CONVERSA CO XORNALISTA PALESTINO KHALED ABU TOAMEH


Khaled Abu Toameh


A seguinte conversa de Micahel J. Totten, co xornalista palestino Khaled Abut Toameh, e a pesar da súa dimensión, é de leitura imprescidíbel para tentar entender que pasa, que pasou e como pasará todo no incrincado conflito arabe-israelí. Khaled Abu Toameh non é o típico xornalista palestino recoñecido. Comezou a súa carreira nun dos diarios da OLP e hoxe en día escribe no Jerusalem Post. Ten producido audiovisuais para emisoras televisivas europeas. É imposible meter a Tomeh dentro dunha tredicional caixa ideolóxica, a súa claridade e liberdade coa que se guia fan tarefa imposíbel escasillalo. De seguido poderas ler sobre Hamas, Fatah, USA, Israel, Europa, Paises árabes, etc... Aquí hai algo que, a case todos, vailles gustar e vailles desagradar, e que Galiza-Israel publica íntegra pola claridade e profundidade das súas palabras. Queremos agradecer a El Rejunte pola amabilidade permitíndonos a súa tradución ao galego e publicación.

Khaled Abu Toameh
Cando finalicei a escola secundaria as oficinas da OLP contratáronme como correspondente e traballei sete anos para un diario da OLP durante o cal asistín á Universidade en Jerusalem. Despois de graduarme tiven que tomar unha decisión: Volvo e traballo para a OLP ou trato de converterme nun xornalista de verdade? Tomoume ao redor de 2 segundos tomar esa decisión. Decidín traballar con medios internacionais e con medios israelís. Cando digo "traballar con medios internacionais" Que é o que significa? Hai centos de xornalistas estranxeiros que veñen a esta parte do mundo -todos os anos, todos o meses e, algunhas veces, todas as semanas- para cubrir aquí as súas historias. Agora ben aquí hai dúas historias. Están aquelas que ocorren dentro de Israel, e están aquelas que ocorren dentro dos territorios palestinas. Afortunadamente para nós, Israel é un país aberto que permite á xente escribir todo o que queira, criticar ao Primeiro Ministro, ao Ministro de Defensa, ao EDI. Pódese escribir todas estas horribles cousas contra Israel e seguir camiñando polo centro de Jerusalem. Pero se se trata de cubrir os territorios palestinos, a historia é completamente diferente. Un, como xornalista estranxeiro, non pode levantarse á mañá e conducir o seu coche pola súa conta adentrandose nun poboado palestino. Non pode simplemente presentarse e dicir "Bos días, eu traballo para o New York Times podo falar con Hamas, por favor?". Non funciona desa maneira por varias razóns. Unha: non coñece o idioma e necesita un tradutor, outra: non sabe como moverse pola zona. E o máis importante, non é seguro. Así é que os xornalistas estranxeiros que queren cubrir historias nas áreas palestinas contan con "arregladores" (fixers). O últimos vinte anos, máis ou menos, traballei como arreglador, tradutor, asesor -chámeno como queiran- coa maioría dos medios estranxeiros. E, por suposto, nesta tarefa cos medios internacionais conseguín cantidade de traballos, un dos cales aínda o estou facendo. Durante os pasados vinte anos traballei con NBC News e tamén estiven bloggeando con Commentary Magazine. Escribín para Ou.S. News e World Report, ocasionalmente para o Wall Street Journal, e para unha cantidade de tabloides británicos. No curso deste traballo cos medios internacionais convertinme en escritor e analista de asuntos palestinos e produtor dunha película para a BBC. Hai ao redor de oito anos, cando comezou a segunda intifada, comecei a escribir para o Jerusalem Post acerca de temas palestinos. E aínda traballo para os medios internacionais. A miña tarefa é servir como ollos e oídos dos medios internacionais. Algúns de vostedes poden estar a se preguntar que pasa con este tipo que comezou traballando como xornalista para a OLP e termina escribindo para un diario xudeu. Algunha xente pregúntame ¿Cando se converteu en sionista? ¿Cando se converteu en prol israelí? Ben, eu non son prol ningunha outra cousa que prol feitos e prol verdade. Como xornalista non teño ningún problema en traballar para calquera diario que me de unha plataforma. Non me importa se é xudeu, cristián, musulmán ou aínda budista. E para ser honesto con vostedes, encontro irónico que como árabe musulmán vivindo nesta parte do mundo, teña eu que traballar para un diario xudeu ou para os medios internacionais a efectos de poder practicar calquera tipo de xornalismo real. Por que? Por que nós non temos ningún medio libre. Nas áreas palestinas non o tiñamos cando traballei nos 70 e 80, non o conseguimos cando trouxemos a Yasser Arafat para comezar a Autoridade Nacional Palestina e, por suposto, non temos medios libres baixo Fatah, Hamas e o resto dos grupos que dirixen o espectáculo. E isto é moi triste. Algunhas veces desexo que o problema cos medios fora o único problema que tiveramos pero, como todos vostedes saben, é unha situación moi caótica. Eu son un daqueles que, durante os últimos quince anos, argumentamos que as cousas foron na dirección equivocada nesta parte do mundo. Durante algúns meses despois de asinar os Acordos de Oslo alcanzamos o punto en que moitos xudeus e moitos árabes estrañaron os bos vellos tempos antes que o proceso de paz comezase. Agora ben, ¿Que quero dicir con iso? Oslo por suposto non estivo mal. Oslo baseouse na acertada idea dunha solución de dous estados e o fin da ocupación militar dos terrotorios palestinos. Así que a idea de Oslo non era mala. Separación entre xudeus e palestinos, que non queren vivir xuntos. E como tal eu a apoiaba. Pensaba que era unha boa idea. Pero a forma en que Oslo