Por Tomás Alcoverro
La Vanguardia
14/06/2009
.
O intolerante Ahmadinejad descoñece a Occidente e é un acérrimo inimigo dos reformistas, pero cativa ao pobo. Cal é o seu verdadeiro nome? Que poder real ten nas súas mans? Cal foi efectivamente a súa tan traída e levada intervención na ocupación da embaixada estadounidense de Teherán en novembro de 1979, poucos meses despois do triunfo da revolución jomeinista?. A biografía oficial non esclarece estes importantes aspectos. Como di un dos seus biógrafos, Michel Taubmann, Mahmud Ahmadinejad é o "máis famoso descoñecido do planeta". O reelixido presidente escribe un blog desde 2006 , un ano despois do seu inesperado éxito electoral, case tan espectacular como o de agora, cando moitos iranianos occidentais, confundindo os seus desexos coa realidade, predixeran a vitoria do reformista Musaui. E no que sobre todo evoca con nostalxia a súa mocidade. Estes textos deixan, de cando en vez, entrever algún recordo persoal entre as interminables consideracións político-teolóxicas, subordinadas ás necesidades do momento. Só até 2004 cando exerceu como alcalde desta inmensa e caótica cidade, e protagonizou a propagandística escena de saída á rúa a varrer, como se fose un humilde empregado municipal - aquel barrendeiro de Teherán que pasou ás crónicas- Ahmadinejad comezou a espertar o interese dos medios de de información. Di que naceu o 28 de outubro de 1956 "nunha aldea afastada de Teherán", que o seu pai era un ferreiro, símbolo da forza e dignidade da clase obreira, pero realmente parece que rexentaba unha barbería e mais tarde foi construtor inmobiliario de Teherán...
.
A penas se sabe nada da súa esposa, unha estudante que coñeceu na universidade, nin da súa contorna máis íntima. Mahmud Ahmadinejad foi compoñendo coidadosamente o seu personaxe, a súa lenda de "home do pobo" , de mozo militante da revolución islámica de piadoso musulmán. Aos 38 anos obtivo un diploma de enxeñeiro especializado en transportes, despois foi profesor da universidade de Elem el Sat, e gobernador da provincia de Ardabil antes de ser elixido alcalde da capital. A penas viaxou ao estranxeiro e ten un patente descoñecemento do chamado Occidente ao que percibe a través de ideas estereotipadas. A súa carreira política foi impulsada, paradoxalmente, coa derrota dos conservadores nas eleccións de 1997 gañadas por Jatami, cando se converte en líder da perturbadora milicia dos Basidij, que reprime con extrema dureza aos estudantes que soñan cambios na vida de Irán. É costume destes milicianos do réxime que montados en motos aterrorizen as rúas da cidade mallando coas súas porras a mozos e mozas, considerados indecentemente vestidos ou de aparencia occidentalizada. Ou penetran con violencia nas redaccións de diarios de tendencia reformista. Desde entón pola súa intolerancia foi o inimigo acérrimo dos reformistas. Ahmadinejad, cuxo nome quere dicir "Raza do profeta Mahoma", soña cos tempos do esplendor da revolución universal. O seu principal mentor é o aiatolá Mohmada Taqi Yazdi que, a través da súa propia interpretación do Corán, aspira a establecer unha sociedade totalitaria.
.
Pero Ahmadinejad é, á vez, un político populista que sabe cativar a unha gran parte do pobo iraniano co seu aspecto sinxelo, co seu estilo de vida afastado da dos alto dignatarios do réxime, dos potentados, como Rafsanjani, ao que derrotou nas eleccións do 2005, e que fala coas palabras que entenden as poboacións mais desfavorecidas das cidades e das zonas rurais. Coa súa barba descoidada, vestido coa súa usada blusa gris, confúndese coa maioría dos iranianos. Ao empezar o seu mandato, en xuño do 2005, rexeitou trasladarse ao palacio oficial, e seguiu ocupando o seu pequeno apartamento de setenta metros cadrados no barrio de Naqaq e conducindo o seu vello autómobil Peugeot até a sede das oficinas presidenciais. Extremadamente intransixente, demagogo e místico, ten o país no puño. A Ahmadinejasd gústalle visitar viaxar constantemente polas provincias de Irán onde atende peticións de axuda de xentes necesitadas, de mozas que queren facerlle chegar cartas que contesta enviándolles diñeiro. En Irán hai tamén unha mocidade que cre que é o " home do pobo". Ahmadinejad hai meses que efectuaba a súa camapña electoral por todo o territorio da republica. Hai unha característica esencial que destaca na súa personalidade, Ahmadinejad considera que mantén "unha conexión directa con Deus". Á saída dunha sesión da ONU en 2006 na que pronunciara un discurso sobre o tema da política nuclear contou que sentiuse "aureolado cunha poderosa luz divina". "Se somos verdadeiramente crentes -dixo- Deus nos guiará até a vitoria universal. A maior obriga dos que esperamos ao Mahdi é combater a herexía e a arrogancia dos EEUU, Israel e de Occidente". O reelixido presidente ten ideas mesiánicas e aspira a avivar co caos o retorno do imán oculto, o Mahdi dos chiis.
Comentarios