Por Ari Shavit
Haaretz
Quen non comprenda a Irán non comprenderá Oriente Medio. Se Irán se converte en nuclear, seguiranlle Exipto e Arabia Saudita, e o Oriente Medio converterase nunha rexión nuclear multipolar. Se Irán se converte en nuclear, os chiítas fortaleceranse e os sunnis serán máis débiles, e o radicalismo relixioso ameazará cada réxime moderado. Se Irán se converte en nuclear, o Oriente Medio estará en perigo real dun terror nuclear. Se Irán se converte en nuclear, Hamas farase máis forte e Al Fatah estalará. Se Irán se converte en nuclear será o final da solución de dous Estados. Afortunadamente, Barack Obama comprende a Irán en gran medida. Benjamin Netanyahu e Ehud Barak comprenden moi ben a Irán. Angela Merkel e Nicolas Sarkozy tamén comprenden a Irán. Mesmo Gordon Brown comprende a Irán. Hosni Mubarak, o Rei Abdullah e os gobernantes árabes moderados en Arabia Saudita e nos emiratos do Golfo comprenden a Irán mellor que todos eles. Só en Israel algúns non chegan a comprender aínda a Irán, e así simpatizantes da esquerda e da dereita seguen cantando mantras obsoletos. A esquerda ten toda a razón ao afirmar que só unha solución de dous estados para dous pobos conducirá a unha paz israelí-palestina. Por suposto, a evacuación dos asentamentos é unha condición necesaria para a paz. Por suposto, as conversacións con todos os estados árabes proporcionarán un marco adecuado para a paz, e quizais mesmo para obter unha paz rexional. Con todo, todo isto en si mesmo non pode deter a unha soa centrifugadora de Natanz.
Falar da paz, mesmo facer a paz, non deterá aos ayatolas. E se os ayatolas non son detidos o ano que vén o discurso pola paz perderá o seu sentido e calquera acordo de paz pode ser irrelevante. Quen queira a paz debe atopar unha resposta a Irán. Esta é a undécima hora. é a hora para que as avestruces saquen a cabeza da area. Como no pasado, a dereita é aínda hoxe tan excentrica como a esquerda. A á dereita do proxecto de asentamentos comportouse absurdamente desde un principio. Pero no 2009, só un cego pode chegar a crer que a seguridade de Israel depende de que algunhas poboacións illadas. Só alguén que careza de calquera entendemento dos asuntos do Estado crería que o futuro de Israel depende dos postos ilegais en Judea e do crecemento natural de Samaria. A dereita israelí pretende ser non só relixiosa e ideolóxica, senón tamén realista e sobria. Pero unha facción política que insiste en non sacrificar nada de Cisxordania aumenta a ameaza estratéxica na fronte oriental. No momento da verdade, o anacronismo da dereita pon en perigo a existencia de Israel. Israel necesita un plan de paz en tres etapas para deter a Irán. Na primeira etapa, Israel debería achegar e reunir aos moderados, árabes e israelís, ao redor dunha visión conxunta e tomar medidas que crean e fomenten a confianza mutua. Na segunda etapa, deberase tratar con Irán. Na terceira etapa, tratarase de aplicar a visión de paz con accións audaces, pero tamén realistas. Pero para avanzar nesa iniciativa de paz Israel deberá liberarse das vellos dogmas da esquerda e da dereita. Por unha banda, débese comprender que non haberá paz baixo a sombra dun Irán nuclear.
Doutra banda, débese comprender que sen un compromiso e un movemento cara á paz seguramente Irán se converterá en nuclear. Non hai tempo. O goberno de Netanyahu debe actuar antes do discurso de Obama no Cairo a principios de xuño. Débense presentar sen demora unha visión de paz que sexa á vez inspiradora e realista. A evacuación dos postos avanzados e a paralización da construción nos asentamentos deben formar parte desta visión, e deberá concentrarse na disposición de Israel e dos árabes a asinar un tratado para construír Palestina. Os Emiratos do Golfo, poden emprender o desenvolvemento de Cisxordania. Arabia Saudita pode ofrecer un horizonte de esperanza para Gaza. Os exipcios e os xordanos poden proporcionar a seguridade necesaria e a responsabilidade diplomática. Unha coalición de forzas moderadas pode actuar conxuntamente no Oriente Medio para cambiar a situación sobre o terreo. Os responsables dos poderes sobre a escena internacional deben ser capaces de proporcionar a base estratéxica para tomar medidas firmes contra Irán. Ao seu regreso de Washington, supúñase que Netanyahu daríase conta de que é agora ou nunca. A esquerda pode ser irritante, pero a dereita é restritiva. Israel debe actuar para responder aos seus desafíos. Debe pór en pé unha iniciativa israelí. Pero para formular unha iniciativa israelí Netanyahu deberá liberarse finalmente das empresas ilusorias da dereita.
Comentarios