foi implementado trouxo desastres tanto para xudeus como para palestinos. Entón en USA, en Israel, en moitos lugares de Europa, asumíase que se traiamos á OLP e a miles de milicianos da OLP e a descargabamos dentro da marxe occidental e Gaza e logo dámoslles millóns de dólares e armas, entón eles farían o traballo sucio de policías en Cisxordanial e na Franxa de Gaza. eles substituirían á ocupación israelí e combaterían a Hamas e a Jihad islámica. eles farían todas estas marabillosas cousas. Por que? Porque están na nosa nómina. Así que a comunidade internacional e Israel reuniron a todos estes milicianos da OLP de ao redor do mundo, liberaron a miles de loitadores da OLP das prisións israelís, déronlles uniformes e armas e chamáronos forzas de seguridade. E o resultado foi que, xente que nunca recibira adestramento básico, xente que nunca terminara a escola secundaria, converteuse en coroneis e xenerais na ANP de Yasser Arafat. Él estableceu dezaseis diferentes forzas de seguridade coa axuda dos estadounidenses, dos europeos e dos israelís. E eles comezaron a derramar diñeiro dentro deste réxime ao que chamaban Autoridade Nacional Palestina. Miles de millóns de dólares coa esperanza de que Arafat os distribuise. Agora ben, non é necesario explicar. Como todos vostedes saben, Arafat resultou ser un ladrón. A maior parte do diñeiro que se enviou á Autoridade Palestina, literalmente foise polo sumidoiro e nas excursións de compras da esposa de Arafat que vivía en Paris. En lugar de construír hospitais, Arafat construíu un gran casino en Jericó, coma se a revolución palestina aspirase, durante corenta anos, a proporcionarnos un casino. E a ironía foi que construiu ese casino enfronte dun campo de refuxiados. Así é que os palestinos non viron os froitos da paz. A miña argumentación é como segue. O feito de que Arafat era deshonesto non nos sorprendía a nós os palestinos. Só estabamos sorprendidos polo feito que a comunidade internacional continuase dándolle diñeiro a esgalla e rexeitase facelo responsable cando roubaba o noso diñeiro. Por que non inviste algo? Non querían crelo. Cando tratei de alertar aos meus colegas estranxeiros en 1995, 1996 e 1997 sobre o feito de que había corrupción na Autoridade Palestina, moitos deles preguntáronme se eu estaba na nómina do lobby xudeu. Eu dicíalles: "Isto é o que se escoita. Está escrito nas paredes. Veñan e escoiten o que os palestinos están a dicir" E eles dixéronme que non estaban interesados nesa historia. Dixéronme que querían historias antiisraelíes porque facíanlles o traballo máis fácil. Dixéronme que non querían escribir nada malo acerca dos palestinos, que Arafat era un home de paz e que debía dárselle unha oportunidade. De paso, escoitei isto de boca de importantes xornalistas estadounidenses. Xornalistas estadounidenses de moita importancia. Non lles vou a dar os seus nomes agora, pero eu estaba realmente frustrado. E furioso. Escoiten. Durante todos eses anos estiveramos atacando a ocupación militar israelí. Así que ¿Por que é que cando eu lles digo algo que Arafat está a facer, de súpeto vostedes non queren informalo e pensa que é propaganda xudía? A maioría destes xornalistas nin sequera querían facer un mínimo esforzo. Privando a ese pobo do diñeiro ¿Que é o que Arafat fixo? Radicalizou aos palestinos que non vían os froitos da paz. Así que esa é a razón número un por que a sociedade palestina está hoxe radicalizada. Pero hai outras razóns. A razón número dous é que vostedes deronlle a Yasser Arafat armas e diñeiro para que puidese eliminar a Hamas e á Jihad islámica, pero en lugar diso dirixiu esas armas contra calquera que dixese que quería reformas e democracia. Arafat usou as vosas armas, os vosos armamentos, entregados polos Estados Unidos de América, para suprimir aos líderes dun novo liderado. Permítanme darlles un exemplo. En 1997, 29 profesores palestinos asinaron unha Carta Aberta demandándolle a Yasser Arafat o fin da corrupción. Foron tiroteados ou asasinados ou arroxados ao cárcere ou tiveron que fuxir do país. E, por suposto, esta non é unha historia que saía publicada en CNN. Penso que nin sequera o New York Times informou. Así que Arafat tomou enérxicas medidas contra os reformistas, os demócratas e a xente que quería un bo goberno. E enviou ao resto do pobo aos brazos de Hamas. Tomou enérxicas medidas contra os reformistas e rexeitou tomar enérxicas medidas contra Hamas e a Jihad islámica. Razón número tres. Vostedes déronlle a Arafat diñeiro para abrir emisoras de radio e televisión. E nesas emisoras de radio e televisión Arafat dicía: "Jihad, Jihad, maten aos cruzados, maten os xudeus, maten aos infieis, maten a todos menos a min". Agora vostedes poden preguntarse por que Arafat incitaba contra os seus socios da paz en Israel, por que incitaba contra os estadounidenses e europeos que o estaban alimentando? Isto non ten sentido. Para nós isto si ten sentido. Esta é a forma en que os nosos ditadores árabes subsisten. Constantemente culpan das miserias do noso pobo aos xudeus, aos cruzados, aos infieis, ao lobby sionista e aos imperialistas. Usan todos estes tópicos. Os líderes árabes sempre necesitan asegurarse de que os seus pobos estean ocupados odiando a algún outro, preferentemente os xudeus e os estadounidenses. Doutro xeito os seus pobos poderían rebelarse e, Deus non o permita, poderían demandar reformas e democracia. Isto é exactamente o que Arafat fixo, pero fixoo en árabe. A comunidade internacional -e tamén os israelís- non quixeron escoitar o que Arafat dicía en árabe. eles só se preocupaban