Por Mati Ben-Abraham
.
A comparación entre Bill Clinton e Barak Hussein Obama imponse ela mesma. O segundo dixo no Cairo, a mesma cousa que o primeiro dixo a finais de 2000 no que atinxe á disputa israelí-palestina. Polo menos nas grandes liñas. Pero Bill Clinton non saíu da súa función de mediador, ou incitador, mentres que Barak Hussein Obama compórtase como un patrón confrontado a problemas de dimensión mundial e non pode, ou non quere, estar preocupado por unha disputa de orde rexional que persiste máis aló de todo o razoable. Neste sentido, a innovación consiste en pedir con voz alta e forte a todos os actores que boten unha man. Non cabe dúbida de que o presidente dos EEUU está nos certo.
.
Pero, por que un israelí aberto á solución de dous estados para dous pobos non pode desfacerse dun sentimento de malestar? Coma se o "xefe" se deixara levar polo seu desexo de seducir ao seu auditorio e, máis aló del, ao mundo islámico.
-A posta en valor dun nome, Hussein, case ocultado durante a campaña para as eleccións presidenciais.
-Os sorprendentes atallos históricos, eses que vinculan o Holocausto e a creación do Estado de Israel. De hai tamén esas "aproximacións singulares".
-Así mesmo, a posta no mesmo plano da loita dos negros nos Estados Unidos para obter os seus dereitos lexítimos, e a librada polo pobo palestino para lograr un estado.
-Ou, alternativamente, a comparación entre o sufrimento dos xudeus durante o Holocausto e os causados aos palestinos pola ocupación israelí. Non é isto ir no sentido da vitimización, erixida nunha arma política por parte dos palestinos despois de 1967? Non é confortar e reforzar á parte palestina e aos Estados árabes na súa negativa a aceptar as súas responsabilidades en canto á orixe das guerras nesta parte do mundo?
.
Pero, di, "o esencial é o resultado obtido". Por tanto, independentemente das sutilezas da linguaxe e dun cepillado orientado na dirección do cabelo, especialmente desde que o número un mundial reafirmou o compromiso dos Estados Unidos coa sustentabilidade do Estado de Israel. Polo tanto, é a posta en práctica desta vontade política sobre este último aspecto a que determinará a pertinencia do novo enfoque americano. Segundo diversas fontes, a administración americana non ten a intención de arrastrarnos a esa vía. A próxima semana, o enviado especial do Presidente será escoitado en Jerusalém por Binyamin Netanyahu. E durante o verán, o procedemento será posto sobre a mesa, incluído un calendario preciso para as fases de execución.
.
Constatación: é unha solución imposta a que parece predominar na Casa Branca. Barack Obama compórtase como un xefe, e non deixa outra opción. Isto xa non é, ao parecer, o "o tomas ou o deixas", de Bill Clinton. Este é o "o tomas, e punto".
Comentarios