MADRID, BARÇA, YIHAD

Por Henrique Cymerman

La Vanguardia

.

O primeiro suicida palestino de Bet Furik fíxose estoupar cunha camiseta do Real Madrid; a segundo suicida era culé.

Azhar Hanani xogou ao fútbol coa pena. Despois do partido, axustouse un pesado cinto debaixo da súa camiseta do Real Madrid e foise outeiro arriba. A explotar o seu corpo no asentamento xudeu de Elon Moreh. Quixo morrer así. Aos 17 anos. Tras un partido de fútbol. Matando o inimigo coa súa camiseta branca. "Foi o 29 de maio do 2002. O venres fixo sete anos. Matou a tres ou catro xudeus", comenta Yusuf Abu Amar na súa farmacia, chamada The Antidote Pharmacy. Yusuf é imán e sábese o Corán de memoria. "Aquí - di- nunca haberá paz". Azhar foi o primeiro shahid de Bet Furik, o primeiro mártir do islam neste pobo palestino dunha Samaria con monumentos a Sadam nuns outeiros e colonos hebreos en fronte. Todos en Bet Furik admiran profundamente a súa acción: tres ou catro xudeus menos. E o equipo local leva hoxe o seu nome: Fútbol Club Azhar. Un ano despois explotouse Habash Hanani, primo de Azhar e con alma culé. Porque todos en Bet Furik - onte territorio Fatah e hoxe punta de lanza de Hamas en Cisxordania- son do Barça ou do Madrid. Dos trece shahides (suicidas) que deu o pobo, sete eran fanáticos do balón: catro culés e tres merengues. "Non somos terroristas. Isto non nos gusta. Só defendemos os nosos dereitos. Non odiamos aos xudeus porque sexan xudeus", asegura o xeque -madridista- Omar Abed al Rauf na mesquita.

-Que lle diría ao seu fillo se un día exprésalle o desexo de matar e matarse cunha bomba?

-Non o apoiaría. Pero tampouco llo impediría -contesta: é a mesma resposta que o xeque dá á pregunta de que lle diría ao seu fillo se se fixese socio do Barça. Na cancha de fútbol, cos asentamentos xudeus onde morreu Azhar recortando os outeiros, os culés e os merengues do pobo -algúns unidos por estudadas barbas- danlle esta tarde ao balón. E un dos culés escolle unha palabra hebrea para reflectir o que senten cada vez que o Barça - o de verdade- salta ao campo: bemetaj, algo así como o corazón nun puño.

-Que pon aí? - preguntamos a un mozo cun escrito en árabe estampado na súa camiseta de fútbol. E un adulto indícalle que non o desvele.

-Catro shahides de Bet Furik eran do Barça e tres do Madrid é unha competición? - preguntamos a un xogador culé chamado Mohamed.

-Non...saíu así... -todos os xogadores sorrín.

- Cal é o teu soño? - preguntámoslle para ir máis aló do fútbol, para que nos fale dun futuro quizá de paz...

- O meu soño? Xogar un día no Barça - responde.

- O primeiro shahid era do Madrid... foise coa camiseta - comentámoslle a un merengue que tamén se chama Mohamed.

- Si. Madridista até o final. Estamos moi orgullosos.

-Farías ti o mesmo? - Non. Porque teño familia e porque non somos mártires por ser mártires. Amamos a vida. Ninguén sabe se Habash Hanani, o segundo mártir do pobo, explotouse entre civís israelís coa camiseta azulgrana posta. Na casa familiar, o seu irmán Maizan enumera as estrelas do Barcelona que máis fascinaban ao shahid.

-Que cres que pensan os xogadores do Barça da inmolación do teu irmán?

-Teñen que entender que estamos baixo unha ocupación. Non podemos mirar só ao Barça e esquecernos da nosa xente. Maizan mostra unha foto de Habash con dous amigos, todos en plan pouse con lentes de sol e unha praia tropical photoshop detrás.

-Onde está agora Habash?

-No Paraíso. Iso seguro - contesta Maizan, cos seus irmáns pequenos pola cadeira de brazos disparándose con armas de xoguete. Yusuf, o imán-farmacéutico graduado pola Universidade Católica de Lovaina, describe como - segundo o islam-Azhar vive hoxe no Paraíso: o seu corpo ten 15 metros de altura, potencia sexual eterna e, "para empezar", decenas de virxes á súa completa disposición. En Bet Furik sábense de memoria cada aliñación do Barça e do Madrid. Con máis exactitude que outras aliñacións. Porque, en contra do que lembran o imán e o xeque, Azhar non morreu no ano 2002: morreu no 2003. Non morreu o 29 de maio: morreu o 30 de abril. E, en contra do que todos cren no pobo, non morreu matando a ningún xudeu. Nin sequera chegou a apertar o interruptor do seu cinto: foi interceptado pola seguridade israelí antes de traspasar o valado de Elon Moreh. O que si saben con certeza é que Azhar foise coa camiseta branca. Que catro shahides eran superculés e tres supermerengues. E que, nos incertos outeiros de Samaria, os culés gañaron esta tarde por esa mesma proporción - catro a tres- no clásico de Bet Furik. "Aquí todo isto é normal", comenta o imán-farmacéutico en The Antidote, explicando satisfeito que se botou unha noiva marroquí por internet .