Por Pilar Rahola
En calquera lugar do mundo onde a sinistra man do fundamentalismo islámico ten poder, hai persoas do islam que loitan polos seus dereitos, a miúdo ninguneados polos solidarios de pacotilla que consideran islamofobia, calquera crítica contra o islam integrista. Certamente, a empanada mental do multiculturalismo enxendrou, como diría Goya, moitos monstros. Esta fin de semana Shirin Ebadi visitou Barcelona. Coñecida como "a conciencia de Irán", Shirin foi a primeira xuíz iraniana, e a primeira que foi obrigada a deixar o seu cargo, cando chegaron os ayatolás. Desde entón, loitou incansablemente polos dereitos humanos, e sufriu todo tipo de represións. Casa Asia traeuna para que a súa voz musulmá libre se escoite, máis alá do
ruído doutras voces musulmás que non falan de liberdade, senón de fanatismo. Hai moitos islam no islam, e mentres uns alimentan o discurso totalitario, outros loitan pola liberdade da súa xente. Shirin é o símbolo de miles de musulmás que defenden os seus dereitos, a pesar das ditaduras, do avance do yihadismo e do represión brutal. Non é casualidade que moitas das voces valentes do islam sexan mulleres emblemáticas, cuxo compromiso coa liberdade levounas a ser ameazadas de morte. A insistencia en lembrar algúns dos seus nomes, é unha forma de homenaxe, pero tamén de compromiso co islam democrático: a escritora bengalí Taslima Nasreen, exiliada do seu país por unha fatua a morte, e agredida noutros países, por islamistas fanáticos. A siria Wafa Sultan, que acumula dúas fatuas a morte. A somalí Hirsi Magan, ameazada e exiliada en Estados Unidos, despois de ver como o seu amigo Theo van Gogh era asasinado. A feminista palestina Samia Tamimi, que loita enconadamente contra o integrismo de Hamas, e que tamén vive ameazada. En calquera lugar do mundo onde a sinistra man do fundamentalismo islámico ten poder, hai persoas do islam que loitan polos seus dereitos, a miúdo ninguneados polos solidarios de pacotilla que consideran islamofobia, calquera crítica contra o islam integrista. Certamente, a empanada mental do multiculturalismo enxendrou, como diría Goya, moitos monstros. Mentres Shirin e outros miles loitan polos seus dereitos, nun notorio avance da resistencia, o islamofascismo tamén avanza, con éxitos notables. O último atentado en Paquistán deixaba o venres máis de 30 mortos na cidade de Dera Ismail Jan, e o domingo un mozo frances de 17 anos morría nun atentado no Cairo. E en Barcelona, o fiscal do Eurojust García Jabaloy avisábanos de que "Barcelona ten un problema grave co terror islámico"… Pero sendo terribles estas noticias, a peor delas chegounos desde o norte do polvorín paquistanés, no val de Swat, coñecido polos activistas prol dereitos humanos, como "a praza do matadoiro", non en van os talibáns acumulan 1.200 mortos, medio 
millón de desprazados e a destrución de 200 colexios femininos. O goberno paquistanés tirou a toalla e cedeu a soberanía do val aos talibáns. Iso representa a inmediata aplicación da sharia, a matanza de opositores e o terror das mulleres da zona. Pero, sobre todo, significa un éxito político sen precedentes para os líderes tribais que, grazas ao terror indiscriminado, e á debilidade paquistanés, avanzan posicións. E ese é o obxectivo: non é sementar o terror, senón usar o terror, para conseguir o poder, nun proceso de dominio planetario que está perfectamente teorizado nos miles de textos do islamofascismo. Paquistán é un serio problema –"o gran perigo", segundo os expertos–, non só pola impunidade con que actúan os grupos fundamentalistas, senón porqué é un país con bomba atómica. Nesta tesitura de malas noticias, cabe destacar novamente unha voz de muller, neste caso de nena. Tuba Sahaab ten só 11 anos, vive en Islamabad e sofre polos nenos en mans dos talibáns. Escribe poesías que emite na radio. Un dos seus poemas di: "Pequenas pingas de bágoas / os seus rostros anxelicais / lavados con sangue / durmen para sempre con ira". Pódese berrar máis forte? E, sen embargo, que xordos están os que máis ruído fan nas rúas dos nosos países! De Shirin a Tuba, que grandes mulleres do islam! Quizais sexan elas, coa súa debilidade, as que teñan forza para acabar coa maldade tola do islamofascismo. Quizais, se non as deixamos soas.