do que dicía en inglés. Dicían que o que dicía en inglés estaba ben. Eu dicía: "Perdóenme, xente, pero en árabe Arafat dille á xente que quere matalos a vostedes". Pero non quixeron prestar atención á incitación. A subestimaron. Dixeron: "vostedes os árabes son todos corruptos e non saben nada acerca de democracia así que se merecen unha ditadura". Esa incitacion canalizou á xente aos brazos abertos de Hamas. Arafat dicíalle á xente o demoníacos que eran os xudeus e entón a xente dicía: "Hamas ten razón, os xudeus son fillos de monos e porcos. Por que teño que facer a paz con eles?" Unha cuarta razón, que é moito menos importante na miña opinión, é que os israelís trouxeron á OLP ás áreas palestinas, armaron á OLP, axudaron a crear todas esas milicias de seguridade e gángsters e mafias, e logo dixeron que necesitaban protexerse dos seus socios na paz. E como se protexeron? Impondo restricións e toques de queda, rodeando ás comunidades palestinas con postos de control. Por que? Por que necesitaban protexerse das milicias e das mafias que eles mesmos trouxeron á marxe occidental e Gaza. Así que os palestinos perderon a fe no proceso de paz. Todo isto radicalizou á sociedade palestina até o punto que cando Hamas decidiu presentarse en eleccións libres e democráticas baixo a bandeira de "cambio" e "reforma", gañaron. A escritura estaba clara na parede, que calquera que desafiase a Arafat nese entón -créanme que aínda se Ehud Olmert se presentara as eleccións palestinas prometendo cambio e reforma e democracia gañaría. Por que, en xaneiro de 2006, as eleccións parlamentarias que levaron a cabo na Autoridade Palestina foron, enormemente, acerca de reformas internas nas áreas palestinas. Hamas estaba preparada para dar a luz. Que é o que fixeron? Foron aos palestinos e dixéronlles: "Escoitade, vostedes probaron con toda esta xente da OLP. Son corruptos. Son malos. Arafat foi un ladrón. Abu Mazen tamén é un total fracaso. Estes tipos rouban o voso diñeiro. Estes tipos son axentes de USA, eles son a CIA. Por que non proban connosco agora? Mostrarémoslles que podemos establecer un bo goberno. E, de paso, vexan o que fixemos por vostedes desde 1968. Establecemos unha vasta rede de servizos educacionales, sociais, de saúde e económicos. Arafat construíu un casino e nós construímos dúas universidades. Arafat dáballe á súa muller 100.000 dólares ao mes para que puidese facer as súas compras mentres nós dabámoslle diñeiro á xente pobre. Arafat construíu bares e restaurantes en Ramallah mentres nós construímos orfanatos e establecementos de caridade". Entón os palestinos dixeron: "Probemos con Hamas. Se acceden ao poder non queda nada para roubar. Non poden ser máis corruptos que a OLP". Non estou a dicir que todos aqueles que votaron por Hamas en 2006 o fixeran como protesta. Temos que ser moi coidadosos. Hamas ten realmente moitos partidarios. O que estou a dicir é que se non houbese tamén un voto de protesta contra a OLP, Hamas non gañaría. Por que? Por que eu coñezo cristiáns que votaron por Hamas, coñezo palestinos laicos e centristas que votaron por Hamas. Coñezo até xente da OLP que votou por Hamas porque o nome do xogo nese entón era "castiguemos á OLP". E como se fai? Votando por Hamas, os seus principais rivais. E funcionou. E Hamas chegou ao poder. O que veu ocorrendo desde entón tamén é moi interesante. O goberno americano, coa axuda dalgúns europeos e dalgúns israelís, despois de que Hamas gañara as eleccións, foron aos perdedores e dixéronlles "escoiten, aquí teñen armas e algún diñeiro. Vaian e derroquen a este goberno elixido democraticamente". E cal foi o resultado desta intromisión nos asuntos palestinos? O tiro pola culata. Xogou a favor de Hamas e elevou a popularidade de Hamas na rúa. Que pensaron os palestinos cando Condoleezza Rice e George W.Bush abertamente fixeron campaña contra este goberno democraticamente electo? As súas simpatías inclináronse cara a este goberno democraticamente electo aínda se este era Hamas. E cando os palestinos ven á xente da OLP, a xente de Fatah, conspirando abertamente cos estadounidenses e os israelís para derrocar a un goberno democraticamente electo, odiarán á OLP aínda máis. Así que a intromisión de USA e dos europeos nos asuntos palestinos despois da vitoria de Hamas afortalou a Hamas até tal punto que en xuño de 2007 Hamas dixo: "Todos queren derrocarme, Ninguén me dá unha oportunidade. O mundo enteiro está en contra miña. Vostedes, xente corrupta da OLP conspiran contra min. Gañei nunha libre e democrática elección. Se non me cren, pregúntenlle a Jimmy Carter. Él supervisou a elección. Que queren todos de min?". E montaron un golpe. Algunha xente chámao un golpe. Botaron á xente de Fatah fóra de Gaza. Menos de 10.000 combatentes de Hamas derrotaron a máis de 70.000 policías de Fatah apoiados polos estadounidenses. A pregunta é: Como o fixeron? A resposta é moi simple. Nin ben Hamas comezou a disparar, esta xente deixou de loitar. Escapáronse. Rendéronse a Hamas. Basicamente foron a Hamas e dixeron: "Non, non, Hamas, por favor. Darémoslles todas as armas, todo. Só déixennos tranquilos". E fuxiron. Primeiro trataron de escaparse cara a Exipto. Pero Mubarak non é estúpido. Selou a fronteira. Eu estaba alí cando sucedeu. Israel foi o único país no mundo que enviou tropas, helicópteros, barcos artillados e ambulancias para salvar a musulmáns de ser sacrificados por musulmáns, para salvar á xente da OLP de ser sacrificada por Hamas. Israel tomounos e lévounos á Cisxordania. E onde estamos estancados agora? Xa lles dixen antes que eu