anos bebendo a sorbos cada pinga dese cadriño azul, que non era un cadro senón a beleza mesma. A miña primeira viaxe a Israel, mochila ao lombo e kibbutz, todos os ollos dos meus ollos coméndose a paisaxe e unhas ansias inmensas de saber, de escoitar, de falar, de sentir.
.
Sentín? Tanto que aínda doeme o peito ao lembrar a moita emoción atropelándose por dentro, enchendo os meus ocos. Falei? Tanto que aínda non parei, e seguirei, porqué a mítica Eretz feriume a alma como só fere un amante. Escoitei? E escoito e aínda escoito máis, e máis, sempre esperanzada de entender por qué unha terra tan fermosa ten que sufrir tanto. E si, souben desde entón que nunca máis sería estranxeira en Israel, a terra de todas as terras, a miña terra máis aló da miña terra, nai de todas as patrias que teño e terei.
.
Porqué Israel era o inicio e o resumo de todo o que podía amar e quería amar. Podería falar da beleza ferinte do Neguev, a paz feita horizonte e vento, e pedra seca e ocre. Podería debuxar a mestura de sentimentos atávicos que calquera viaxeiro con alma sente ante a Xerusalén vella, ese Muro onde se lamenta o mundo, esa vía-crucis onde as miserias humanas fanse camiño, esas laxas milenarias, eses deuses mirándose de esguello, esa historia que é toda a historia do mundo feita cidade.
.
Podería, como non, recitar as cores e cheiros e a poesía toda que se espalla no norte israelí, o seu lago bíblico, os seus doces e suaves outeiros, o seu verxel. Podería falar do ritmo frenético de Tel Aviv. Podería facer o que deste texto se espera, unha breve descrición das belezas turísticas que Israel esconde. E tenas, tenas todas, búsquenas vostedes nas guías dos aeroportos. Pero o meu Israel, a Israel que tantas veces visitei e sempre me seduciu, o país ao que fun e ao que sempre quero volver, a terra que máis historia densa contén nun pequeno fragmento de mapa, ese país é moito máis que unha guía turística.
.
Moito máis, é moito máis do moito que pode ofrecer ao turista. Moito máis do moito que ten de historia, de pedra vella e de mítica universal. Moito máis que os seus paisaxes indómitos, os seus desertos e os seus lagos, os seus pobos milenarios e as súas cidades modernas. Porque Israel, a auténtica Israel, a que se crava na alma, é toda ela un misterio, mestura de tantas historias que a feriron, de tantos deuses que quixeron dominala, de tanto sangue derramado e, con todo, tanto amor malgastado.
.
En ningún lugar do mundo atoparemos máis emoción acumulada que neste anaquiño da xeografía, camiño dos moitos camiños que percorremos buscando a liberdade.
Revista Maguen David, nº 76. Xullo 2009
Comentarios