Por Alberto Mazor
Despois da ruptura unilateral da tregua por parte de Hamás e os seus continuos ataques con mísiles e morteiros contra o territorio israelí, tras unha longa serie de advertencias ás autoridades de Gaza para que puxesen fin aos ataques terroristas, Israel tivo que responder. E fíxoo con contundencia. Destruíu practicamente todos os edificios da policía e as milicias de Hamás, depósitos e túneles polos que se introducen en Gaza as armas. Por suposto que houbo vítimas civís. Porque moitos dos arsenais de Hamás e a Yihad Islámica están en "lugares adecuados" como sotos de universidades, mesquitas, hospitais, escolas e casas de membros e líderes de Hamás. Porque todo o terrorismo islamita baséase no asasinato de civís, cuxas mortes para eles é unha bandeira. Pero calquera que vexa o mapa das operacións realizadas, sabe que o esforzo de Tzáhal por evitar vítimas civís palestinas é tan grande como o habitual dos terroristas de Hamás por matar ao maior número de civís israelís.
Só a incredulidade ou a mala fe dos pseudos-progresistas de turno -eses que primeiro disparan e despois debuxan o círculo do branco ao redor do impacto- poden inducir a falar, como veñen facendo, de ataques masivos. Quen coñece un pouco Gaza, unha das rexións máis superpoboadas do mundo, sabe que un ataque masivo provocaría moitos milleiros de vítimas e non preto de 400, na súa maioría homes uniformados. Pero isto dá igual non só aos "progres" de cartón que gotean bágoas de crocodilo, senón tamén a algunhas organizacións políticas ou pseudo-humanitarias e a tantos políticos de dereitas e de esquerdas, aos que tan fácil lles resulta condenar un bombardeo ante a opinión pública. Iso sempre confire imaxe de humanitario. Iso si, pechan as súas bocas durante todo o tempo no que Hamás xerou unha situación que fai inevitábel a traxedia. Hai tres anos Israel saiu de Gaza para tentar dar outro impulso a unhas negociacións sobre dous Estados, israelí e palestino, cuxa existencia hoxe é aceptada por unha abafadora maioría dos cidadáns israelís quen están de acordo en abandonar os territorios conquistados en 1967. Noutra parte non sucede o mesmo. Cada vez son máis os palestinos que seguen as consignas de Hamás, Hezbollah, Al Qaeda, Irán e Afganistán, rexeitando a solución de dous Estados e chaman á destrución da "entidade sionista".
Hai moitos responsábeis de que así sexa. E non todos se atopan na rexión. Están ante todo os terroristas de Hamás que coa axuda de Irán e Siria e a inapreciábel colaboración do corrupto aparello da Autoridade Nacional Palestina, conseguiron gañar unhas eleccións, liquidar aos seus opoñentes de Al Fatah e establecer un Estado terrorista na fronteira sur de Israel. Mentres desde Israel, a pesar da confusión e as convulsións políticas internas (especialmente os resultados da Segunda Guerra no Líbano e a corrupción dalgúns dirixentes centrais), facíanse esforzos por proseguir as negociacións coa ANP no poder en Cisxordania, Hamás e Ahmadineyad foron gañando terreo, lexitimidade internacional e armamentos cada vez máis sofisticados. Non só en Rusia, China ou Paquistán, tamén en Europa e por suposto na ONU. Poucos feitos tan significativos como que no Reino Unido -onde máis activamente se fixo campaña para illar a Israel-, unha canle de televisión decidise este nadal emitir un saúdo de Noiteboa do presidente iraniano, o adaíl da destrución de Israel, o látigo dos infieis, o carcelero das mulleres intelectuais e o verdugo dos homosexuais. A pesar de toda a cultura de apaciguamento, negociación de principios e relativismo xeral que se fornece a diario, ninguén se atrevería a dicir, por exemplo, que as armas de Al Qaeda non fan dano porque teñen menos capacidade de fogo que as do exército americano. É unha moi astuta forma de analizar a realidade comparando elementos non comparables. É a que leva a tanto intelectualoide a dicir que os mísiles artesanais de Hamás son pouco máis que unha broma pesada e que non poden xustificar nunca unha acción contundente do agredido para acabar con eles.
É a que leva a tanto idiota a pensar que as armas son malas independentemente de quen as teña. En Israel a ameaza do terrorismo pode chegar a pór en perigo a súa propia existencia como Estado. A creación dun Estado terrorista en Gaza nos últimos tres anos e a súa crecente capacidade de paralizar a vida normal dun millón de cidadáns, pon en cuestión a propia viabilidade do Estado a ollos dos israelís pero ante todo a ollos de centos de millóns de islamitas, árabes ou non, que converteron a destrución de Israel no centro da súa existencia. Israel non pode vivir con grande parte da súa poboación enterrada en refuxios día si, día tamén, porque Hamás ou Irán o queiran. O Estado non se erixiu para ser un gran gueto baixo terra desde Beer Sheva a Ashdod cos islamitas desfilando encarapuchados sobre os seus terreos. Os intentos de explicar a operación militar israelí como parte da dinámica electoral interna de Israel son absolutamente desencamiñados. Nada había máis lonxe dos desexos da poboación israelí que entrar agora neste conflito. Porque aquí se coñece a guerra. E todos saben que estes mortos da fin de semana non son os primeiros nin os últimos.
E que moitos non serán terroristas senón tamén nenos tanto palestinos como israelís e moitos soldados israelís se a acción continúa por terra. O que si debería ficar claro é que os defensores desta operación militar de Israel somos os que sufrimos por todas as mortes, tamén polas de agora en ambos bandos. E enfronte hai un inimigo que se alimenta das mortes, tamén das propias. E a busca en Israel, na Embaixada de Israel en Buenos Aires, en AMIA, en Nova York, en Londres ou Madrid, na India ou en Afganistán. Hamás forma parte dunha cultura da morte que é inimiga do humanismo tanto como de Israel. Se Israel falla na súa autodefensa, por suposto que desaparecería como Estado democrático, pero todas as demais sociedades abertas e libres perderían un bastión moi importante na defensa da cidadela da liberdade. Unha cidadela que ten moitas murallas minadas ou tambaleantes en Occidente polo medo a loitar, a falta de vontade de gañar, pola súa confusión de valores e a súa incapacidade para o sacrificio. Ou porque os ilusos e os pseudo progres de cartón, para os cales Auschwitz e a ESMA é a mesma cousa, pero o sangue das vítimas de Gaza é sempre diferente das de Sderot, Ashkelon ou Beer Sheva (sexan xudeus, beduinos ou drusos), aínda cren que estamos a tratar cun inimigo igual a nós.
Comentarios