Por Rafael Elkrief
Guysen International News
.Por terceiro ano consecutivo, foi publicado o Índice da Paz Mundial (GBI). Compilado pola Economist Intelligence Unit, este estudo pretende medir o nivel "Pacífico" a través da utilización e o estudo de 24 factores, que van desde o nivel de violencia da poboación, pasando polos gastos militares no PIB, terminando por unha avaliación na liberdade de prensa. Este ano, sen gran sorpresa, en vista do que veu sucedendo nos anos anteriores, Israel recibe un dos peores resultados neste estudo. 141 lugar nunha listaxe de 144 países, o estado hebreo é considerado nun nivel inferior aos seus veciños "pacifistas" paquistanís, sirios ou iranianos. Na investigación de 2007, Israel ocupaba o 119 lugar. os estatísticos estableceron unha correlación entre esta caída no ranking e a guerra contra Hamás en Gaza durante o inverno de 2008.
.
Querendo medir unha tendencia nacional e os azares xeopolíticos a través dun cálculo matemático, este estudo de Steve Killelea recibiu os bos auspicios do antigo secretario das Nacións Unidos Kofi Annan ou do Dalai-Lama, querendo así asegurar a transparencia da súa metodoloxía. Segundo o fundador do estudo, "o que é importante se pode calcular: se vostede non pode medir, non se pode entender", dixo Steve Killelea. A ecuación parece simple: avaliado nunha escala de 1 a 5, os indicadores, os coeficientes de ponderación, determinar o grao de militarización, a seguridade e a potencial ameaza do terrorismo, a poboación ca
rcelaria, a calidade das relacións exteriores e do estado democrático. Por tanto, os Estados Unidos están a perder puntos na clasificación, debido ao risco de ataques terroristas. En canto a Israel, o cálculo é rápido: numerosos conflitos internacionais, malas relacións cos países veciños, gastos militares elevados e unha sofisticación militar explican a pésima clasificación. Con todo, o informe mostrou bos resultados para Israel no que refire á actuación entre as grandes democracias. A participación política é mellor que en Francia, a prensa é tan libre como nos Estados Unidos, e a cultura política está tan desenvolvida como na maioría de países europeos. Como explicar que unha das poucas democracias no Oriente Medio é unha das máis baixas clasificadas? Os indicadores elixidos son particularmente desfavorables. Considerando a importancia que se lle concede á relixión, por exemplo, ou a determinación a loitar como un factor que reflicte as intencións dun país, o Estado xudeu non pode recibir unha boa clasificación. A análise publicada pola axencia afirma que "a pesar dos tratados de paz con Exipto e Xordania, Israel segue sendo un país en guerra, con moitos inimigos no Norte (...) Aínda que a taxa de delincuencia e de homicidios diminuíron considerablemente, o seu escenario político é estable, os atentados terroristas seguen sendo un risco nese país, o que se traduce nun importante gasto no marco do seu PIB ao militar". Segundo o xornal Inglés "The Economist", o inventario elixido "merece algunhas críticas". A ponderación elevada dos gastos militares no estudo "dá a razón aos aproveitados. Os países que gozan da paz poden facelo a miúdo porque outros países se preocupan da súa defensa", facendo referencia aos Estados Unidos. Tamén están ausentes importantes indicadores, a violencia cara ás mulleres e aos nenos, posiblemente representados pola categoría "respecto dos dereitos humanos" onde Israel non foi mellor clasificado que Sudán ou o Congo. A pesar do seu resultado aleatorio, mesmo caprichoso, este estudo non serve para moito fora de para ser utilizado polos medios de comunicación opositores a Israel, que pode atopar nas súas conclusións novos "argumentos" para apoiar os seus teses.
rcelaria, a calidade das relacións exteriores e do estado democrático. Por tanto, os Estados Unidos están a perder puntos na clasificación, debido ao risco de ataques terroristas. En canto a Israel, o cálculo é rápido: numerosos conflitos internacionais, malas relacións cos países veciños, gastos militares elevados e unha sofisticación militar explican a pésima clasificación. Con todo, o informe mostrou bos resultados para Israel no que refire á actuación entre as grandes democracias. A participación política é mellor que en Francia, a prensa é tan libre como nos Estados Unidos, e a cultura política está tan desenvolvida como na maioría de países europeos. Como explicar que unha das poucas democracias no Oriente Medio é unha das máis baixas clasificadas? Os indicadores elixidos son particularmente desfavorables. Considerando a importancia que se lle concede á relixión, por exemplo, ou a determinación a loitar como un factor que reflicte as intencións dun país, o Estado xudeu non pode recibir unha boa clasificación. A análise publicada pola axencia afirma que "a pesar dos tratados de paz con Exipto e Xordania, Israel segue sendo un país en guerra, con moitos inimigos no Norte (...) Aínda que a taxa de delincuencia e de homicidios diminuíron considerablemente, o seu escenario político é estable, os atentados terroristas seguen sendo un risco nese país, o que se traduce nun importante gasto no marco do seu PIB ao militar". Segundo o xornal Inglés "The Economist", o inventario elixido "merece algunhas críticas". A ponderación elevada dos gastos militares no estudo "dá a razón aos aproveitados. Os países que gozan da paz poden facelo a miúdo porque outros países se preocupan da súa defensa", facendo referencia aos Estados Unidos. Tamén están ausentes importantes indicadores, a violencia cara ás mulleres e aos nenos, posiblemente representados pola categoría "respecto dos dereitos humanos" onde Israel non foi mellor clasificado que Sudán ou o Congo. A pesar do seu resultado aleatorio, mesmo caprichoso, este estudo non serve para moito fora de para ser utilizado polos medios de comunicación opositores a Israel, que pode atopar nas súas conclusións novos "argumentos" para apoiar os seus teses.
Comentarios