Por Ari Shavit
Haaretz . 02.03.09
Esta é a situación: para converterse nunha potencia nuclear Irán necesita tres cousas: os mísiles, a capacidade de producir unha oxiva nuclear e material fisionable. Irán ten os mísiles Shihab 3, e ao parecer tamén a capacidade de montar unha oxiva nuclear. A dificultade que aínda afronta é o material fisionable. Irán estivo facendo todo o posible para crear unha masa crítica de uranio enriquecido que lle permita montar a súa primeira arma nuclear. Hai ao redor de 5.000 centrifugadoras que funcionan nas instalacións subterráneas de Irán en Natanz. Ate agora produciron unha tonelada de uranio pouco enriquecido.
Para producir un arma nuclear Irán necesita unha tonelada e media. As centrifugadoras en Natanz son capaces de producir o resto en menos dun ano, e se iso ocorre, Irán será capaz de cambiar as regras do xogo e pasar dun uranio de baixo enriquecemento a un de alto enriquecemento e construír unha bomba. Se Irán se converte nunha potencia nuclear, isto terá un bo número de ramificacións. Iraq, Kuwait e os Emiratos é probable que recoñezan a hexemonía iraniana e se refuxien baixo a súa éxida. Exipto e Arabia Saudita tamén poden encamiñarse a converterse en potencias nucleares e converter o Oriente Medio nunha inestable e multipolar rexión nuclear. Siria, Hezbollah e Hamas poden moi ben aproveitar o paraugas nuclear iraniano para desafiar a Israel con graves conflitos convencionais en varias frontes. A forzas radicais no Oriente Medio tamén poden utilizar o poder de Irán como unha panca para axudarlles a derrocar aos réximes árabes moderados. A capacidade nuclear iraniana pode "chegar" a mans das organizacións terroristas, que podería utilizalos como unha ameaza sen as restricións da disuasión que existen entre as nacións. O significado é evidente: ate se Irán non utiliza as súas armas nucleares, o feito de que haxa ese tipo de armas vai cambiar o mundo. Un mundo cunha terceira parte dos seus recursos enerxéticos baixo o patrocinio iraniano é un mundo diferente.
Un mundo sometido aos caprichos dunha central nuclear no Oriente Medio é un mundo diferente. Un mundo no que os israelís e os europeos vivan baixo unha nube de temor islámico é un mundo diferente, un no que está ameazada a civilización occidental e onde Israel se enfronta a unha ameaza para a súa existencia. A campaña electoral de 2009 foi un circo. Nunca antes Israel celebrou unhas eleccións tan fatídicas e cun nivel tan superficial. A cuestión existencial nunca se mencionou. A cuestión de saber se os nosos líderes son capaces de ocuparse de está cuestión nin se examinou. A cabina de DJ's no club Haoman 17 era o que separaba aos votantes e o problema, a verdade histórica. As actuais negociacións para unha coalición de goberno son unha farsa. Nunca antes se había tratado de construír unha coalición de goberno en Israel con tan pouco sentido de responsabilidade. Si, a solución de dous Estados é fundamental, pero un Estado palestino viable non se creará o próximo ano, ate se Tzipi Livni fora a primeira ministra e Yossi Beilin o ministro de Asuntos Exteriores. Pero se no verán do 2010 Irán é unha potencia nuclear, destruirase calquera posibilidade de paz.
O presidente palestino Mahmoud Abbas non sobrevivirá á onda de fanáticos que asulagarán o mundo árabe o día que Ahmadinejad anuncie que a bomba chiíta está lista para o seu uso. O dilema é insoportable, trátase de elixir entre a bomba e as bombas [o ataque ao programa nuclear iraniano]. Ambas posibilidades son desastrosas. Israel ten só uns poucos meses para formular unha terceira posibilidade, pero para espertar ao mundo, inclusive no último minuto, e convencer á administración Obama, Israel necesita un goberno san. Israel necesita un goberno de unidade nacional. Durante os últimos tres anos Tzipi Livni foi ministra de Asuntos Exteriores. Durante este tempo precioso non fixo unha soa cousa importante para deter as centrifugadoras de Natanz. O fracaso de Livni con respecto a Irán é moito máis grave que o de Golda ante a Guerra do Yom Kippur. Pero a decisión de Livni de frustrar un goberno de urxencia nacional xa non é só un fracaso, é unha decisión manifestamente inmoral que pon en perigo o futuro de Israel. Kadima debe investir de inmediato esa decisión irresponsable. A historia nunca perdoará ao dirixente israelí que non estivo preparado no momento da verdade.
Comentarios