son un daqueles que apoia unha solución de dous estados. Creo que é unha solución marabillosa. Pero ao final estamos a obter unha clase diferente de solución de dous estados. Temos dúas entidades separadas. Unha en Gaza e unha en Cisxordania. A de Gaza nun estado islámico gobernado por Hamas e apoiado por Ahmadinejad, Siria, Hezbollah e, di algunha xente, Al Qaeda e a Irmandade Musulmá. É unha situación moi perigosa e, como musulmán moderado, ese é o último lugar neste mundo no que quero vivir. O que temos na marxe occidental é o réxime secular, corrupto, débil da OLP. Abu Mazen, Abu Shmazen, todos eses Abus. Os colegas de Arafat que lle fallaron ao seu pobo ao longo dos pasados quince anos. Que perderon as eleccións de xaneiro de 2006 por mor da corrupción. Que foron botados a puntapés porque fallaron. Que perderon o control sobre a metade dos palestinos que viven nesta parte do mundo. E están asentados en Ramallah. Esta xente esta no poder grazas só á presenza do IDF (Tzahal) na marxe occidental. Se o exército israelí deixase mañá á mañá Cisxodania, esta xente da OLP colapsaría en cinco minutos e Hamas asumiría o poder en seis. O que deberiamos preguntarnos na alborada deste escenario é se hai realmente un socio no lado palestino para un acordo, nin falar dun acordo de paz. Calquera clase de acordo. Hai realmente un socio no bando palestino? E a resposta é simple. Non. Hamas non é un socio para ningún acordo de paz porque Hamas non vai cambiar. Toda esa xente que cre que Hamas vai cambiar algún día a súa ideoloxía, que líderes pragmáticos xurdirán en Hamas, esa xente vive de ilusións. Hamas non vai cambiar. No seu favor debemos dicir que a súa mensaxe foi moi claro. É a o mesma mensaxe en árabe e en inglés. Están a ser moi honestos acerca diso. eles din: "nunca recoñeceremos a Israel. Nunca cambiaremos. Non abandonaremos a senda da resistencia". Son moi claros respecto diso. Despois que gañaron as eleccións, por exemplo, a comunidade internacional foi a Hamas e díxolle: "Escoiten. Se queren que tratemos con vostedes, acepten a Israel e todo andará ben". E Hamas foi moi honesta. Dixeron: "Non. Non imos renunciar ao terrorismo. Non recoñeceremos acordos previos entre os palestinos e Israel. E non recoñeceremos o dereito de Israel a existir". Foron moi claros respecto diso. E din o mesmo hoxe en día. Dez días antes do golpe en Gaza, fun convidado por algúns diplomáticos estadounidenses para falarlles acerca do que estaba a acontecer. Díxenlles: "Hamas está a piques de botar á xente da OLP fóra de Gaza porque vostedes están abertamente coa OLP e iso desacreditounos na rúa. A vostedes venos como axentes da CIA". Os diplomáticos estadounidenses dixeron: "Vostede non sabe do que está a falar. A OLP ten 70.000 homes. Quen é Hamas? Esnaquizaranos. Xa verá Vostede". A miña predición non foi 100 por cento exacta porque eu esperaba que iso ocorrese en tres semanas. Ocorreu aos dez días. Estaba claramente escrito na parede. Hai tantas cousas que son obvias nesta parte do mundo, e que os lideres internacionais, os diplomáticos, todos eses analistas en occidente que se ocupa do tema palestino ponlle un ollo cego e non queren ver. Antes de que vaiamos ás preguntas e respostas e eu reciba as vosas preguntas, quixera darlles un pequeno exemplo de como a xente en Occidente non quere entender que é o que pasa aquí. Antes das eleccións parlamentarias de 2006, a OLP foi ver a Condoleezza Rice e díxolle: "Vostede está a cometer un enorme erro forzándonos a convocar a eleccións libres e democráticas. O noso pobo non confía en nós. Somos corruptos e imos perder. Hamas vai gañar. Así que, por favor, non convoquemos a eleccións, Este non é o momento apropiado". "Non, non se preocupen", dixo ela. "Deixen que Hamas participe nas eleccións. Hamas non gañará. Todo vai saír ben". Preguntáronlle como sabía que Hamas non gañaría. ela dixo que advertira aos palestinos que se votaban por Hamas, Estados Unidos os castigaría. Esa advertencia, por suposto, deulle a Hamas máis puntos nas eleccións. Hamas tomou a declaración de Rice e fixo enormes carteis que dicían Condoleezza Rice dille non a Hamas. Así que Rice, sabendo que Hamas é unha organización terrorista, non puxo ningunha precondición para a participación de Hamas nas eleccións. Aínda en Israel, dito sexa de paso, os candidatos de Hamas abertamente facían campaña en Israel, en Jerusalem. En Jerusalem Este, moi ben, pero en Israel. Facían campaña abertamente. Eles dicían: "reformas, democracia e, por suposto, queremos destruír a Israel". O que Rice fixo, despois de que gañaran as eleccións, é dicir que Hamas é unha organización terrorista. Antes das eleccións non eran unha organización terrorista? ela ten responsabilidade no feito de que Hamas estea no poder. Foi un enorme erro da diplomacia americana. En lugar de aprender dos seus erros, despois que Hamas tomou o poder continuaron cos mesmos erros. E fíxense na lameira no que estamos agora. Non sei como resolver este problema. Falar hoxe dun estado palestino é unha entelequia. Onde se establecería ese estado? Israel controla preto da metade da marxe occidental. Esta xente da OLP non pode manexalo. Se Israel entrega Cisxordania, vostedes terían que ir ao Cairo ou Amman para tomar un voo de retorno aos Estados Unidos, porque haberia francotiradores sentados no alto dos cerros sobre o aeroporto Ben Gurión. Se vostedes manteñen esta política de apoiar a unha parte en contra doutra, Gaza se mudará á Cisxordania e terminaremos en máis anarquía e ilegalidade. É un panorama moi inquietante, é moi triste. Seino.
