Por Sal Emergui
O primeiro ministro israelí, Benjamín Netanyahu, xa exerce de funambulista. Camiñando sobre unha delgadísima e traizoeira corda que pende no abismo, Netanyahu apenas avanza. O seu obxectivo non é chegar á meta senón non caerse agarrándose a dous polos opostos. Na reunión semanal do Goberno, empezou a exhibir dotes e frases para seguir en pé. De momento. Ate que un dos extremos diga basta. Por unha banda, as esixencias do máximo aliado de Israel, Estados Unidos, cuxo presidente, Barack Obama, deixoulle claro que debe desmantelar os enclaves ilegais e frear a construción nas colonias en Cisxordania así como apoiar a solución baseada na creación dun Estado palestino. Por outra banda, os partidos que compoñen a súa coalición de Goberno, incluíndo deputados do seu propio partido (Likud), advírtenlle ante "graves consecuencias políticas se cede ante Barack Obama e non deixa aos israelís construír nas súas casas e terras".
"Non construiremos novas colonias pero non ten sentido a esixencia de non satisfacer as necesidades do crecemento natural e de prohibir totalmente a construción en Judea e Samaria (Cisxordania)", afirmou Netanyahu na reunión semanal do Goberno. É dicir, non construír novos asentamentos pero si nos xa existentes, unha fórmula que os palestinos e Obama non aceptarán.
Abortar o programa nuclear iraniano
Tenta non enfadar demasiado a Obama sen perder o apoio da súa coalición. Sen Obama, Netanyahu non pode afrontar a súa principal misión que el mesmo define como "histórica": abortar o programa nuclear iraniano. E sen os ministros máis dereitistas no seu Goberno e partido, non será primeiro ministro a menos que a final de contas, non teña máis remedio que chamar á porta de Tzipi Livni, a líder do principal partido da oposición. Tras informar os ministros da súa reunión con Obama, Netanyahu declarou: "Non queremos dominar aos palestinos. Non queremos que sexan os nosos cidadáns senón que a Autoridade Palestina sexa quen os goberne. Pero tampouco vou permitir un Hamastan II no corazón de Israel, a poucos metros de Xerusalén ou Tel Aviv. A lección de Gaza debe estar presente. Que recibiu Israel, tras a retirada de gaza e a evacuación de colonias? Miles de foguetes e mísiles de Hamás". Por primeira vez referiuse de forma especifica ao Estado palestino: "Temos certas reservas respecto dun Estado palestino nun acordo definitivo cos palestinos. Son cousas que expresei claramente ante o presidente Obama en Washington". No Gabinete israelí, discutiuse aliviar o bloqueo da Franxa de Gaza, como esixiu Obama na reunión mantida en Washington e que tivo como principal titular: "Puxéronse de acordo que non están de acordo".
O reto de Netanyahu é buscar o equilibrio entre Lieberman e Barak, entre Obama e os descoñecidos pero influentes deputados da súa coalición. Segundo EE.UU, o 80% dos túneles de contrabando que usan os palestinos (Gaza-Exipto) son destinados a transferir comida e produtos mentres que o resto son armas. Obama pediu a Netanyahu que alivie o cerco, permitindo a entrada de máis produtos e desta forma "reducir a necesidade dos túneles de contrabando". Doutra banda, Netanyahu deixou entrever que desmantelarán os enclaves ilegais en Cisxordania. "Os 26 enclaves ilegais non son un asunto político ou unha concesión aos palestinos senón un deber israelí. Debemos asegurar que a lei se cumpra dialogando ou pola forza", advertiu o ministro de Defensa, o laborista, Ehud Barak. Minutos despois destas afirmacións, o ministro de Exteriores, Avigdor Lieberman atacáballe: "A retirada dos enclaves non pode ser iniciativa dunha soa persoa senón parte dun programa xeral. O Goberno israelí debe seguir o plan de paz Folla de Ruta". Sobre a esixencia dos palestinos e países árabes da retirada israelí ás fronteiras do 67 a cambio dun acordo de paz, Lieberman contestou que "a volta ao 67 como nos presionan non traerá paz, non seguridade nin fin do conflito". Aí vai o reto de Netanyahu. Buscar o equilibrio entre Lieberman e Barak, entre os intereses estratéxicos e a ideoloxía do seu partido, entre o todopoderoso Obama e os descoñecidos pero influentes deputados da súa coalición. Netanyahu non terá a sorte dos seus antecesores xa que esta vez o presidente de EEUU non só o esixe na teoría senón que o quere ver na práctica.
Comentarios