Por Joan B. Culla
.
Como vén sucedendo tras as últimas crises bélicas árabe-israelís (segunda Intifada, campaña contra Hezbolláh do 2006), o silencio -sequera relativo- das armas en Gaza deu paso a un goteo de informacións francamente perturbadoras froito do relato mediático dominante entre nós acerca do sucedido na franxa até o pasado 18 de xaneiro, e tamén a unha serie de datos que emborronan o limpo esquema maniqueo segundo o cal Hamás foi o heroico defensor dos palestinos fronte á vesania asasina do Exército israelí. Resumamos brevemente algunhas desas novidades. Xa o 21 de xaneiro, o enviado especial a Gaza do Correire della Sera, Lorenzo Cremonesi, explicaba desde o lugar dos feitos como, durante as semanas de combates, patrullas veciñais habían tratado de impedir que os guerrilleiros islamitas utilizasen as súas vivendas habitadas, as súas azoteas, os seus patios, para abrir fogo contra os israelís. "Os milicianos de Hamás buscaban aposta provocar aos israelís. Eran a miúdo raparigos de 16 ou 17 anos, con metralletas. Non podían facer nada contra tanques e avións. Pero querían que disparasen contra as nosas casas para acusalos despois de crimes de guerra", relatou un veciño do barrio de Tel Awa. A mesma crónica daba conta da utilización de ambulancias para transportar combatentes, do despregamento destes xunto a hospitais, escolas e edificios da ONU, así como do asasinato de decenas de militantes de Al-Fatá baixo a acusación de quintacolumnistas. Outros xornais europeos (por exemplo, ABC do 23 de xaneiro) recolleron a queixa de habitantes de Beit Lahia, Beit Hanun ou Jabalia que abandonaran as súas casas para protexerse do ataque israelí
en lugares máis seguros e, de regreso, atopáronas destruídas, con evidencias de servir de bases e postos de tiro aos homes de Hamás. Na mesma liña, pero con máis contundencia, expresouse o 28 de xaneiro, en Nova York, o vicesecretario xeral da ONU para Asuntos Humanitarios, John Holmes. Sen aforrar críticas á actuación de Israel, o diplomático británico dixo de Hamás: "o seu uso irresponsable e cínico de instalacións civís e o indiscriminado disparo de foguetes contra as poboacións civís representan claras violacións do dereito internacional humanitario". Tras esta clara e cualificada referencia ao emprego de escudos humanos por parte dos islamitas, foi a axencia da ONU para os refuxiados palestinos a que denunciou, os días 3 e 6 de febreiro, dous episodios de roubo a gran escala de axuda humanitaria na franxa de Gaza; roubos perpetrados pola policía de Hamás con ánimo de manter o seu control totalitario sobre a poboación do territorio, e que obrigaron á UNRWA a suspender a distribución desa axuda até conseguir a restitución do incautado. Ao mesmo tempo, e baixo a presión de certas investigacións xornalísticas (así, a do diario canadense The Globe and Mail, publicada o 29 de xaneiro), o 4 de febreiro o coordinador humanitario da ONU en Xerusalén, Maxwell Gaylord, recoñecía que non houbo bombardeo israelí dunha escola da UNRWA en Jabalia, o 6 de xaneiro: "todos os impactos de proxectís e todos os mortos producíronse no exterior, e non dentro do recinto do colexio", precisou. Por suposto, a gran maioría dos medios que malgastaron tinta e adxectivos truculentos para abominar do ataque israelí relegaron todos estes matices e novos datos a un recuncho ou, simplemente, ignoráronos; está claro, ningún dos columnistas que ditaron contra Israel durísimas condenas morais rectificou nin unha tacha. E é que, ao parecer, un loable afán de apoiar ao débil bloquea, en xornalistas e opinadores, calquera espírito crítico cara ao campo palestino ou quen o defende. Como entender, se non, que ante a arenga antiisraelí de Erdogan, o primeiro ministro turco, en Davos, ninguén atinara a lembrarlle o que o seu Goberno e todos os anteriores levan facendo no Kurdistán desde hai décadas, as decenas de miles de mortos, de torturados, de desaparecidos? E que dicir da cínica apelación madrileña de Alí Lariyaní, o presidente do Parlamento iraniano, a "os crimes de Israel", cando el representa a un dos réximes máis sanguentos e liberticidas do planeta?
.
Pero, como recomendaba o vello aforismo, que a realidade non nos estrague unha boa reportaxe. Ou sexa: que as complexidades da crise de Gaza e dos seus antecedentes, que o carácter fanático e racista de Hamás, que o seu desprezo absoluto pola vida dos civís palestinos cuxa causa secuestrou, que as manipulacións propagandísticas agora desveladas non nos alteren a cómodo dogma da maldade intrínseca de Israel, da bondade anxélica de cantos resisten á "ocupación sionista", etcétera. E para que a realidade non nos rompa os esquemas, o mellor é ignorala: nestas mesmas páxinas houbo quen asegurou que aos partidos árabes israelís lles prohibía presentarse ás eleccións do 10 de febreiro; pois se bota unha ollada ao escrutinio comprobará que, polo menos neste aspecto, Israel non é nin Euskadi nin España. De todos xeitos, non cabe facerse ilusións: nada hai máis granítico que o sectarismo indocumentado. Agora mesmo, a análise das eleccións israelís, cheas de "dereitistas" e "ultradereitistas", xa lle está dando ocasión de lucirse.
El Pariódico de Catalunya - 14.02.09
Comentarios