Anthony Cordesman, Center for Strategic and International Studies: Vexamos se podemos dirixirnos de volta ao tema de Gaza. Tal como di vostede, cal será o impacto desta loita en Gaza e Cisxordanial?

Khaled Abu Toameh: Toda esa palabrería acerca de como Hamas está liquidada ou ao bordo do colapso ou que só é unha cuestión de tempo antes de que os palestinos na franxa de Gaza se rebelen contra Hamas. Lamento dicirlles que non comparto en absoluto esas afirmacións. Hamas pode que sufrira un importante golpe. Moitas das súas institucións foron destruídas. Foi socavada de moitas maneiras. Pero o que me preocupa é que Hamas goza aínda de moito apoio político. Hamas continúa sendo tan forte en Gaza como o foi antes. Por que? Díxeno desde hai moito tempo: a única maneira de socavar a Hamas e, eventualmente, lograr o seu colapso é ofrecerlle aos palestinos unha mellor alternativa á de Hamas. Non bombardeando os seus cuarteis xerais e destruíndo os seus arsenais militares. Iso pode ser util, pero non é suficiente. Se eu fora estadounidense ou europeo despois de que Hamas tomou o poder, iría a ver á xente da OLP que perdeu as eleccións e, en lugar de darlles armas e diñeiro, diríalles: "Escoiten, Hamas está no poder por causa da vosa corrupción, da vosa mala administración. Por que non se reforman? Desfáganse de toda esa xente corrupta da OLP e de Fatah. Formen un partido xuvenil e desafíen a Hamas na rúa nas próximas eleccións?. Ese é un camiño. Pero temome que, baixo as actuais circunstancias, Hamas permanecerá por un longo tempo. Hoxe en día moitos palestinos dirianlle a vostede que Mahmoud Abbas é un traidor, que toda esa xente estivo en realidade nos cuarteis xerais do IDF observando a guerra. Hamas xa di que Mahmoud Abbas dáballes información aos israelís acerca dos movementos dos líderes de Hamas. Estas acusacións son moi serias, por suposto. Non sei se vostedes leron hoxe o meu artigo no Jerusalem Post acerca de como Hamas, nas últimas 48 horas, lanzou unha masiva ofensiva contra Fatah en Gaza. Asasinaron ou feriron aproximadamente a 100 membros de Fatah. Arrástranos ás rúas e dispáranlles ás pernas. Até lle sacaron os ollos algúns deles. Poida que vostedes vaian xantar máis tarde, así que non quero entrar en descricións gráficas do que lle está pasando alá a Fatah. Pero Fatah está realmente baixo ataque e eu non vexo a ninguén movéndose para salvalos. Non vexo un movemento de masas levantándose en contra de Hamas. Non agora. Estiven falando con moita xente en Gaza. Non lle escoitei a ningunha persoa culpar a Hamas pola destrución da súa casa. Estou a escoitar moitas voces contra Israel e contra os estados árabes. E moita da rabia está a ser dirixida contra Mahmoud Abbas. Esta operación fai ver aos moderados como parvos. Fainos ver coma se estivesen no lado equivocado. Cando se ten á Al Jazeera, a canle de televisión máis popular no mundo árabe, todos os días e todas as noites, incitando contra os líderes árabes e dándolle espazo a xente que di que os líderes árabes son traidores, que os nosos líderes árabes están en complicidade cos israelís, que os líderes árabes tiñan a esperanza de entrar en Gaza sobre tanques israelís, vostede sabe, isto revolve todo. A maioría das protestas no Cairo, en Khartoum. En Iemen, onde vaian, escoitarán á xente gritando slogans contra os líderes árabes e Mahmoud Abbas antes de que griten slogans contra Israel e USA. E agora está toda esa palabrería de levar a Mahmoud Abbas a Gaza. Descúlpenme, pero se Mahmoud Abbas entrase a Gaza sería executado na praza pública en poucos minutos. Están todas esas milicias vagabundeando polas rúas. A maioría deles non pelexaron. Estaban escondidos. Transformáronse en "civís" nin ben os israelís lanzaron o seu ataque. Todos estiveron escondidos ou vestidos como civís. Cando os levaban aos hospitais estaban sen as súas armas. Foron contados como civís. Non sabemos exactamente o que está a pasar alí, pero eu non vexo ningún intento de desafiar a Hamas abertamente por parte dos palestinos locais ou doutras forzas.
