Por Amos Harel
.
Cando o último pano descende sobre o goberno de Olmert, a CBS faise eco dun sensacional bombardeo por parte da forza aérea israelí dun convoi de armas iranianas en Sudán. Se os críticos de Olmert sosteñen que o seu principal legado foron dúas guerras -unha fracasada (Líbano) e a outra problemática (Gaza)- e o fracaso de devolver a casa a Gilad Shalit, este feito é unha refutación. A pesar das súas deficiencias, o primeiro ministro demostrou ao longo do seu mandato unha férrea determinación na condución das operacións militares en territorio inimigo. Unha serie de decisións, algunhas das cales só se coñeceron a través dos informes dos medios de comunicación estranxeiros, reflicten a vontade de asumir riscos golpeando a distancia en operacións secretas destinadas a garantir a seguridade estratéxica de Israel.
.
En primeiro lugar foi a decisión de destruír unha instalación nuclear en Siria. Tamén foi de suma importancia o ataque aos mísiles Fayr durante a primeira noite da Segunda Guerra do Líbano, e, de acordo cos medios de comunicación estranxeiros, o bombardeo en Sudán e a liquidación do alto dirixente de Hezbolláh, Imad Mughniyeh, e do xeneral sirio Mohamed Suleiman. O momento da operación -non moito tempo despois da Operación Chumbo Fundido en Gaza- é indicativo da importancia de Israel no seu lugar de execución. Se os dirixentes decidiron que valía a pena o risco e os obxectivos atacados a 1.400 quilómetros das fronteiras de Israel, parece que Israel considera que Irán está a tratar de incrementar significativamente a subministración de armamento de Gaza. Unha hipótese razoable sería que Irán tratou de proporcionar mísiles Fayr a Hamas, cuxo despregue en Gaza constituiría o que en termos do IDF constitúe "unha arma que altera bruscamente o equilibrio". Durante a tregua en Gaza, Hamas trouxo de contrabando foguetes Katyusha cun maior rango de alcance, de 20 a 40 quilómetros. No caso de que tivese éxito á hora de obter os Fayr, Hamas podería alcanzar os límites de Tel Aviv con eses mísiles, nun esforzo para crear a impresión dunha vitoria sobre Israel.
.
Que é o que Irán pode aprender de todo isto? Que Israel posúe unha intelixencia excepcional, unha vontade de tomar grandes riscos, e unha capacidade para actuar con éxito contra obxectivos moi afastados das súas fronteiras. Con todo, Irán sabía todo isto tras ataques previos. Se os informes son certos, o bombardeo en Sudán é un imporante mensaxe de disuasión de Israel a Irán, pero o camiño que vai de Sudán á destrución do programa nuclear de Irán é aínda longo. Como tal, un cuarteto de avións F-15 non é suficiente. Un gran número de avións que participasen en ondas de bombardeos contra os obxectivos -a maioría deles ocultos baixo terra profunda- sería obrigatorio.
.
Anexo - DEBKA
.
Segundo fontes militares consultadas por DEBKA membros da seguridade sudanesa e exipcia informaron o martes 24 de marzo, o día en que o presidente sudanés Omar al-Bashir chegaba ao Cairo, que en xaneiro a Forza Aérea dos EEUU, con AC 130H artillados que despegaron das súas bases en Djibouti, destruíu un convoi clandestino de 27 camións con contrabando de armas e que viaxaba desde Sudán a través da fronteira con Exipto. Todos os 59 integrantes do convoi morreron, dixeron as fontes. O mércores pola noite, a CBS TV News, citando a funcionarios non identificados do Pentágono, puntualizou que o ataque non foi levado por avións americanos, senón por avións israelís. Israel non fixo aínda ningún comentario oficial. As nosas fontes militares informan de que a principal ruta para o contrabando de armas de Irán para Hamas en Gaza execútase a través do Sudán. As armas iranianas son descargadas clandestinamente desde buques mercantes a convois de camións ou de camelos en Port Sudán, no Mar Vermello. Despois de cruzar Exipto, as subministracións seguen o seu camiño cara ao Golfo de Suez, onde os traficantes locais, por medio de barcos, lévanos a través de Sinaí. O tamaño do convoi obxectivo do ataque aéreo, 27 camións e 59 integrantes, é a primeira proba tanxible do vasto programa de contrabando de armas de Irán para os terroristas palestinos en Gaza. Tras o seu transito polo Sinaí, son introducidos por medio da rede de túneles na fronteira de Gaza e Exipto. Segundo fontes de intelixencia, os convois de camións que fan a ruta Sudán-Sinai a razón de dous ou tres grandes convois ao mes, son seguidos polos satélites espías tanto de EEUU como de Israel.
Vía Safed-Tzfat
Comentarios