ruído doutras voces musulmás que non falan de liberdade, senón de fanatismo. Hai moitos islam no islam, e mentres uns alimentan o discurso totalitario, outros loitan pola liberdade da súa xente. Shirin é o símbolo de miles de musulmás que defenden os seus dereitos, a pesar das ditaduras, do avance do yihadismo e do represión brutal. Non é casualidade que moitas das voces valentes do islam sexan mulleres emblemáticas, cuxo compromiso coa liberdade levounas a ser ameazadas de morte. A insistencia en lembrar algúns dos seus nomes, é unha forma de homenaxe, pero tamén de compromiso co islam democrático: a escritora bengalí Taslima Nasreen, exiliada do seu país por unha fatua a morte, e agredida noutros países, por islamistas fanáticos. A siria Wafa Sultan, que acumula dúas fatuas a morte. A somalí Hirsi Magan, ameazada e exiliada en Estados Unidos, despois de ver como o seu amigo Theo van Gogh era asasinado. A feminista palestina Samia Tamimi, que loita enconadamente contra o integrismo de Hamas, e que tamén vive ameazada. En calquera lugar do mundo onde a sinistra man do fundamentalismo islámico ten poder, hai persoas do islam que loitan polos seus dereitos, a miúdo ninguneados polos solidarios de pacotilla que consideran islamofobia, calquera crítica contra o islam integrista. Certamente, a empanada mental do multiculturalismo enxendrou, como diría Goya, moitos monstros. Mentres Shirin e outros miles loitan polos seus dereitos, nun notorio avance da resistencia, o islamofascismo tamén avanza, con éxitos notables. O último atentado en Paquistán deixaba o venres máis de 30 mortos na cidade de Dera Ismail Jan, e o domingo un mozo frances de 17 anos morría nun atentado no Cairo. E en Barcelona, o fiscal do Eurojust García Jabaloy avisábanos de que "Barcelona ten un problema grave co terror islámico"… Pero sendo terribles estas noticias, a peor delas chegounos desde o norte do polvorín paquistanés, no val de Swat, coñecido polos activistas prol dereitos humanos, como "a praza do matadoiro", non en van os talibáns acumulan 1.200 mortos, medio 
millón de desprazados e a destrución de 200 colexios femininos. O goberno paquistanés tirou a toalla e cedeu a soberanía do val aos talibáns. Iso representa a inmediata aplicación da sharia, a matanza de opositores e o terror das mulleres da zona. Pero, sobre todo, significa un éxito político sen precedentes para os líderes tribais que, grazas ao terror indiscriminado, e á debilidade paquistanés, avanzan posicións. E ese é o obxectivo: non é sementar o terror, senón usar o terror, para conseguir o poder, nun proceso de dominio planetario que está perfectamente teorizado nos miles de textos do islamofascismo. Paquistán é un serio problema –"o gran perigo", segundo os expertos–, non só pola impunidade con que actúan os grupos fundamentalistas, senón porqué é un país con bomba atómica. Nesta tesitura de malas noticias, cabe destacar novamente unha voz de muller, neste caso de nena. Tuba Sahaab ten só 11 anos, vive en Islamabad e sofre polos nenos en mans dos talibáns. Escribe poesías que emite na radio. Un dos seus poemas di: "Pequenas pingas de bágoas / os seus rostros anxelicais / lavados con sangue / durmen para sempre con ira". Pódese berrar máis forte? E, sen embargo, que xordos están os que máis ruído fan nas rúas dos nosos países! De Shirin a Tuba, que grandes mulleres do islam! Quizais sexan elas, coa súa debilidade, as que teñan forza para acabar coa maldade tola do islamofascismo. Quizais, se non as deixamos soas. La Vanguardia - 24.02.09
Comentarios