Max Boot, Council on Foreign Relations: Que hai acerca da expectativa israelí de que con estes ataques estableceron unha disuasión contra Hamas? Pensa que iso é certo?
Khaled Abu Toameh: Si. Si. Mire. Cisxordania estivo tranquila durante o ataque a Gaza. Agora, eu estiven a falar alí con moita xente. Sabe o que me dixeron? E esta é a parte graciosa. "Sabe que?" dixeron. "Os xudeus tolearon. Este non é o momento de crear confusión con eles.". E, vostede sabe, cando se escoita isto da xente na rúa, isto realmente crea disuasión. A gustaríame mellor ver disuasión doutra maneira, pero hoxe está esta percepción na rúa árabe de que os xudeus volvéronse tolos, de que non hai máis liñas vermellas, nada lles importa, e nós debemos ser coidadosos. Así que, nese sentido, si, hai certo tipo de disuasión, polo menos no curto prazo. Antes desta guerra, catro días antes da guerra, entrevistei a unha cantidade de raparigos de Hamas. Publiqueino no Jerusalem Post. E o encabezado foi "Hamas Búrlase da Falta de Resposta de Israel aos Ataques con Qassam". Que estaban a dicir os líderes de Hamas? Basicamente que os xudeus son covardes. eles pensan que Israel se escapou do Líbano, que Hezbollah derrotounos. Pensaron que os xudeus estaban asustados e que non irían a Gaza. Realmente confiaban que Israel non respondería cun ataque. Realmente. Confiaban. Como moito, pensaban que Israel enviaría uns poucos tanques a campos abertos para tranquilizar á opinión pública israelí. Así que a resposta tomounos, realmente, por sorpresa, especialmente o primeiro día. Así que si, existe hoxe esta percepción no mundo palestino de que o noso veciño toleou.
Anthony Cordesman: Este verán estiven en Cisxordania e é asombroso o que lograron aínda cando unha enorme cantidade de diñeiro está aínda indo a mans dos importantes funcionarios e non ao pobo palestino.

Khaled Abu Toameh: O outro día alguén veu por vez primeira a esta parte do mundo e chamoume e me pediu que o levase a Ramallah. Así que o conducín ao centro de Ramallah e estacionámonos alí. O home estaba impactado. Dicía "Onde están os campos de refuxiados? Onde están as casas de barro? Onde está a pobreza?" Eu dixen "Por que me pregunta estas cousas?" El dixo "Estou asombrado. Mire que fermoso é isto" Sabe, hai alí cousas que son contraditorias e que non teñen ningún sentido. Algúns dos restaurantes de Ramallah son máis caros que os restaurantes de Tel Aviv. Hai xente con moito diñeiro. A corrupción non foi detida, pero foi reducida. Algúns estadounidenses e europeos continúan derramando diñeiro sobre a xente da OLP sen facelos responsables co pretexto de que ese diñeiro producirá un efecto de moderación.

Max Boot: Parece haber un sentimento de que Cisxordania está mellor economicamente.
Khaled Abu Toameh: Si.
Max Boot: Tradúcese iso nunha mellor política?
Khaled Abu Toameh: Non.
Mario Loyola, National Review Magazine: Unha estratexia estadounidense na política exterior da administración Bush consistiu en facer que as condicións en Cisxordania sexan moito mellores que en Gaza para que a xente comece a dicir, "Mira, está mellora baixo Fatah"

Khaled Abu Toameh: Iso din. Pero, en definitiva, non van votar por Fatah. Por que? Mire. A xente non fará iso por dúas razóns, ou votarán por Hamas por dúas razóns. Unha, Hamas non é un poder corrupto, non rouban diñeiro. Ninguén lles deu unha oportunidade, así que os palestinos non se van por na súa contra. Hamas é a vítima aos ollos dos palestinos. E, como tales, a simpatía do pobo está con Hamas. Dous, cando se fixan nos tipos de Fatal, todos eses Abus asentados en Ramallah, non ven ningún cambio. Non ven que a xente da OLP, a xente de Fatah, extraian algunha conclusión da súa derrota. Fatah tratou de convocar a eleccións internas ao longo dos últimos dezaoito anos, e fallaron. Mahmoud Abbas prometeu convocar a eleccións xerais dentro de Fatah, hai dous anos, hai tres anos, hai catro anos. A loita polo poder entre a vella garda e a nova garda dentro de Fatah continuou. A xente mira a Fatah e non ve que haxa unha alternativa viable contra Hamas.
Tom McInerney, Fox News Military Analyst: Hai unha solución para este problema?
Khaled Abu Toameh: Vostedes os estadounidenses sempre nos pregunta iso. Por que os estadounidenses sempre me preguntan se hai unha solución? Unha solución para que?
Michael J. Totten: Para todo o conflito.
Khaled Abu Toameh: Que é todo o conflito?
Anthony Cordesman: Hai algo útil que podería facerse este ano?
