Por Joan B.Culla i Clará
Como era de temer, a operación militar israelí contra Hamás en Gaza deteriorou até límites intolerables a xa precaria situación cotiá dos habitantes da franxa e leva causado un número de vítimas civís ao que é preciso pór termo dunha vez. Certamente, esas vítimas inocentes son moitísimas menos das que provocaron os compadres islamitas de Hamás en Iraq cos seus atentados desde 2003, moitísimas menos das que pereceron en Darfur a partir desa mesma data, moitísimas menos das que caen cada mes no inextricable conflito do Congo desde hai unha década..., sen que ningunha desas e outras masacres (que, nalgúns casos, si teñen ribetes xenocidas) suscite mobilizacións ou protestas dignas de mención. Pero se este contraste de condutas ilustra a hipocrisía -perdón, a sensibilidade selectiva- de tantos paladins dos dereitos humanos, iso non exime ao Goberno de Israel da responsabilidade pola actuación das súas tropas, nin diminúe a gravidade do sucedido en Gaza.
.
Criticar a actuación das forzas armadas israelís, mobilizarse en demanda dun cesamento do fogo, expresar solidariedade con Gaza e repulsa polas vítimas palestinas non combatentes -xa postos, até polas hebreas, aínda que sexan agora mesmo pouco numerosas- son, pois, actitudes non só lexítimas, senón naturais e moi respectables, que mesmo adoptan un número crecente de cidadáns israelís. Agora ben, para apoiar esa causa desde aquí, vale todo?, calquera argumento, calquera aliado, calquera método, calquera consigna? Converteuse a israelofobia nun dogma, nunha doutrina obrigatoria so pena de ser tachado de fascista?
.
O pregunto porque, estes días, sisudos articulistas locais deron por finiquitado o dereito de Israel á existencia ("o Israel actual non ten futuro") mentres outros moitos rotulaban frívolamente a traxedia de Gaza como un "xenocidio" e un "holocausto". Dígoo tamén porque, na manifestación barcelonesa do pasado sábado, os partidos democráticos convocantes e asistentes -partidos de goberno, con inclusión de dous conselleiros da Generalitat- non puideron ou non quixeron evitar que se vitorease repetidamente a Hamás, que se queimasen bandeiras norteamericanas e israelís, que desfilasen numerosos encarapuchados con indumentaria máis ou menos miliciana, e que un deles exhibise unha pistola, din que simulada. Recordan vostedes o barullo que se organiza no País Vasco se, nunha manifestación, se queiman bandeiras, aparecen encarapuchados -non digamos xa unha arma- e se lanzan vivas a ETA? Seica foi suprimido do Código Penal o delito de apoloxía do terrorismo?
.
Pois ben, entre as organizacións terroristas identificadas como tales pola Unión Europea, Hamás figura igual, na mesma lista -e non con menos motivo-, que ETA. Con todo, nin Iniciativa, nin Esquerra Republicana nin o PSC creron necesario desautorizar ou condenar os vivas a Hamás e demais xestos de exaltación da violencia que se deron no cortexo por eles encabezado. Agora supoñamos -non é difícil, porque sucedeu máis dunha vez- que en Euskadi aparecen un día miles de pasquíns cos nomes e as fotos dunha serie de xornalistas ou opinadores aos que se tacha de "torturadores", "carceleiros", "cómplices da represión española", "apoloxistas do GAL", etcétera. Inmediatamente, todos os demócratas reaccionarán con enerxía, considerando que iso supón sinalar, marcar a posibles vítimas do terrorismo etarra, e tanto a fiscalía como as forzas de seguridade actuarán en consecuencia.
.
Ben, pois por Catalunya foron distribuídos nos últimos días 40.000 exemplares dunha revista titulada Aturem-ho! Publicació de suport ao poble palestí i pel boicot a l'Estat d'Israel. Nunha das súas páxinas, e baixo a sinatura -a saber se real ou simulada, como a pistola...- de Josep Maria Navarro, o sedicente "movemento internacionalista" "denuncia e identifica" con nomes e fotografías a media ducia de opinadores cataláns, disidentes do mainstream antiisraelí actualmente hexemónico, e acúsaos de "lobby sionista", de "apoloxistas da destrución e violencia" en Gaza; afirma que "rin os asasinatos selectivos e os desgraciados danos colaterais entre a poboación civil", que se expresan "a favor dos asasinos sionistas", que son -que somos- "cómplices de xenocidio, de torturas e de limpeza étnica".
.
A pesar da enorme gravidade -mesmo en termos penais- desas imputacións sen fundamento, cabería desdeñalas como o berrinche histérico de quen non soporta a existencia doutro discurso que o seu. Sucede, con todo, que hai unha realidade transnacional chamada terrorismo islamita ou yihadismo; que, desde o restaurante El Descanso até os trens de Atocha e os suicidios de Leganés, ese terrorismo leva causados en España máis de dous centenares longos de mortos; que, como demostraron numerosas investigacións policiais, un dos nódulos desa rede asasina é Barcelona, e que, tamén en Barcelona, o pasado sábado abundaron as mensaxes verbais e xestuais apoloxéticos da loita armada contra o "inimigo sionista". Iso no entanto, ningún portavoz autorizado de Esquerra, de Iniciativa ou do PSC tivo a ben condenar esa chantaxe, esa ameaza tácita contra seis concidadáns, e o conselleiro Joan Saura equiparou a convocatoria do pasado sábado cunha manifestación antiterrorista. Antiterrorista, con aclamacións a Hamás? Que pasa, que hai un terrorismo malo e un terrorismo bo?
El Pais - 16.01.09
Comentarios