Por Etgar Keret
A miña nai dime que nunca poderei entender o que significa para un pobo non ter un país propio. Ela, por certo, sabe do que está a falar. Despois de todo, atravesou o Holocausto, viu destruída a súa casa en Polonia, perdeu á súa nai, ao seu pai e ao seu irmán, e ao final terminou aquí, na Terra de Israel, o seu país, a terra que se prometeu non abandonar nunca. Ghassan dime que nunca poderei entender os que significa para un pobo vivir baixo ocupación. Non, el non tivo que atravesar o Holocausto, e toda a súa familia, grazas a deus, está viva, polo menos por agora. Pero está farto dos soldados israelís nos checkpoints da fronteira. "Algunhas veces podes atravesar a barricada nun ou dous segundos, pero hai outras, cando eles están aburridos, nas que poden facerche perder as ganas de seguir vivindo. Obríganche a agardar durante horas baixo o sol sen razón algunha, máis nada que para humillarche. A semana pasada, sen ir máis lonxe, confiscáronme dous paquetes de cigarros Kent longos, simplemente porque se lles deu a gana. Un mozo de dezaoito anos, cun rifle nas mans e a cara chea de feridas, veu e quitoumos".
.
Adina, a veciña do piso de abaixo, dime que nunca poderei entender o que significa perder a un ser querido nun atentado suicida. "Ningunha morte pode ser máis absurda que esa", di. "Un morre por dúas razóns: porque se é israelí e porque a un tivo ganas de tomarse un café expreso en metade da noite. Se podes imaxinar razóns para morrer máis estúpidas que esas, dime cales son. E nin sequera hai con quen enoxarse. Despois de todo, o raparigo que matou ao meu irmán está morto e tamén el voou en pedazos." A miña nai di que non temos outro lugar onde ir, que onde vaiamos sempre seguiremos sendo estraños, odiados, xudeus. Ghassan di que o meu país, o Estado de Israel, é unha entidade estraña e aberrante e que non hai nada que se lle pareza en todo o mundo.
.
Na metade do Oriente Medio créndose no corazón de Europa, participando cada ano no certame Eurovisión e asegurándose que un dos seus equipos de fútbol dispute a copa da UEFA, sen entender que está no corazón do deserto, rodeado por unha mentalidade, propia do Oriente Medio, que se nega a recoñecelo. Adina di que vivimos de prestado, que cada vez que ve aos nenos palestinos, tolos de contentos, celebrar con lambetadas logo de cada ataque suicida, ela pensa na maneira en que aqueles nenos creceran. Por tanto, eu debería terminar con todo ese absurdo discurso sobre a paz. E se hai algo que a miña nai, Ghassan e Adina teñen en común, é que todos eles están seguros, absolutamente seguros, de que eu simplemente non podo comprender que é o eles pensan. Pero de feito eu son bastante bo para imaxinar que é o que pensan as outras persoas, e algunhas veces, cando os tempos poñense difíciles, teño enxeño dabondo para vivir diso. Todo clase de publicacións estranxeiras chámanme e pídenme que explique, no posible en non máis de 600 palabras, o que pensa a xente en Israel. É unha pena que non poida inventar novos pensamentos, distintos aos reais -uns que sexan un pouco menos medorentos, que leven un pouco menos de odio. Pensamentos máis positivos, máis optimistas, máis compactos, en non máis de 600 palabras.
Comentarios