Khaled Abu Toameh: Escoiten. Miren. Temos que deixar de soar achega do Novo Medio Oriente e a coexistencia e a harmonía e de transformar esta zona nun Hong Kong e Singapur. Se alguén pensa que un palestino se acordará unha mañá e cantará o himno nacional israelí, iso non vai ocorrer. Se alguén pensa que un israelí volverá facer as súas compras no centro de Ramallah ou ver ao seu dentista en Bethlehem ou comer peixe na cidade de Gaza, iso non vai ocorrer. Estableceuse un total divorcio entre xudeus e palestinos. Non queremos vernos os uns ao outros. Penso que iso é bo. A separación é boa. A separación non require de harmonía e coexistencia. Esquézano. Non vai ocorrer. Esforcémonos en manexar o conflito. En lugar de falar de paz real, comecemos todos por tratar de frear a violencia, reducir o nivel de derramamiento de sangue e, poden ser que iso pavimentará o camiño para unha futura paz. A única solución agora é a total separación entre estas dúas comunidades. Israel non debería estar nos asuntos internos dos palestinos pero, ao mesmo tempo, Israel ten o dereito de velar pola súa propia seguridade. Deberían desconectarse completamente dos palestinos e dicirlles: "Non se metan nunca máis en leas connosco. Responderemos atacando se vostedes nos lanzan foguetes. E se queren ter a Hamas, Fatah ou a quen sexa, vaian e fágano sen a nosa axuda". Esa é o único xeito. Non vexo que aquí estea a xurdir unha paz real. Deberiamos deixar de falar diso.
Max Boot: Pero antes vostede dixo que se Israel se retíra de Cisxordania, Hamas estaría no poder en cinco minutos.
Khaled Abu Toameh: O que digo é que os israelís deberían retirarse baixo as condicións apropiadas. Baixo as actuais circunstancias, non deberían retirarse. Só se teñen un socio no lado palestino.
Max Boot: As circunstancias non van cambiar no futuro próximo.
Khaled Abu Toameh: Si. Moi ben. Así que non fagan nada. Saben que? Algúns israelís pregúntanme que deberían facer. Eu digo "Nada. Simplemente séntense. E esperen" Se eu fose un israelí iría aos palestinos e diríalles "Escoiten. Estou preparado para darlles un estado palestino e a maioría dos israelís está de acordo con iso, non porque amemos aos palestinos senón porque queremos desfacernos dos palestinos". Hoxe hai unha maioría de xudeus que quere desmantelar a maioría do asentamento e quedar con só o dous por cento da marxe occidental. Os meus amigos israelís dinme, "Sabes, Khaled. Vostedes os palestinos poden tomar o que queiran. Só déixennos en paz. Darémoslles o que queiran se vostedes simplemente nos deixan en paz". Algúns deles van aínda máis lonxe. Algúns deles din "Déixennos só Tel Aviv, o aeroporto e a praia". Na alborada destes cambios positivos que ocorreron dentro de Israel, todo o que vostedes necesitan é un forte socio no lado palestino. Existe algunha esperanza, pero só se existe un forte socio no lado palestino.
Tom McInerney: Pero non Hamas.
Khaled Abu Toameh: Non me importa. Se eu fose israelí falaría con calquera palestino que queira falar comigo, e dispararíalle a calquera palestino que me disparase. Non preguntaría se son de Hamas. Sabe por que? Creame, se escoita a Hamas e Fatah en árabe non existe unha gran diferenza, especialmente nestes días. Fatah loitou á beira de Hamas en Gaza. Hoxe din que perderon 36 combatentes e que lanzaron 900 foguetes contra Israel. Fatah.
Mario Loyola: Hamas pretende que as súas baixas son menores e Fatah pretende que as súas baixas son maiores.
Khaled Abu Toameh: Miren. Como dixen antes, deixemos de dicir "Fatah" e "Hamas". Falen con calquera que queira falar. Falar con Hamas non significa que vostedes recoñecen a Hamas ou que eles se convertán nos vosos socios. O gracioso é que Israel foi á guerra contra un partido ao que non recoñece. E ao final Israel fixo un alto o fogo unilateral e negociou cos estadounidenses e cos exipcios para terminar a guerra. E Hamas aínda está asentada alí. Non hai nada de malo con que Israel fale con Hamas se eles queren un cesamento do fogo. Os israelís non poden ignorar o feito de que Hamas está no poder. E Hamas continúa gozando dun enorme apoio aí.
Barry Pousen, MIT Security Studies Program: Interésame volver un par de pasos e pedirlle a súa valoración da estratexia de Hamas de deixar que o lapso do cesamento ao lume termine e acelerar o lanzamento de foguetes. Vostede xa mencionou que eles calcularon mal a reacción israelí, pero que beneficio esperaban obter? E Que lle di iso acerca de disuadir a Hamas no futuro?
Khaled Abu Toameh: Penso que isto é algo que moita xente en Israel e en Occidente non escoita Eu escoito en árabe e escoito directamente deles.
Barry Pousen: Por iso pregúntollo a vostede.
Khaled Abu Toameh: Xusto antes de que expirase o cesamento do fogo, Hamas foi a Exipto e díxolles "Estivemos de acordo co cesamento do fogo anterior porque vostedes, os exipcios, prometéronnos que abrirían o paso fronteirizo de Rafah. E iso non sucedeu. E nós, Hamas, comprometémonos por iso. Fixemos o mellor posible para manter o cesamento do fogo". Moi ben, houbo algunhas violacións aquí e alá pero Hamas dalgún xeito mantivo a tregua. Arrestaron a xente que disparaba contra Israel. Mubarak dixo "Ao diaño con iso. Non vou abrir o paso fronteirizo de Rafah a menos que vostedes lle permítan a Mahmoud Abbas entrar en Gaza. Fagan o que queiran. Eu estou baixo presión dos israelís, dos estadounidenses e de Mahmoud Abbas para non abrir o paso fronteirizo de Rafah". Mahmoud Abbas foi ver a Mubarak antes de que o cesamento do fogo expirase e díxolle "Presidente Mubarak, por favor non reabra o paso fronteirizo de Rafah porque iso fortalecerá a Hamas. Se vostede quere que se abra, só devólvame na liña do acordo de 2005 intermediado por USA". E se o pensa, Mahmoud Abbas e Hosni Mubarak teñen unha responsabilidade indirecta por esta guerra. Cando Hamas viu que non abrirían as fronteiras, Hamas dixo "Ao diaño coa tregua" e comezou a lanzar foguetes novamente. Israel reaccionou e agora estamos onde estamos. Así que volvemos á casilla de saida Hamas está aínda facendo a mesma demanda. Dixeron "Moi ben, accedemos a un cesamento do fogo, pero reabran a fronteira". Seguen dicindo "reabran a fronteira".
