Todos escoitamos ao presidente de Irán Mahmoud Ahmadinejad: "Deberían saber que o réxime sionista criminal e terrorista, que ten 60 anos de saqueos, agresións e crimes no seu historial, chegou ao final do seu traballo e desaparecerá pronto da escena xeográfica". Todos sabemos que o 'Omid' é o primeiro satélite de fabricación cento por cento do Irán de Mahmoud Ahmadinejad e xa iniciou a súa exitosa viaxe cara ao ceo, cunha tecnoloxía balística de longo alcance utilizable para o lanzamento de armas nucleares a lugares non tan distantes. Todos sabemos que comezarán as probas do primeiro reactor nuclear iraniano, situado na cidade de Bushehr e que foi construída con tecnoloxía rusa, custou mil millóns de dólares e estará en funcionamento pleno a finais do 2009. Todos recibimos a nova de que Irán posúe 4000 centrifugadoras en funcionamento na súa planta de enriquecemento de uranio de Natanz e que xa se instalaron outras 3000 centrifugadoras, que o seu plan nuclear avanzou da fase experimental á de produción industrial, coa posibilidade de producir decenas de oxivas nucleares nun futuro moi próximo. Todos sabemos de que o uranio enriquecido é usado na xeración de electricidade pero tamén sabemos que se ese proceso é continuado por un tempo extra, chega a producir plutonio, facéndoo apto para desenvolver unha oxiva nuclear. Todos escoitamos de que Irán probou nove mísiles de mediano e longo alcance, incluído un que tería posibilidades de chegar até Israel e as bases norteamericanas do medio oriente, incluído un moderno mísil Shahab 3 que podería alcanzar os seus obxectivos a 2.000 quilómetros de distancia. Todos estamos ao tanto de que Irán mantén un sospeitoso silencio con respecto a que algunhas das súas institucións
militares estiveron involucradas na compra secreta de material e equipos para o seu programa nuclear. Todos temos acceso á información de que Irán traballa intensamente nos laboratorios en Natanz, na central eléctrica de Bushehr, na usina de auga pesada de Arak e noutros douscentos centros de investigación e bases militares ao servizo do seu plan nuclear nacional. Todos cremos que non podemos confiar na ONU coas súas brandas e ineficaces sancións para deter ao Irán na súa segura e decidida marcha cara á bomba nuclear. Todos presentimos que China e Rusia, nos seus non sempre confesados intereses en limitar o poder de occidente, continuasen provendo tecnoloxía, material e equipamento nuclear ao réxime iraniano. Todos os tiranos e os dictadorzuelos americanos saben de que Irán marcha cara á bomba atómica, os Hugo Chávez, os Evo Morais, os Fidel Castro e tantos outros involucrados neste dantesco escenario suramericano como provedores de sostén e influencia ideolóxica, de apoio político e estratéxico ao réxime dos Ayatollahs. Todas as organizacións islamofacistas como Hamas, Hezbollah, Jihad Islámica, os Talibán de Afganistán, Al Kaeda se congratulan na certeza de que Irán percorre un camiño sen présa pero sen pausa cara a un mundo sen Israel. Toda a Unión Europea sabe destes plans nucleares, con declamacions altisonantes pero con presións suaves, coa diplomacia do apaciguamento, con hipotéticos intentos de diálogos amigables pero sempre coidando os importantes lazos económicos e comerciais en común. Todo o goberno dos Estados Unidos e o seu novo presidente Obama teñen conciencia da súa capacidade de poder facer o suficiente para frear o plan nuclear iraniano, coñecendo a inutilidade do dialogo para impedir que Irán adquira a bomba nuclear e evitar así as súas terribles consecuencias no Medio Oriente. Todos os israelís sabemos que este é un verdadeiro perigo estratéxico para nós, unha autentica ameaza para a nosa continuidade como estado e fundamentalmente para as nosas vidas. Todo o mundo o sabe, todos estamos informados de que o réxime iraniano avanza inexorable e irreversiblemente cara a esa prezada bomba nuclear. Canto tempo nos queda para neutralizar ao Irán nuclear? Cal será o momento apropiado para que Israel actúe? Cal será a reacción do mundo? Israel deberá actuar só ou esperar a axuda do mundo? Que estamos a agardar? Que opina vostede?
Comentarios