Max Boot: Pensa que haberá algún cambio na actitude de Mubarak? Fará algo de utilidade que non faga antes?
Khaled Abu Toameh: Non. Volvemos á casilla un. Miren. Para Mubarak é mellor se eses armamentos van a Gaza e matan xudeus, porque se eses armamentos non van a Gaza para matar xudeus poderían terminar nas rúas do Cairo. Poderían terminar nas mans da Irmandade Musulmá. O contrabando é un negocio. Somos inxustos con Hamas dicindo que foron eles os que estableceron os túneles. Estes túneles estiveron alí desde o 67. Nos 70 visitei algúns dos túneles. Nos 80 visitei os túneles. Cando Arafat estaba alí, visitei os túneles. Estes túneles son parte da cultura. É unha cuestión cultural. Se alguén ten un túnel propio é coma se tivese o seu propio negocio. Hamas cobra agora impostos e dálle á xente licenzas para construír o seu propio túnel. Escoiten. Os exipcios son hipócritas. Están ocupados matando refuxiados africanos que tratan de obter asilo en Israel. Abriron fogo sobre unha nai e os seus fillos africanos que trataban de escaparse de Sudán e trataban de buscar refuxio dentro de Israel. Non escoitei que os exipcios están a destruír túneles ou algo. Non o escoitei.
Barry Pousen: Cal era a teoría de Hamas acerca de como funcionaría o fogo de foguetes? Estaba o lanzamento de foguetes pensado para que os falcóns alcanzasen o poder aquí? Trataban de obter atención novamente? Trataban de afectar as relacións israelís-exipcias? Porque, dun estraño modo, paréceme que esta guerra tiña un obxectivo gracioso, que tanto os israelís como Hamas loitaban a favor de Exipto.
Khaled Abu Toameh: Mire. Penso que esta Guerra puido ser previda. Realmente. Se fósemos a Hosni Mubarak e aos estadounidenses e lles dixemoss "Moi ben, olvidémonos do acordo de 2005. Establezamos un novo acordo". A cambio Hamas accedería a ter algúns representantes da Autoridade Palestina na fronteira. Pero ninguén quixo escoitar. Todos dixeron "Derroquen a Hamas, derroquen a Hamas". Para respostar á súa pregunta, Hamas pensou que se lanzan foguetes contra Israel a opinión pública israelí se rebelaría e comezaría a queixarse e iría cos seus líderes e diríalles: Vaian e atopen algún tipo de solución. Os israelís non queren a guerra e non poden soportar ter unha guerra en vésperas de eleccións. Así que pensaron que a opinión pública israelí se rebelaría, que o goberno exipcio volvería e negociaría un novo cesamento do fogo nos termos de Hamas. Realmente pensaron que eses foguetes traerían algún tipo de resposta internacional ou unha resposta do israelí.
Mario Loyola: A violencia, para Hamas, é un medio e un fin?
Khaled Abu Toameh: Por suposto. Por suposto. Pero neste específico caso usaron os foguetes para pór presión sobre Israel, occidente e os exipcios coa esperanza de que poderían extraer algunhas concesións. Hamas cre que crearon un equilibrio de terror con Israel, e están a tratar de imitar a Hezbollah.
Anthony Cordesman: Cales serán as actitudes dos palestinos cara a Irán e Siria? E Que pensarán os palestinos acerca dos europeos?
Khaled Abu Toameh: Primeiro de todo, Hamas e Fatah están a pelexar por quen será o que reciba a axuda internacional. Isto é moi malo, e aínda se acusan mutuamente de roubar algo da axuda que entrou de occidente e dos países árabes. Agora: Irán, Siria, Hezbollah, Al Qaeda, Jihad islámica, Irmandade Musulmá, toda esa xente están a xogar un papel moi negativo nesta parte do mundo. Irán non quería que Hamas aceptase o cesamento do fogo. Irán quere que se loite até o último palestino. E farano a través de Hamas, a través de Hezbollah. Irán ten a súa propia axenda. Hamas non podería tomar o control da franxa de Gaza en 2007 se non fose polo apoio de Irán e Siria. eles tiñan apoio loxístico e financeiro, o cal significa armamento. A maioría do armamento que entraba a Gaza está financiado por Irán e facilitado por Siria. Así que Como están relacionados os palestinos con eles? Hai algúns palestinos que lle dirán que os iranianos son malos, que non os queren meténdose nos nosos asuntos, miren o que fixeron, eses iranianos e sirios son responsables polas divisións entre os palestinos, eles incitan a Hamas. Outros diránlle que eles lle dan a benvida a Irán. Hai visións mesturadas. Pero non creo que á maioría lle gustaría ver axuda de Noruega, Suíza ou Canadá en lugar de Irán e Hezbollah.

Comentarios